«Мая даўняя мара — жыць у Іспаніі — аказалася расчараваннем». Салігарчанка тры гады пажыла ў Алікантэ і вярнулася ў Беларусь
У 2021 годзе Алена Падлозная з сям'ёй з'ехала ў курортны іспанскі горад Алікантэ. Жанчына марыла аб жыцці каля мора, але зусім нядаўна пакінула сонечную краіну і вярнулася дадому. У Instagram яна расказвае, чым ёй не спадабалася Іспанія, і нахвальвае Беларусь. Мяркуючы па ўсім, за тры гады меркаванне Алены кардынальна змянілася, заўважыла «Люстэрка».
«Я тут павольна паміраю, так і не прыняла гэтую краіну, яна засталася для мяне чужой»
Гэтым летам сямʼя Алены развіталася з сонечнай Іспаніяй, падзякавала гэтай краіне за вопыт. Беларуска падзялілася, што іх адносіны з мужам сталі мацнейшымі, самі яны навучыліся працаваць у свабодным графіку, а не ў найме, і ў цэлым цяжкасці пераезду і наладжвання жыцця з нуля ў іншай краіне іх зрабілі мацней.
За тры гады, паводле слоў Алены, яны з мужам і дзецьмі ў Іспаніі поўнасцю адаптаваліся. Яны з мужам знайшлі працу, класных сяброў, вывучылі мову, старэйшая дачка нават скончыла мясцовую школу і атрымала дыплом. Але, нягледзячы на сонца і мора, краіна хамона і віна «не зайшла для жыцця».
Жанчына піша, што за тры гады зразумела, што не хоча жыць «без сваіх родных, сваёй культуры, традыцый і ежы», больш любіць Беларусь і не будзе «жыць у ілюзіях, што Іспанія — гэта рай».
— За ўвесь гэты час я пяць разоў лётала ў Беларусь, таму што мяне цягне дадому, у «родны край». І ўвосень задумалася: а ці хачу я пражыць тут усё жыццё, ці сапраўды хачу мець тут сваё жыллё і сустрэць старасць? Ці сапраўды тут лепей, чым на радзіме? І ці вартая Іспанія таго, каб так напружвацца, бо жыць тут не так салодка і танна? Канечне не. Для нашай сямʼі больш камфортна жыць у Беларусі.
Яшчэ вясной беларуска пісала аб цяжкасцях эміграцыі. На сабе яна адчула, што пераезд у іншую краіну — гэта вялізны стрэс, хоць прызналася, што раней так не думала.
— Мая даўняя мара — жыць у Іспаніі — праз тры гады аказалася расчараваннем … Я тут павольна паміраю, так і не прыняла гэтую краіну, яна так і засталася для мяне чужой. Я ў ёй як заквітнела, так і завяла… Дзіўна, так, здавалася б, сонечная Іспанія, жыві і радуйся, але сэрца не падманеш, душа просіцца дадому, у Беларусь, — распавяла яна і падзялілася сваімі высновамі: — Мне шкада, што мяне раней ніхто не папярэдзіў, што нуда па доме не праходзіць, а з часам толькі ўзмацняецца. Большасць эмігрантаў так і будзе ўсё жыццё жыць на здымнай кватэры. Дэпрэсія — гэта не выдумка, яна не лечыцца прагулкамі, сустрэчамі з сябрамі. Ты не станеш паспяховым і крутым у першы і нават другі год у эміграцыі. Псіхіцы патрэбны час для адаптацыі. Прыбытак у еўра не зробіць цябе шчаслівым.
«У Соліку апошнія 10 гадоў не радавала нічога»
У сацсетках Алена расказвае, што зʼехала з Беларусі ў першую чаргу з-за клімату — хацела «вечнага сонца і мора, віна, фіесты», стамілася ад шэрасці, слоты і бруду.
Да эміграцыі яны з мужам і дзецьмі жылі ў Салігорску, а сама жанчына працавала на «Беларуськаліі».
