"бо незвычайная цацка можа напужаць такое дзіця, нават калі ў самым пачатку яно гэта не ўсведамляе"

глупства. сама па сабе цацка не можа напужаць дзіцё, калі ёю не пужаць.

прыйшла нам з мужам неяк ідэя - а ці не намаляваць нам на сцяне шкілетоны? маляваць не прыйшлося - знайшліся адпаведныя фоташпалеры. паклеілі. 3 белыя метровыя чарапы на чорным фоне. адзінае, што я баялася - як успрыме дзіцё? ці не спужаецца? яму тады 3 гадкі было... і вось з заміраннем сэрца запускаю яго ў пакой. а ён глядзіць на гэтыя 3 вялікія чарапы, пасміхаецца і кажа: "мама, тата і я" я ледзь прытомнасць не страціла... мне і ў галаву не прыйшло, што такое супадзенне... а ён вызначыў адразу. там і праўда мужчынскі чэрап, жаночы і дзіцячы. малы смяецца, а я хапаюся за галаву: "дызайнерка, шо ж ты нарабіла!?"але і муж смяецца: "ды ты што - чарапы - гэта ж добра - яны аберагаюць нас" тыпу супакоіў)