«U siamnaccać hadoŭ David staŭ hierojem u maich vačach». Jak vierujučaja siamja z Bresta pieražyvaje źniavoleńnie syna

«Dva pieršyja tydni ja cichieniečka sychodziŭ u inšy pakoj i płakaŭ ad biezvychodnaści — i heta zdarovy mužyk, sto dziesiać kiłahramaŭ. Ty prosta zakipaješ ad taho, što nie možaš być pobač z synam, kali na jaho cisnuć i patrabujuć «usich zdać», — pryznajecca Siarhiej. Za miesiacy sužency navučylisia trymacca badziora: jany tłumačać situacyju jak vyprabavańnie i kažuć, što «apostały taksama siadzieli, a apostał Pavieł uvohule admataŭ niekalki terminaŭ».

Davida abvinavačvajuć va udziele ŭ masavych biesparadkach u Breście — jon adpraviŭsia tudy 10 žniŭnia i atrymaŭ humovuju kulu ŭ nahu. Pa pieršym časie kulhaŭ, a kali ŭznaviŭsia, paśpieŭ pastupić va Univiersitet naturalnych navuk u Lublinie i advučycca tam dva miesiacy. Praz epidemijałahičnuju situacyju navučańnie zrabiłasia dystancyjnym, internat univiersiteta abiaźludzieŭ i David vyrašyŭ źjeździć dadomu.

«My jaho adhavorvali, bo tut aryšty, i nikoli nie viedaješ, što moža zdarycca. Jon skazaŭ: «Ja pytaŭsia ŭ siabroŭ i znajomych, mianie nie šukajuć».

David pryjechaŭ jak raz u dzień naradžeńnia svajoj dziaŭčyny, kab zrabić joj siurpryz. «Jana jaho nie čakała, a jon ź siabrami znajšoŭ cialežku, ulez u niejkuju skryniu i zładziŭ joj la padjezda «padarunak». Jana ažno kryčała, takaja radasnaja była». David paśpieŭ prabavić ź blizkimi jašče adzin dzień i ŭ 6:30 paniadziełka pa jaho pryjechała milicyja.

Baćka z toj ranicy Davida nie bačyŭ, maci mahła abniać prynamsi na dopytach, dzie supravadžała jaho jak niepaŭnahadovaha. Užo na pieršaj razmovie, jakaja adbyłasia ŭ RUUSie, ad chłopca stali patrabavać, kab jon nazvaŭ inšych udzielnikaŭ pratestu.

«Na nas kryčali, niecenzurna vykazvalisia, pahražali, što jamu śviecić da vaśmi hadoŭ. Mnie skazali: «Vy vierujučyja, a tak drenna vychavali syna». Ja adkazała, što my jaho dobra vychavali», — uspaminaje maci.

Toje samaje ad chłopca patrabavali ŭ Śledčym kamitecie, ale David pryznaŭsia tolki ŭ tym, što byŭ na prateście sam. Pavodle Natalli, kali jaje syna ŭtrymlivali ŭ IČU, da jaho prychodziŭ apieratyŭnik i namahaŭsia razhavaryć. «Paśla hetaha Davida ŭ kajdankach pryvieźli ŭ prakuraturu, pasadzili, pobač sieŭ kanvair — i ŭsie byli ŭpeŭnienyja, što jon pačnie pryznavacca. Ale jon admoviŭsia davać pakazańni. Prakuror spytaŭ: «Ty ŭpeŭnieny?». David skazaŭ, što ŭpeŭnieny. Śledčy byŭ vielmi zły. Potym ja daviedałasia, što apieratyŭnik znoŭ prychodziŭ užo ŭ SIZA, ale David nie pajšoŭ na kantakt, i na hetym ich sproby razhavaryć jaho spynilisia».

Pavialičyć

«Viera nie dazvalaje mirycca sa mnohimi rečami, naprykład, z chłuśnioj»

David u siamji małodšy syn. Starejšy žyvie z baćkami: jon nie bačyć i paśla miedycynskaha kaledža ŭ Horadni pracuje masažystam u dziciačaj paliklinicy. Siaredniaja dačka ŭžo zamužam, 16 žniŭnia jana naradziła dziaŭčynku, jakuju nazvali Jevaj.

Siarhiej vieryć, što Boh vyratavaŭ ich siamju. «U kancy 1990-ch z-za peŭnych niepryjemnaściaŭ, a, moža, i maładušnaści, ja mocna vypivaŭ i byŭ daloki ad narmalnaha stanu. Ale ja pieražyŭ sapraŭdnuju sustreču z Boham — surjoznuju, mahutnuju, zvyšnaturalnuju, kali mianie byccam abrubiła i ja bolš nie zmoh ni palić, ni pić. Ja va ŭsim ciapier baču kłopat Boha, navat u tym, što adbyvajecca ŭ krainie. Kab da kanca zrazumieć biełaruski narod, mnie, napeŭna, treba było pieražyć apošnija miesiacy. Kab va ŭsich nas raspluščylisia vočy, napeŭna, treba było praz heta prajści. Našaj krainie katastrafična patrebny Boh, tamu što viera nie dazvalaje mirycca sa mnohimi rečami, naprykład, z chłuśnioj. U Biblii napisana, što kali ty biezzakońniku nie skažaš pra jaho biezzakonnaść, kroŭ ad hetaj biezzakonnaści na tvaich rukach».

