U dziacinstvie ja byŭ akupantam. Vosiem hadoŭ naša siamja žyła ŭ tak zvanaj Łatvijskaj SSR. Vajenny haradok raźmiaščaŭsia na miažy Łatvii ź Litvoj, pobač ź lesam, dzie chavalisia try šachty z rakietami, jakija paśla kamandy z Maskvy musili źniščyć jadziernym udaram Stakholm.
Pra tyja rakiety ŭ dziacinstvie ja ničoha nie viedaŭ, ale z zachapleńniem hladzieŭ na pryhožyja samaloty SU-27, elektroniku da jakich dahladaŭ moj tata.
Dzietki savieckich vajskoŭcaŭ u Łatvii vučyli łatyšskuju movu, u nas byli cudoŭnyja nastaŭniki. Ale byŭ punkcik spažyvieckaha dyskamfortu, jaki biantežyŭ majo savieckaje dziacinstva: čamu na korkach butelek z małakom nie napisana toj movaj, jakoj ja razmaŭlaju.
Praz 17 hod, kali ja ŭpieršyniu viarnuŭsia ŭ vakolicy Lijepaje, Łatvija daŭno ŭžo z Savieckaha Sajuza emihravała ŭ Sajuz Jeŭrapiejski, ale, na majo ździŭleńnie, u kramach Lijepaje małako ciapier pradavałasia z nadpisami i na ruskaj, jakaja tym časam užo była zusim čužoj dla mianie movaj.
Hetaj nočču ja jeździŭ u vialiki minski supiermarkiet «Karona» pa pradukty. U lutym 2016, na 25-m hodzie žyćcia ŭ Biełarusi, ja nie znajšoŭ na doŭhich palicach nivodnaj marki biełaruskaha małaka, dzie b sustrakalisia nadpisy na toj movie, jakoj ja razmaŭlaju ŭ hetaj krainie ciaham ŭžo amal 20 hod. Kožny biełaruski zavod ciapier maje na małace nadpisy na dźviuch movach: kazachskaj i ruskaj. Znajšłosia navat na polskaj niešta małočnaje. Biełaruskaj bolš niama.
Adčuvaju siabie dziŭnym biełaruskim akupantam u Biełarusi.