Паводле яе слоў, для добрага жыцця ўсё было: кватэра ў цэнтры, дом за горадам, машына з салона. Але ў ранніх пастах, у 2021-м, Алена прызнавалася: яшчэ адна прычына пераезду — сам горад. У раённым цэнтры жанчыне стала цесна.
— Мы кожныя два тыдні ездзілі ў Мінск ці яшчэ кудысьці, бо перспектыва правесці выходныя ў горадзе мяне зусім не радавала. І ўвогуле ў Соліку апошнія 10 гадоў не радавала нічога. А статыстыка па анкалагічных захворваннях — гэта самае сумнае. Нават дом, пабудаваны за горадам, не выратаваў сітуацыю. Так, там было прыгожа: лес насупраць, птушкі, прырода. Але нуда… Я хацела, каб карцінка мянялася перад вачыма, а там адзін і той жа выгляд з балкона, — пісала яна ў адным з пастоў і казала, што вельмі любіць Менск, але ён «такі ж халодны і слотна-брудны». Заставацца жыць і хадзіць на працу да пенсіі, каб потым атрымліваць невялікія грошы на жыццё, мяне не задавальняла наогул. Я кожны дзень ныла, як мне гэта ўсё надакучыла, што працаваць яшчэ 20 год у такім рэжыме я не змагу. Усё настолькі ўпала ў кучу, што мы вырашылі паспрабаваць змяніць жыццё.
Тады Алена не чакала, што «Іспанія апынецца ідэальнай краінай», была гатова да яе мінусаў. Яна шкадавала, што не пераехала раней, што «баялася кінуць усю гэтую гробаную стабільнасць і столькі гадоў працавала ад зары да зары на шкоднай вытворчасці».
— Шчыра, на цяперашні момант, нягледзячы на абмежаванні і мінусы ў Іспаніі, назад у Беларусь не хочацца, ад слова «зусім», — дзялілася жанчына ў пачатку сваёй эміграцыі. — Тут тая ж бюракратыя (а можа і горш), як і ў Беларусі. Тут усё «маньяна» (заўтра). Тут тупыя абмежаванні, якія не паддаюцца ніякай логіцы. Велізарныя рахункі за святло, ваду, інтэрнэт. А адсутнасць цэнтральнага гарачага водазабеспячэння і газу — гэта ўвогуле мінулае стагоддзе. Я магу доўга яшчэ пералічваць… Усё гэта я ведала яшчэ да прыезду, і мяне гэта не шакуе.
Спачатку Алікантэ, дзе ўладкавалася сямʼя, Алене не падабаўся — падалося, што ў горадзе прыгожыя турыстычныя месцы, а ў цэлым ён звычайны. Праз год беларуска апісвала яго больш пазітыўна — «ці то прывыкла, ці то разгледзела».
— Што магу сказаць: грошай мала — ёсць раёны недарагія, грошай шмат — ёсць выдатныя ўрбанізацыі з басейнам, вілы, таўнхаусы. Жылля хапае ўсякага. Можна купіць кватэру ад 20 тысяч еўра да трох-чатырох мільёнаў, — казала беларуска. — Інфраструктура мне вельмі падабаецца: аэрапорт у 20 хвілін ад цэнтра горада, рэнфе (Renfe — аператар чыгуначных перавозак у Іспаніі. — Заўвага. рэд.) — дзве гадзіны на хуткасным цягніку — і вы ў Мадрыдзе. Трамвайная, аўтобусная станцыя, гарадскія аўтобусы — усё выдатна. Школы ёсць розныя. Бясплатныя, атрымальныя, цалкам прыватныя — выбар вялікай. Крам з мас-маркет адзеннем таксама поўна. І самы галоўны плюс — блізкасць мора. Гэта важна для мяне. Мне падабаецца адчуванне, што жыву «ў вечным адпачынку».
Пражыўшы ў сонечнай краіне тры гады, Алена ўсвядоміла, што міжземнаморскі клімат і сонца, аб якім марыла, усё ж ёй не падыходзіць.
