Na ŭvachodzie ŭ studyju ŭ sutareńni na Varanianskaha — par 50 abutku.
Na luby hust. Siońnia tut repietujuć «Narodny albom», pryčym cełym arkiestram. Kiruje pracesam Lavon Volski — jon adkazny za muzyčnuju častku vialikaj dziei, jakoj stanie «Narodny albom» 4 vieraśnia ŭ Padlašskaj opiery ŭ Biełastoku. Tam čakajecca hrandyjozny jubilej pieršaha biełaruskaha supolnaha muzyčnaha prajekta.
«Ščyra kažučy, ja ejfaryju adčuvaju, — u pierapynku pryznajecca Volski. —
Takim składam heta nikoli nie hrałasia. Ale ja hladžu, što ŭsio składajecca, z muzyčnaha boku, prynamsi».
Siońnia tut pieršaja repietycyja poŭnym składam (dahetul kožny «elemient» raźbiraŭ noty): «kaściak» Apple Tea (Sacevič, Sapieha, Haračy i Filipienia), kvartet «Akvarel» (kantrabas, haboj, skrypka, alt), Siarhiej Kananovič z mandalinaj, Pafnucij Kuziukian ź siabram-trambanistam, dźvie bek-vakalistki, Lavon, Kasia Kamockaja i Źmicier Vajciuškievič z kłarnietam i dudačkaj (Vieranika Kruhłova, Siarhiej Achramovič i Alaksandr Pamidoraŭ na padjeździe). Adnu za adnoj muzyki prahaniajuć pieśni, jakija, naturalna, nabyvajuć novaje, bolš sučasnaje hučańnie.
Naprykład, «Alicyja» hučyć jašče bolš kranalna, čym u aryhinale.
Kasia Kamockaja kaža, što słovy hetaj pieśni amal całkam pamiataje. A voś inšyja pazabyvałasia:
«Mnie treba budzie ich ci vučyć ci stavić piupitr. My — inšyja. Pieśni — tyja ž».
Praca kipić. Za šklanymi dźviaryma hučać «Raz, dva try», «Kantrabandysty», muzyki ŭzhadniajuć tempy, byvaje, pa niekalki razoŭ prajhrajuć ustup, žartujuć, vyrašajuć, jak śpiavać «Prostyja słovy» — pa dva radki ci kupletami. A ŭ małym pakojčyku, što z abutkam, Alena Ihruša (jana adkazvaje za kaściumy i scenahrafiju kancerta) kiruje prymierkaj Źmitru Vajciuškieviču vobraza arhientynskaha emihranta. Dzimu padabajecca takaja sustreča sa starymi siabrami:
«Dla mianie heta radaść — pahladzieć na ŭsie našyja varjactvy, jakija adbyvalisia 20 hadoŭ tamu, śviežymi, bolš darosłymi vačyma.
Ale praktyka pakazvaje, što nie zaŭsiody muzyka jakasnaja, zroblenaja praz 20 hadoŭ, adpaviadaje pažadańniam aŭdytoryi. Adnak ja ŭsio ž rady, što jana stała jakaśniej».
Adradžeńniem «Narodnaha alboma» zajmajecca telekanał «Biełsat». Z muzykami padpisanyja kantrakty. Praŭda, ličyć Vajciuškievič, udzieł u prajekcie — chutčej, na siabroŭskich pačatkach, jak było i ŭ 97-m, kali ŭsio pačynałasia. I ŭ hetym taksama jość svoj plus:
«Na zachadzie jość festy, dzie muzyki pryncypova vystupajuć biaspłatna. Inšyja rečy, jak siabroŭstva i muzyka, ciapier vychodziać na pieršy płan. My tradycyjna spaźniajemsia. Heta narmalna».
Muzyki, jakija zaniali miesca «eneremaŭcaŭ» i ciapier akampanujuć Volskamu i kampanii, u zachapleńni ad taho, što adbyvajecca. Chacia daloka nie ŭsie da momantu zaprašeńnia ŭ prajekt mieli ŭjaŭleńnie, što takoje «Narodny albom».
Naprykład, 25-hadovyja bekvakalistki Volha i Alaksandra, nikoli nie byli na kancertach prajektu (i nie dziva, bo apošni raz prajekt hraŭsia ŭ 2008-m), ale adna ź ich čuła pieśni ź jaho ŭ dziacinstvie, a druhaja vyvučała va ŭniviersitecie ŭ miežach pradmieta… «biełaruskaja muzyka».
A dla muzykaŭ Apple Tea ŭdzieł u prajekcie — i znajomstva bolš blizkaje, i dośvied novy:
«Hrać albom prosta, muzyka padobnaja da viasiella. Ale šmat not hraje šmat chto, a syhrać try noty i pravilna, kab jany byli na svaim miescy, taksama patrebny prafiesijanalizm», — raspaviadaje bubnač hurta Alaksandr Sapieha.
Usie muzyki, jakija ŭdzielničajuć u adradžeńni «Narodnaha alboma», marać prakacić jaho pa Biełarusi, pakazać u «Pałacy respubliki», fiłarmonii, a taksama zavieźci ŭ Maskvu i Vilniu.
Tym bolš, što pa zadumie aŭtaraŭ «rejunijana» tam budzie nie tolki što pasłuchać, ale i pahladzieć. Kaściumy ŭ kałaradskija žuki, masoŭka, scenahrafija, mahčyma, zaprošanyja akciory. Ale što budzie na scenie, i muzyki, i režysior pakul maŭčać.
«Mnie vielmi padabajecca «Narodny albom», tamu što ŭ im jość pierad usim serca, duša, vialikaja muzykalnaść, mudraść, da taho ž, u im možna pastajanna vyšukvać roznyja padteksty, — tolki ŭsiaho i kaža Konrad Smuha, viadomy polski telerežysior, jaki zajmajecca režysuraj prajektu. — Miarkuju, što dzieju nie treba rabić za vielmi sučasnaj, kab nie zabić duch, jaki tam jość. Mnie padajecca, u hetym niama patreby».
