Hetym dniom vuzieł šalika niejki nadzvyčaj tuhi.
Ci to ruki rastuć, ci drabniejuć i rvucca kišeni.
I praśpiekt abstupaje syroju kanavaj tranšejnaj,
I vadoj daždžavoj napaŭniaje svaje bierahi.
Mo tapielcam prapłyć, hałavoju upiercisia ŭ mur
I na dno apuścicca? U samuju cinu i skruchu?…
Nie… Staiš pasiarod. Adcianiaješ ampir i marmur.
Byccam u horle kamiak — zaminaješ darožnamu ruchu.
Prosta tak, pasiarod, kab sačyć, jak vitajuć — nie śpiać —
Sotniaj pledaŭ u voknach na našaj paŭnočnaj sijeście,
Papiarovyja čoŭny ŭ płyniach razhornutych uśpiać
Praŭda ŭsio nie maje, nie maje, a čužyja čyjeści.
0
0
0
0
0
0
