Niadaŭna ŭ siecivie adšukaŭsia videazapis žorstkaj bojki pamiž biełaruskimi dziaŭčatami. Sa słovami «na kaleni, s**a!» adna z «hieraiń» žorstka źbivaje rukami i nahami svaju achviaru. Adbyvajecca ŭsio ŭ niejkim padjeździe.
«Naša Niva» daviedałasia padrabiaznaści zdareńnia.
Było heta ŭ pačatku lutaha. Achviara na videa — minčanka Sabryna.
Kab razabracca z Sabrynaj, pryjechali dźvie dziaŭčyny z Bresta: Alina i Nasta. Pieršaja źbivała, druhaja zdymała.
Pa viersii jaje ahresiŭnych siabrovak, bojka adbyłasia nie prosta tak, a «za spravu». Maŭlaŭ, Sabryna atrymała za doŭhi jazyk. Jana nibyta nahavaryła hadaściaŭ pra maci adnoj sa svaich znajomych, nazvała jaje maci «šluchaj». Ale taja dziaŭčyna, pra maci jakoj prahučali abrazy, była siratoj, tamu za jaje ŭstupiłasia inšaja siabroŭka.
Hetaja siabroŭka prapanavała Sabrynie «vyjści adzin na adzin». Taja pahadziłasia.
Natoŭpam Sabrynu nichto nie biŭ, śćviardžaje vidavočca, usio było «adzin na adzin».
Heta adna viersija zdareńnia. Maci Sabryny viedaje pra historyju, ale nie zachacieła patłumačyć, ci źviartałasia siamja ŭ milicyju. «Naša Niva» źviazałasia z samoj Sabrynaj, ale dziaŭčyna admoviłasia kamientavać bojku.
Adnak jość zapis dyjałoha z saścietak, dzie ŭ paciarpiełaj pytajucca paśla bojki, ci maje jana niejkija pretenzii. Sabryna adkazvaje, što nie maje.
Ciapier čytajuć
Na mitynhu ŭ Vilni zatrymali pravakatara. A Cichanoŭski zajaviŭ pra namier dabivacca sustrečy ź Zialenskim1
Kamientary