Камфортных для яе месяцаў усяго пяць у годзе — з лістапада па май. Улетку занадта горача, а ўзімку ўначы да васьмі градусаў і «прыходзіцца апранаць куртачку з начосам». Паступова салігарчанка прыйшла да высновы, што Іспанія — «усяго толькі прыгожая карцінка».
— З-за высокай вільготнасці і невыноснай спякоты летам я не магу ні спаць, ні нармальна існаваць. Я ўвесь час з чырвоным тварам і ў ліпкім стане. Зімой, зноў жа з-за вільготнасці, у кватэрах вельмі холадна і сыра, — казала яна і дадавала: — Мора выграваецца толькі пад чэрвень, хоць многія плаваюць і круглы год. У мінулым годзе купальны сезон я скончыла ў канцы верасня. Атрымліваецца, цёплая вадзіца ўсяго чатыры месяцы. Таму не думайце, што, пераехаўшы на поўдзень Іспаніі, вы будзеце круглы год хадзіць у шорціках. Бываюць і зацяжныя дажджы па два тыдні. Таму, у каго ёсць магчымасць, лепш прыязджайце і пажывіце ў зімовыя месяцы, каб паглядзець надворʼе на свае вочы.
«Я нарэшце нармальна вымылася. І галоўнае — як у Беларусі добра спіцца»
У Беларусь сямʼя вярнулася сёлета ў чэрвені. Нядаўна Алена выклала ў Instagram рылс, у якім падзялілася, чаго ёй так не хапала ў еўрапейскай краіне і якія ўражанні ад дома ў яе праз два тыдні:
— Усюды чыста, вельмі зялёна. Халаднавата і цёпла адначасова. Вельмі смачная ежа, усё працуе і па нядзелях, усё працуюць добра і дакладна ведаюць сваю працу. Хутка вырашаюцца пытанні — без усялякіх чаканняў: проста зайшоў — проста вырашыў. Я нарэшце нармальна вымылася і атрымліваю асалоду кожны дзень бясконца гарачай вады. І галоўнае — як добра спіцца ў Беларусі. Увогуле, пакуль я проста кайфую і даю сабе час на аднаўленне.
Гэтае відэа і параўнанні беларускай дзвюх краін узнялі хвалю абмеркавання:
«Я 18 гадоў жыву ў Іспаніі, і ў мяне заўсёды ёсць гарачая вада, сплю заўсёды выдатна».
«Ага, і ў мяне ёсць гарачая — ідзе з калонкі, якая займае паўкухні. Еўропа, блін».
«Я зʼехала з Аўстрыі, зараз жыву ў Менску. Магу сказаць, што тут мне вельмі добра, але бачна, што вы ідэалізуеце Беларусь. Тут вельмі моцна выраслі кошты, улетку вельмі горача, медыцына становіцца горш, бо дактары сталі бізнэсменамі (трэба ж неяк выжываць)».
«Чаму людзей так напружвае, што ў Еўропе па нядзелях нічога не працуе ці амаль нічога? Ну, тыпу вы хочаце хадзіць па супермаркетах, ГЦ, поштах, гэта значыць адпачываць, а іншыя будуць працаваць. Яны што — рабы вашыя?
«Я жыву ў Беларусі. І як хачу жыць у той краіне, пра якую вы расказваеце як пра чыстую і ўтульную. У дварах асфальт з ямамі, ад тратуара засталося крыху таго, што было зроблена 40 гадоў таму, калі дом здаваўся, а дом звонку аблезлы. Ды і дрэвы практычна згнілі за 42 гады — і такія дамы практычна ва ўсіх старых спальных раёнах».
«Пасля 10 год не вярнуліся б. У мяне дома паніка — няма і большай часткі таго, што ёсць у Еўропе. Ну і, вядома ж, кошты і заробкі зусім не тое ж самае. Я ў Беларусі выдаткоўваю больш, чым у Іспаніі. Яшчэ, калі нешта трэба, — новае крэсла, стол, канапа ці тэлевізар, там едзеш і купляеш, а ў Беларусі ідзеш і бярэш крэдыт».
