U 70-ch minułaha stahodździa, paśla zakančeńnia VNU, ja byŭ raźmierkavany ŭ stalicu rasiejskaha Pavołža — Vałhahrad.
U pieršy ž viečar, pry naviedvańni kafe «Teatralnaje» na centralnym praspekcie, byŭ šakavany tym, što arkiestar na ŭsiu moc «najarivał» polski žaŭnierski marš, pad jaki miascovy ściob apantana tančyŭ. Da hetaha ja i nie zdahadvaŭsia, što pad jaho možna jašče i «otplasyvať». Melodyja była mnie vielmi znajomaja, bo joj na Varšaŭskim radyjo apoŭdni supravadžałasia pieradača dla vajskoŭcaŭ.
U tym uzroście, u jakim ja byŭ tady, dla mianie heta byŭ «kapiec» — kudy ja papaŭ?! Ciapier ja viedaju — našy braty vielmi lubiać muzyku, pad jakuju možna «ať-dva». Ale ja ździŭlajusia z taho, što naša sučasnaja moładź ciapier «nizkopokłońničajet» u hetym pierad Uschodam.
Potym u restaranie mnie byŭ «priepodan» urok etykietu, jaki ja pamiataju ŭ padrabiaznaściach da siońnia.
Abiedaŭ ja za stolikam adzin, a pobač, za susiednim, — žanočaja kampanija. Na druhoje ŭ mianie była kuryca, i ja pa zvyčcy pačaŭ jaje jeści z dapamohaj naža i videlca. I tut ja instynktyŭna adčuŭ uźnikłuju ŭvahu da siabie svaich susiedak, jakija taksama jeli kurycu, ale trymali jaje abiedźviuma rukami biez usialakich pryboraŭ. Pačalisia pierašeptvańni i azirańni na mianie. Ja nie padavaŭ vyhladu, što zaŭvažaju heta. Raptam adna ź ich nia vytrymała, rašuča padyšła da mianie i pramoviła: «Kuricu, mołodoj čiełoviek, jediat tolko rukami!» Ja adkazaŭ, što ŭ nas heta robiać z nažom i videlcam, i pradoŭžyŭ jeści pa-svojmu. Ale adčuŭ adkrytuju varožaść da siabie i jeści raschaciełasia. Tamu chutka raźličyŭsia i syšoŭ z restaranu.
Paśla hetaha vypadku, kali pačynaju jeści ptušku, instynktyŭna azirajusia — ci niama pablizu «priepodavatielej». Hetuju ščyraść, žadańnie dapamahčy niebarakam «priobŝiťsia» da viaršyń svajoj kultury ja pryhadvaju ŭ vypadkach, kali pry zvarocie pa-biełarusku ŭ adkaz čuju: «Hovoritie na normalnom jazykie!»
Chviedar Č-n, Miensk
