Viktar Šnip
***
Niezadavoleny saboj, jak viecier,
Jakomu navat ciesna ŭ čystym poli,
Jaki, sumujučy ab biełym śviecie,
Nia budzie viedać bieły śviet nikoli,
Bo jon radziŭsia tut i tut skanaje,
Jak pylnaja daroha palavaja,
Što miortvaju travoju zarastaje.
Niezadavoleny saboj i śvietam
Idu damoŭ, niby ŭ pałon zdajusia
Spakoju, što paetami apiety,
Spakoju, byccam by źmiai bajusia,
Ale idu damoŭ, niby ŭciakaju,
Nibyta hrešnik, što prahnany z raju...
Idu damoŭ i dzie moj dom — nia znaju.
Idu damoŭ, jak Bibliju čytaju.
***
Tvajo žyćcio — tuman pa-nad darohaj,
Jakaja zarasła daŭno travoj, —
Tut nie cikavić bolej anikoha
Aproč chmuryn, što płačuć nad taboj.
I hety doždž ty lubiš za samotu,
Što siejecca na travy i kusty,
Zmyvajučy ź listoty pazałotu
Da čornaj, jak vuholle, čarnaty.
Ty zojdzieš da Jaje papić harbaty
I budzieš la Jaje, jak rab, stajać,
Jaki zaŭsiody ŭ niečym vinavaty,
Jakoha možna za piatak pradać.
Dy pojdzieš ty, kab bolej nie viarnucca,
Pa toj darozie, što daŭno ŭ travie.
I zorki ź nieba ŭ rosy pieraljucca
I ŭ rosach cień tvoj śvietła prapłyvie.
I budzie ŭsio, jak i było zaŭsiody,
Ale zachoča niekali j Jana
Tvajho kachańnia i tvajoj samoty,
Niby ŭ carkvie carkoŭnaha vina...
***
Nastroj taki, što ŭsio niamiła,
I šery horad, jak mahiła,
Dzie my, jak pryvidy, žyviom.
I žoŭty śnieh, i bieły viecier,
I sonny, jak chvaroba, viečar
Dušu apalvajuć ahniom.
Ahoń ža nie stušyć vadoju,
Jon byccam kryž pa-nad carkvoju,
Jakaja ŭ pamiaci staić.
I ja idu damoŭ z raboty,
I ŭśled śmiajucca idyjoty,
I sił niama, kab ich lubić.
