Dyskahrafija
Ja DZIEVAČKA Z PŁEJERAM...
«Nam s toboju było super». Hrupa «Leprikonsy». (r) «Sojuz», 2000.
Voś kali b mnie zaraz było hadočkaŭ z čatyrnaccać-piatnaccać, i byŭ by ja da taho ž dziaŭčynkaj, i kali b ja vykinuła ŭsie svaje tamahočy, i biehała b u škołku na dyskateki, kali b mnie maci padaryła aŭdyjopłejer i nie zabyłasia pry hetym rastłumačyć, skul nasamreč dzieci biarucca, tady b ja napeŭna nabyła hety albom i była b ščaślivaja roŭna ŭ toj samaj stupieni, kali baču nastaŭnika historyi (fizkultury, astranomii), u jakoha, jak i ŭsie dziaŭčynki klasy, ja bieznadziejna zakachanaja...
Tady b i Illa Mićko byŭ by maim idałam. Ja b kleiła na ścienki jahonyja kalarovyja adbitki. Tryźniła b im pa načoch i nie źviartała ŭvahi na niedarečnyja žesty maci. Nu, što z taho, što jana krucić palcam la skroni?! Usio adno: Leprikonsy — heta super! Nie — Super!
Mianie nie kałyša, što ŭ Bahdanoviča vieršy, a Ahinski — kampazytar. Ahinski daŭno pamior. A Illa — voś jon, Super! I ŭsie inšyja Leprikonsy — advalnyja chłopcy. Što, Ahinskaha pa televizary pakazvali? A hetych — ci nie štodnia! Im usiaho tolki kryšačku bolš hadoŭ čym mnie, a jany ŭžo dobra viedajuć, skul dzietki biarucca: pakataŭ tuju razy z dva na «Chali-hali» — i maješ nastupstvy: vakuum.
A što toj vakuum? Usiaho tolki kłopatu, kab maci z klasnaj nie daznalisia... Splunuŭ — i hatova! Znoŭ słuchaŭki pačapiła, i na ŭrok ałhiebry. Super! I niachaj matematyčka złosnaja, jak paratruper, — jana ŭsiaho tolki stomlenaja žyćciom dy niavypłataj zarobku žančyna. A ja voś maładaja dy poŭnaja siłaŭ. Zemfira — moj Betchoven. Leprikonsy — muzyka majho ruchu. Rozumu — taksama.
Praŭda, siastra starejšaja kaža, što ź joj toje samaje niekali było. Tolki nie Mićko, a Dyter Bolen niejki. A ciapier siastra z dvuma dzietkami na rukach, maleńkaj zarpłataj, biaz muža i kvatery. Usia pop-muzyka jaje — himn BSSR a šostaj ranicy. Słuchaje jaho i šepča sabie pad nos. Nu, i niachaj sabie! A ja, miž tym, u navušnikach, jak u prezervatyvie, adciahvajusia. Ja ž ź ichnaha pakaleńnia, ź Leprikonsov.
Ciapieraka ž usie słuchajuć vyklučna «Leprazorcaŭ» i ich albom «Ja z taboj udaviŭsia hot-zdocham». Miž inšym, kampazytaram u toj hrupie — syn Illi Mićko. Jamu ŭsiaho tolki dzieviać, a jaki jon užo talenavity, jaki seksi!»
Darečy, a chto takija leprykonsy?
Le-prykončany SŁUCHAČ
ALESIA I KASTUŚ
«Aleksandra i Konstantin». (r) 2000. Demanstracyjny CD.
Jak vy nakont taho, što ŭ Barysavie lubiać paśpiavać papularnyja džazavyja melodyi? Ja dyk asabista nia suprać, kali kaver-versija džazavaha hitu Dream a Little Dream Of Me robicca admietna, nienaviaźliva dy z hustam. Asablivaść ža vykanańnia ŭ tym, što ŭvohule bih-bendavy šlahier uvasobleny tolki hołasam Alaksandry Kirsanavaj dy hitaraj Kanstancina Drapiezy. Hetki kamerny džazik — tonki i intelihientny.
