«Нават цяпер каля я ўбачу яго ў Мінску ці я буду сядзець за сталом з сябрамі, а ён падыдзе і скажа «Прывет, Дзіма», я скажу «Вітаю, прысаджвайся» і пацісну яму руку. Ён у мяне ў памяці застаўся добрым чалавекам», — апісвае ўяўную сітуацыю былы вядучы «Зоны Х».

Руку пацісне, сядай Ваня :( дзякуй Вам вялікі што мы у такой краіне жывем.

Ну, Васіль Быкаў, Народныя мсціўцы. Пачытайце класіку, там пра гэтых людзей даўно ўсё напісана.

1, а што мне чытать, я сярод іх жыву

Отмывание Эйсмонтов.
У НН появилась подработка на стороне.

Калі выправіць памылкі ці ачапяткі з гэтага артыкула, то ўсё роўна ён будзе не аб чым. Чаму? Таму што галоўны герой Дзіма не ў тэме. Так пагуляць за казахстанскае TV выйшаў на вуліцы Мінска-2020, затым прысуд і па амністыі ў 2024 паехаў у Польшчу. Харошы хлопчык. Наш. БЧБ.

Мне блізкая фамілія Эйсмант і я тут пра гэта на форуме казаў: дзявочае прозвішча маёй бабулькі Леакадзіі Эйсмант. Ці Эйсьмант. Тое ж самае.

А зараз па тэме артыкула. Калі пажаніўся і першые некалькі гадоў жыў на Аўтазаводзе ў Мінску, то раз у год да нас прыходзіла пара і раз у год мы з жонкай прыходзілі да іх на дзень народзінаў нашых жонак і я сустракаўся з равеснікам - мужам падругі і аднакашніцы май жонкі. Ён маіх гадоў, а нашы жонкі маладзейшыя за нас на тры гады. У нас была дачка і ў іх была дачка. Ён жыў у прымах у прыватным доме на Аўтазаводзе і я таксама.
Потым пад шум колаў, маўляў, тут ля іх дома нейкую дарогу будуць будаваць ім далі кватэру ў Серабранцы, а я атрымаў кватэру ля Даўгаброцкай. Але мы працягвалі сустракацца два разы на год ў дні народзінаў нашых жонак.
Тая сям'я была былыя камсамольцы-актывісты. Ну і вось настаў светлы чырвона-зялёны ліпень 1994-га і інаўгурацыя Аляксандра Лукашэнкі. Мужу тае падругі маёй жонкі Рыгоравіч даў пасаду, скажу так, ва Урадзе РБ.
І вось мы прыехалі на дзень варэння да яго жонкі ў кватэру ўжо правітельственного чіновніка, а не звычайнага нашага сябра ці знаёмага.
Як заўсёды выпілі-закусілі, але атмасфера не была святочная, нейкая прыглушаная. Развітваемся. Падыходзім да двярэй і чыноўнік - гаспадар кватэры кажа ва ўсе вуглы калідора падзяку Рыгоравічу за яго мудрую палітыку. Гэта прыблізна 1996 год. Потым гэтага чыноўніка Рыгоравіч адправіў паслом не скажу ў якую краіну і мы развіталіся на доўгія лета.

Потым наша Амерыка і смерць ад рака маёй жонкі. Што там і як з той парай ня ведаю. ІТОГО: простымі Ваня і Наташа Эйсманты пры прызначэнні на дзярж пасаду пры Лукашэнку ды яшчэ на БТ быць не могуць. Простым можа быць толькі прысуд на 4 гады за працу на іншаземнае TV падчас падзей у Мінску-2020.

Эйсмант и Кирсанова два преступника. Ну, собственно, говоря, милиционер и дешевая клоунесса по образованию всегда у психопатов подобно лукаке занимали первые места.

Эта парочка уже наработала,как минимум на пожизненое.
А попадктся мне,то до суда не доживут

Самое большое Зло - это обычные люди, которые просто-делают-свою-работу.

[Рэд. выдалена]

Напомню, что Наталля Эйсмонт - член банды по захвату беларусов, которые повязывали национальную беларускую символику во дворах жилых домов г.Минска. В результате одного их таких рейдов с участием Н.Эйсмонт, был захвачен Роман Бондаренко. Который в результате захвата и побоев получил перелом основания черепа и погиб.

Ваня і Наташа з добрымі заводскімі наладкамі проста забілі звычайнага хлопца Рому. У душы яны добрыя.

Прочитайте "Зону интересов" Мартина Эмиса - там простые люди просто работали в концлагере, придумывали, как рациональнее убивать заключённых. А в жизни совсем милые люди.

[Рэд. выдалена]