Sabačyja viestki
z hraždanskich paloŭ
Ad źvieńniavoj Anhielinaj. Dakładaju: majo źviano ŭ składzie Sabaki j Hraždana za piać chvilin da 1 žniŭnia spraviłasia z pastaŭlenaj uborkaj. Pacieraŭ niama. Asoba atličyŭsia Hraždan — jon byŭ adkazny za pažarnuju syhnalizacyju. Praŭda, sioje-toje zhareła. Ale i myšej taksama lasnułasia kilahramaŭ sto.
Ad źvieńniavoha Sabaki. Užo druhi dzień pažynajem płady niečałaviečaskaha podźvihu: z susiedniaha kałhasu pryjechali svaty da našaj pieradavoj trachtarychi i chočuć jaje zabrać, kab dzialiłasia tam vopytam. A ja nie dazvolu razbazarvać kadry, bo ŭ nas jašče napieradzie svaja słaŭnaja radasłoŭnaja.
Ad źvieńniavoha Paŭlika Marozava. Saabščaju, što moj baćka, atrymlivajučy pensiju, słuchaje pa načach radyjo “Svaboda” i sumniajecca, što majo źviano vykanała płan.
Ad źvieńniavoj Mańki Klučnicy. U maim źvianie prajaviŭsia dezercir, jaki złamaŭ sabie nahu i ciapier niedzie ŭ stalicy chavajecca ŭ bolnicy. Dapamažycie jaho pryŭlačy da adkaznaści za žyta, i ja vam adyhrajusia na karniapłodach, jakija ŭ nas sioleta krychu padkačali!
Ad źvieńniavoha Hraždana. Z uborkaj skončyli akančacielna. My nie raściaralisia navat i tady, kali da nas pryjaždžała ahitbryhada sa Šnipam i dzievačkami. Namałacili stolki, što sami nia viedajem, kolki, ale ŭsie ŭ poŭnaj eŭfaryi. Ciapier čakajem vyšejšaha zahadu, što rabić dalej z kambajnami: ci hnać ich na parad u stalicu, ci pakidać na poli da novaha ŭradžaju.