Upieršyniu hety duet zaśviaciŭsia ŭ Miensku, badaj, hady z try tamu na adnoj viečarynie ŭ bluzavym «Star-klubie». Spadabalisia barysaŭcy adrazu: Alaksandra maje mocny, firmovy hołas, śpiavaje svabodna, biaz zvykłaha estradnaha visku, vielmi dobra «zdymajučy» zachodnija šlahiery kantry, bluzu dy naahuł papularnaje muzyki. Da taho ž maje vyhlad takoj minijaturnaj Doli Partan. Kanstancin ža — umieły rabotnik, aščadny akampanijatar. I choć «zdymać» zachodnija hity apošnim časam dobra nałaŭčylisia mnohija (niachaj inšyja moviać — zorki), Alaksandra vałodaje zdolnaściu pryŭnosić u ich ułasnuju manieru, robiačy čužyja tvory ledź nia ŭłasnym zdabytkam.
Zapisy na hetym dysku z techničnaha boku nia vielmi ŭdałyja. Ale sioleta, pierakanaŭča vystupiŭšy ŭ Mahilovie ŭ finale televizijnaj «Zornaj rostani», barysaŭcy atrymali ci nie najbolš kaštoŭny pryz — nie televizar «Viciaź», a paŭnavartasnyja 100 hadzinaŭ pracy ŭ studyi hukazapisu Nacyjanalnaj teleradyjokampanii. Heta značyć, my atrymajem mahčymaść dačakacca sioleta ichnaha sapraŭdnaha debiutnaha albomu.
Hetaje ž dema admietnaje pierš za ŭsio vielmi cikavaj versijaj staradaŭniaha biełaruskaha napievu «Oj, aroł, ty aroł...» Kali viartacca da albomu «Novaja alternatyva», dyk hetaja pieśnia była b tam vielmi darečy, dziakujučy aryhinalnamu aranžavańniu, admietnaj maniery vykanańnia i dzivosnaj pieradačy hłybinnaha ŭnutranaha źmiestu napievu. Praz heta duet «Aleksandra i Konstantin» pa duchu stanovicca niedzie pobač z etna-tryo «Trojca».
Daj Boh, kab im plonna «kapałasia» i nadalej mienavita na hetych muzyčnych sotkach. Bo prastory štata Aryzona ŭzaranyja daŭno i hłyboka, a na našych ža «niaŭdobicach» jašče možna źniać niebłahija ŭradžai. Daješ biełaruskaje kantry biaz skidak na niespryjalnyja atmasfernyja ŭmovy!
Arliny SŁUCHAČ
NIEACHAJNY ŚCIOB
«Uvachod volny». Hrupa «Cmoki». (r) 2000.
Nazva albomu — hžečnaja takaja. Maŭlaŭ, zachodź siudy kožny, kali maješ na toje achvotu. Nu, zajšoŭ... Potym doŭha vyjście šukaŭ. Dumaŭ, što pisać: pryjaznyja pažadańni ci praŭdu? Vyrašyŭ pasprabavać złučyć adno z druhim.
