Fota Kości Abramoviča.
Fota Kości Abramoviča.
Fota Kości Abramoviča.
Fota Kości Abramoviča.
Fota Kości Abramoviča.
Fota Kości Abramoviča.
Fota Kości Abramoviča.
Fota Kości Abramoviča.
Fota Kości Abramoviča.
U rubrycy Generation.by «Hrupiroŭka» — «Studenckaje etnahrafičnaje tavarystva» i jaho hieroi, što ładzili na vychodnych u Viazyncy śviata «Bahač».
U elektronie ź Miensku, pierapoŭnienym amatarami hradak i turźlotaŭ, časam traplajucca dziaŭčaty ŭ biełaruskich strojach — jany jeduć na radzimu Janki Kupały, kab sustreć ludziej, jakim taksama nie chapaje harmonii ŭ horadzie.
Zvyčajnyja ludzi u zvyčajnaj vopratcy čakajuć hukaŭ dudy, pad jakija možna skinuć saśpiełaje ziernie razam, a paśla śpiavać i tančyć. Hetaje śviata dla tych, chto moža nie padzialać ludziej na hledačoŭ i artystaŭ.
Śviata ciažkoha vosieńskaha jabłyka z załatym liściem — takim u hetym hodzie byŭ Bahač u Viazyncy, jaki hości pražyli razam ź siabrami Studenckaha etnahrafičnaha tavarystva.
Ludzi, jakim blizkaja tradycyja, u hety dzień dzialilisia ź inšymi adčuvańniem svajho.
Pieraniać i padzialicca, kali ŭžo nie zmožaš trymać u sabie — taki padychod udzielnikaŭ tavarystva.
Jany nie naziralniki kultury, a žyvuć joj, i chočuć zrabić biełaruskija śviaty rodnymi tym, chto ŭžo daŭno žyvie ŭ horadzie i dla kaho falkłor — ekzotyka.
Hetym babulkam nie treba apranać kaściumčyk, kab pačuvacca biełaruskami
Jaŭhien Baryšnikaŭ, namieśnik staršyni SET: «My nie chočam pakazuchi, robim dla siabie. Chočacie — pryjazdžajcie, i my padzielimsia. — Jaŭhien na śviacie nie ŭ vyšyvanaj kašuli, ale jon i dudar, i bubnač: — Nie, chadzić u kiepcy i bajcy nie dysanuje — u mianie jość unutranaje adčuvańnie… Chacia i kašula doma jość. Voś hetyja babulki, im nie treba apranać kaściumčyk, kab pačuvacca biełaruskami. A šmat kamu jašče treba».
Ty možaš zajmacca dalej čym zaŭhodna, kali viedaješ, na jakoj hlebie staiš. Heta dazvalaje pačuvacca harmanična, daje takuju ukarenienaść. Ty možaš iści kudy chočaš, ale ty viedaješ, adkul vyjšaŭ».
Jaŭhien havoryć pra cudoŭnych babulek z Haradzienščyny, jakija śpiavajuć sa sceny narodnyja pieśni: u ich padobnyja ŭzory na admysłovych kancertnych strojach — raniej tak nie byvała, usie roźnilisia. Ale ad hetaha ich śpievy nie robiacca ni bolš, ni mienš narodnymi, akurat jak treba.
Babulek SETaŭcy litaralna znajšli ŭ adnoj z etnahrafičnych ekśpiedycyj.
«Zvarot da „svajho“ va ŭsich źviazany ź insajtam, jak ja ŭjaŭlaju: razumieńniem, što my viedajem pra roznyja dzen-budyzmy, a pra svajo — ničoha.
I tady čałaviek praz saŭkovy falkłor, praz Charoški i kakošniki ciarplivy čałaviek dakapvajecca da cikavych rečaŭ», — tłumačyć Jaŭhien Baryšnikaŭ.
Naprykład, pra toje, što ŭ Biełarusi, u adroźnieńnie ad Jeŭropy, dobra zachavaŭsia aŭtentyčny falkłor. U Skandynavii ŭ bucikach pradajuć nacyjanalnaje, a ŭ nas heta možna znajści ŭ vioskach.
Naprykład, na Drybienščynie žyvie majstar-šapavał, jaki robić valonki dla rybakoŭ — vielmi kłasnyja. Jaho baćka i dzied taksama byli šapavały.
Praciah historyi čytajcie tut.
