Letaś jamu spoŭniłasia 90. Stary z redkim proźviščam žyŭ na cianistaj mienskaj vulicy Čarnyšeŭskaha za siabie i za svaich represavanych siabroŭ — Izi Charyka, Zelika Aksielroda, Ury Finkiela. Pa-biełarusku Hirš budzie «Ryhor», tak jaho čaściej za ŭsio i nazyvali. Ciozka Baradulin pierakłaŭ na biełaruskuju bahata Relesavych vieršaŭ. Jašče miesiac tamu Reles z aptymizmam źbiraŭsia ŭ Vilniu, na štohadovy idyšyscki seminar. Źjeździŭ, prezentavaŭ svaju novuju knižku — i trapiŭ u špital. Serca nia vytrymała pierahruzki.
Takich piśmieńnikaŭ, jak Reles, bolš nia budzie. Nie tamu, što nichto ŭ sučasnaj Biełarusi nia piša vieršaŭ na idyš. Atmasferu davajennaha miastečka zachoŭvaŭ tolki jon, uradženiec Čašnikaŭ. I ŭ stalinskim «Vožyku» pracavaŭ taksama tolki jon. Ad taho času Reles zachoŭvaŭ nianaviść da Stalina dy jahonaha režymu. Caniŭ kožnuju iskrynku svabody, drukavaŭsia ŭ svabodnych peryjodykach. Sprabavaŭ dapamahčy ŭsim, kaho kryŭdzili. Mnie asabliva darahoje jaho zastupnictva ŭ historyi ź działkami, što maryli praz sud «utylizavać» moj časopis.
Zichrano levracha — niachaj błasłaviona budzie pamiać ab praviedniku.
Volf