«Не хачу ў Беларусь! Іспанія — казка, рай: смачная ежа, мора, класна круглы год, акрамя жніўня. У якой дзірцы ў Іспаніі вы жылі, што не мыліся? Нават у хостэле ёсць душ і на пляжах».
Алена патлумачыла, што яе сямʼя жыла ў кватэры з відам на мора ў добрым раёне Алікантэ — Сан Хуан Плая.
— У вельмі прыгожай і зялёнай урбанізацыі з двума басейнамі. Але нават у такіх добрых раёнах у кватэрах усяго толькі воданагравальнік. А мне недастаткова проста прыняць душ — я хачу напаўняць ванну, хачу ліць ваду, не баючыся, што яна скончыцца, і потым зноў чакаць, пакуль воданагравальнік яе нагрэе, — пажалілася яна.
«Шкада, што вы думаеце толькі палітыкай»
Карыстальнікі пад відэа Падлознай нагадвалі ёй пра сітуацыю з сацыяльнай сферай — пра заробкі настаўнікаў і працоўных у Беларусі і Еўропе, пра тое, што ў нашай краіны больш за тры гады няма авіязносін з многімі дзяржавамі. Казалі пра сітуацыю з рынкам працы і свабодай слова: «Паспрабуйце выказаць нейкую незадаволенасць хоць нечым».
«Вы вельмі пазітыўны чалавек. Я, калі прыязджаю са Швейцарыі ў Беларусь, не знаходжу ўсіх гэтых пазітыўных момантаў, ужо нават апынуўшыся на мяжы», — рэзюмавала адна з чытачак.
«Як удыхну свежае паветра на мяжы, як убачу бярозкі родныя — просты слёзы радасці на вачах», — адказала ёй Алена.
У каментарах таксама закранулі тэму палітыкі і рэпрэсій: «У мяне сябры не могуць нават бацькоў праведаць у Беларусі, бо яны актыўна падтрымліваюць Украіну. Вяртацца ў краіну з тысячамі палітычных зняволеных — гэта асаблівы тып скрыўлення».
«А вы жылі ў Беларусі? У вас нейкае мысленне перакручанае», — пракаментавала аўтарка відэа гэтую заўвагу.
На падобныя тэмы жанчына падрабязна казаць не хацела: «Шкада, што вы думаеце толькі палітыкай. Мне важна мая сямʼя, мая культура і традыцыі». А на фразу яшчэ адной карыстальніцы «галоўнае, каб да вас «рускі свет« не прыйшоў», яна адказала, што для яе «галоўнае — быць здаровым і шчаслівым».
Былі і тыя, хто ў гэтай пазіцыі падтрымаў салігарчанку, якая вярнулася з Алікантэ. І ўспрыняў яе водгукі нейтральна, а сямʼі пажадаў шчаслівага і спакойнага жыцця, незалежна ад таго, у якой краіне яго будуць будаваць.
«Я лічу, што гэта выдатна — што вы расказваеце. Сапраўды, не ўсім можа зайсці тое, куды яны хацелі пераехаць, таму што толькі паспрабаваўшы, можна зразумець, ці падыходзіць месца для жыцця не на два-тры гады, а назусім. Ведаю шмат каго, хто вярнуўся назад на радзіму. Галоўнае, каб людзям было камфортна».
«Я таксама з Беларусі і ўжо амаль тры гады жыву ў Іспаніі. Да гэтага яшчэ ў Літве жыла. Дакладна не вярнуся ў Беларусь і нават не хачу. Цяпер маю значна больш магчымасцей у развіцці, як мінімум падарожжа па свеце. З Беларусі ў мяне гэта не атрымлівалася. Але і тыя, хто вяртаецца, — не сказаць, што гэта дрэнна. У кожнага сваё жыццё і свае крытэры».
«Я тая яшчэ памідорка». Што Ігар Тур піша ў тэлеграм-чатах са свайго асноўнага акаўнта8
Каментары