Praŭda. Kali hety albom — demanstracyjny (pra toje, prynamsi, havoryć šerah faktaraŭ), dyk navošta jon taki praciahły ŭ hučańni? Chapiła b dvuch-troch opusaŭ, kab atrymać poŭnaje ŭjaŭleńnie pra tych «Cmokaŭ». A atrymałasia ŭjaŭleńnie takoje: cudoŭnaja mastackaja samadziejnaść. Adno ŭ pieśni «Ciahniki» adčuvajecca sproba zrabić niešta pradumanaje. Rešta ž piesieniek — nieachajnyja, biezabličnyja prypieŭki pad akampanement nibyta rok-hitaraŭ. Prašu zrazumieć mianie pravilna: status debiutanta nijak nie źjaŭlajecca abaronaj ad krytyki. Paabcieršysia na tusoŭkach, źviedaŭšy «Basovišča», ale pry hetym anijak nia ŭźniaŭšy ŭzroŭniu, učorašnija debiutanty nadzvyčaj chutka pačynajuć ujaŭlać siabie metrami. I tady ich užo nie začapi! Adrazu ž stanuć listy pisać u muzyčnyja ci prosta savieckija hazety, mordy bić hatovyja. To nie pra «Cmokaŭ», zrazumieła. Pakul. A ja voś što skažu: kali ty metar ci choć by paŭmetra, dyk vykanaj pierakanaŭča niešta nakštałt biełaruskaha rok-standartu «Cmok on ze ŭoter» — i tady pamiarkujem, na što ty zdolny jak rok-muzyka, ci maješ prava pisać ułasnyja pieśni, nia horšyja za tyja standarty.
Na žal, «Cmokam» toje pakul jaŭna nie pahražaje. I nie tamu tolki, što jany debiutanty i jašče niedastatkova abaznanyja ŭ prafesii. I nie tamu, što vakalist časta elementarna nie vypiavaje naležnaha — Krys de Burh, naprykład, na kancertach, kažuć, taksama śpiavaje niačysta. Ale de Burh maje ideju, niachaj i saładžavuju, biare joju, a nie majsterstvam śpievaŭ. Voś tut i mušu pierajści da druhoha punktu prahramy.
Pryjaznyja pažadańni: kali maješ žadańnie zamacavacca na rynku z ułasnym mastactvam, pierš čym chapacca za hitaru dy lacieć u studyju, padumaj, što ty chočaš zrabić. U «Cmokaŭ» ideja jość, ale, takoje ŭražańnie, udzielniki hrupy jaje nie adčuvajuć sami. Mnie padałosia, što jany sprabujuć stvaryć hetki viaskovy ściob. Napačatku ja byŭ padumaŭ: vioska — heta kamercyjna bieznadziejny prajekt. Bo vioski ŭ nas nia lubiać. Haradzkaja tematyka — reč pryncypova inšaja i spraŭdžanaja jašče «Lapisami». Ź inšaha boku, kali b «Cmoki» pastavili sabie metu zrabicca hetkimi viaskovymi «Leprikonsami», ich napeŭna čakaŭ by plon. Kamercyjny, darečy, taksama. Dla hetaha «Cmoki» musiać kinuć sproby žartavać, bo žarty ŭsio adno nia nadta atrymlivajucca, a śpiavać zhodna z pryncypam «što baču», rezka spraścić aranžavańni, złahodzić huk, pry hetym maksymalna adhablavaŭšy jaho da ŭzroŭniu tvoraŭ muzyki, jakija možna pradać. Bo ihrać nieachajna — prosta. Ihrać ža prosta — nadzvyčaj składana. Imitavańnie dastupnaści taho, što ty robiš, prymityvu — sprava tonkaja, jakaja vymahaje nie aby-jakoha majsterstva. «Leprikonsy», darečy, nia prykład: ich prymityvizm nieasensavany, jon pryrodny, a tamu majstrami im zrabicca budzie vielmi niaprosta.
Zychodziačy z ułasnaje nazvy, «Cmoki», sustreŭšy daśviedčanaha, razumnaha pradjusera, mohuć pasprabavać zaniać ułasnuju paličku i zarabić: na kišeniu i aŭtarytet adnačasova. A dla hetaha treba vučycca, vučycca dy vučycca, jak zaviaščaŭ nam adzin vialiki Cmok. Jak toje ni banalna hučyć...
Dziakuj, ja skončyŭ.
(Hetyja natatki — frahment lekcyi aŭtara «Upłyŭ idealohii nielehitymnaje ŭłady na prahresiŭny rokavy la-minor», pračytanaj u Vyšejšaj muzyčnaj vučelni Berkli-skuł sioleta ŭviesnu).
CMUKAČ, mahistar
