Pajšoŭ z žyćcia prafiesar Michaś Cikocki 4

24 sakavika pajšoŭ z žyćcia zasnavalnik biełaruskaj stylistyki, talenavity žurnalist, dbajny daśledčyk rodnaj movy, prosty i ščyry ŭ adnosinach, całkam addadzieny navukovaj spravie čałaviek, chto pryśviaciŭ svajo žyćcio Baćkaŭščynie, addaŭ svajo serca ludziam — studentam, kaleham, rodnym…

Michaś Jaŭhienavič Cikocki naradziŭsia 20 lutaha 1922 h. u Babrujsku. U 1933 h. siamja pierajechała ŭ Minsk, dzie ŭ 1941 h. jon zakončyŭ siaredniuju škołu. Vosieńniu 1943 h. M. Cikocki ŭ składzie supraćtankavaha bataljona pajšoŭ na front, vajavaŭ na 1-m, 2-m i 3-m Biełaruskich frantach. Letam 1944 h. pad Kobrynam byŭ paranieny. Uznaharodžany ordenam Ajčynnaj vajny I stupieni, dvuma miedalami «Za advahu».

Paśla demabilizacyi ŭ 1946 h. M. Ja. Cikocki pastupiŭ vučycca na adździaleńnie žurnalistyki BDU. Pracavaŭ u redakcyjach haziet «Saviecki sielanin» i «Kałhasnaja praŭda», u časopisie «Vožyk».

Z 1953 h. M. Ja. Cikocki ščyruje na fakultecie žurnalistyki Biełaruskaha dziaržaŭnaha ŭniviersiteta; spačatku ŭ jakaści vykładčyka, dacenta kafiedry teoryi i praktyki savieckaha druku, a ŭ 1965 hodzie — i jaje zahadčyka. U navukovym pošuku Michaś Jaŭhienavič znajšoŭ dla siabie pryjarytet — stylistyku, jakoj prysiahaje na ŭsio žyćcio. U kastryčniku 1969 hoda zasnavaŭ kafiedru stylistyki i litaraturnaha redahavańnia, jakoj kiravaŭ dvaccać hadoŭ.

Sotni žurnalistaŭ udziačny Nastaŭniku za dobrazyčlivaść, čułaść, rozum, vysakarodnaść i prafiesarskuju intelihientnaść, vytrymku i talerantnaść. Dzie jość hazieta, časopis, redakcyja, tam bjecca Vaša, Michaś Jaŭhienavič, serca, recham addajucca Vašy słovy.

U žałobie schilajem hałovy…

Pachavańnie adbudziecca na Uschodnich (Maskoŭskich) mohiłkach 1 krasavika 2012 h. u 14.00.

Supracoŭniki Instytuta žurnalistyki BDU.

«Kožnaje słova pavinna być asensavana», — vučyŭ Michaś Jaŭhienavič budučych žurnalistaŭ. Jon staviŭsia da słova tak, byccam by jano było pierlinaj, zdabytaj z hłybiń akijana žyćcia. Dla taho, kab pierlina žyła i radavała svajoj nienaviaźliva-vysakarodnaj zichatlivaściu, joj treba adčuvać čałaviečaje ciapło. Ale pierš čym patrapić u piarścionak ci zavušnicy, jana projdzie praz ruki juvielira… Tak i słova: žyvie, pakul u čałavieka jość u im nieabchodnaść. I isnuje ŭ čałaviečym śviecie jano dziakujučy tym rupliŭcam, jakija, niby juvieliry, viedajuć, jak spleści cudoŭnyja pacierki z hetych pierlin, dzie kožnaja budzie na svaim miescy.

Žurnalisckaja praca pavinna być juvielirnaj, kab słovy, jakija składvajucca ŭ skazy, davali adčuvańnie harmonii, u jakoj abaviazkova byŭ by zaklučany peŭny sens. Michaił Jaŭhienavič sam byŭ vydatnym juvieliram słova: jaho biełaruskaja mova była absalutna žyvoj i naturalnaj, tak što ty, adčuŭšy svaju niedaskanałaść, lepš bačyŭ i imknuŭsia vypraŭlać svaje pamyłki. Sam pa žyćci dobry čałaviek, jon umieŭ ukłaści spahadu ŭ słovy, ź jakimi źviartaŭsia da studentaŭ. Navuka prafiesara Cikockaha supravadžaje pa žyćci niekalki pakaleńniaŭ biełaruskich žurnalistaŭ. Za doŭhaje i vielmi plonnaje vykładčyckaje žyćcio jon mieŭ šmat vučniaŭ, jakija zaŭsiody z honaram havorać pra toje, u kaho im vypała nabiracca majsterstva pracy sa słovam. Vučni Michasia Jaŭhienaviča siońnia pracujuć i ŭ našaj haziecie — i štodnia śviedčać pra žyćciovaść, zapatrabavanaść i vysakarodnuju pryhažość biełaruskaha słova, nibyta toj pierliny, jakaja vyśpieła ŭ hłybiniach času.

Dziakuj, Nastaŭnik!..

Źviazdoŭcy.

0

0

0

0

0

0