Zatrymańnie i abvinavačvańnie Davida baćki ŭsprymajuć jak vyprabavańnie, jakoje dapamoža jamu pierahledzieć svaje kaštoŭnaści. «Jon mnie niadaŭna, naprykład, napisaŭ, što ciapier razumieje, što hrošy nie važnyja i ničoha nie vyrašajuć, — raskazvaje Natalla. — U jaho źmianiłasia staŭleńnie da baćkoŭ: jon bačyć, što my ŭ pieršuju čarhu ab im kłapocimsia i pieražyvajem, źmianiŭsia ŭ kamunikacyi z nami. Kaniešnie, jamu ciažka, ale sam David kaža, što ŭ jaho ŭsio narmalna, što tam jon navat u bolšaj zachavanaści, što my z usim spravimsia i kali treba adsiadzieć, jon adsiadzić».

Siarhiej spasyłajecca na toje, što Boh nie daje čałavieku vyprabavańniaŭ zvyš jaho sił, i ździŭlajecca tamu, jak mocna za niekalki miesiacaŭ pastaleŭ jaho syn. «Jon šmat što kankretna pieraasensavaŭ, i pa listach ja baču, što, nu, mužyk. Jon dziakuje za vychavańnie, jakoje my ŭ jaho zakłali, za toje, što navučyli honaru i hodnaści, daviali, što podłyja ŭčynki pavinny karacca, a sumlennyja, dobryja ŭčynki — heta norma». 

Natalla i Siarhiej prosiać syna vykarystoŭvać čas za kratami na karyść: pieradali jamu padručniki pa anhlijskaj i polskaj movach, zadačnik pa šachmatach, samavučyciel pa malavańni, knihi dla čytańnia, vypisali hazietu «Novy čas». Na prahułkach David zajmajecca na turnikach — tak, što ŭsie ruki ŭ mazalach. «Jon choć knihi pačaŭ čytać. Dziakuj Bohu, u jaho tam niama internetu. Moža, padletkaŭ i karysna było b časam adpraŭlać u kamieru na miesiacok, bieź internetu i z knihami».

Pavialičyć

«Maja viera kaža mnie, što ŭsio budzie dobra»

Davida nie adpuścili pad padpisku ab niavyjeździe — baćkam namiaknuli, heta z-za taho, što jon źjaŭlajecca studentam polskaha univiersiteta, moža źbiehčy. «Usie niepaŭnahadovyja, abvinavačanyja pa hetym artykule, da suda hulali, aproč Davida», — kaža maci. Zrešty, z univiersiteta chłopca adličyli praź niazdadzienuju siesiju.

«Ja ŭvieś čas dumaju pra syna, pračynajusia ranicaj i ŭžo dumaju, jak jon tam. Chvalujusia, što stolki času stračana daremna i nieviadoma, što budzie dalej. Chočacca spadziavacca, što ŭsie vyjduć, bo kali ŭsie vyjduć, to i jon vyjdzie, jaho ž prosta tak nie adpuściać. Ale časam dumaješ, a raptam nie, niaŭžo moj syn budzie stolki siadzieć? My, kaniečnie, spadziajemsia, ale ŭsio zaležyć ad Boha».

«Što adroźnivaje pratestoŭcaŭ? — razvažaje Siarhiej. — Tolki viera. U nas represii z usich bakoŭ, i što my možam rabić, dyk heta vieryć. Nu nie moža być, kab hetyja chłuśnia, fars, zło, biezzakońnie doŭha praciahvalisia. Ja vieru, što ŭsio heta ruchnie. Ź inšaha boku, kali b jašče David navučyŭsia pisać svajoj dziaŭčynie takija listy, a nie dva radki ŭ vajbiery? Baćkam dźvie staronki, a joj sorak dźvie. Ja čytaŭ vieršy, jakija jana pisała Davidu, — paviercie, Puškin adyšoŭ u bok i niervova zakuryŭ».

Pradstaŭnikoŭ pravaachoŭnych orhanaŭ, jakija viaduć spravu Davida, baćki škadujuć. «U ich zapluščanyja vočy, jany nie bačać praŭdy albo bajacca jaje bačyć. Asabista ŭ mianie da ich nianaviści niama, niahledziačy na toje, što jany nam zrabili: chaj Boh ź imi raźbirajecca», — kaža Natalla.

A Siarhiej praciahvaje: «Jość pačućcio škadavańnia, bo šmat maładych mužykoŭ złamali svajo žyćcio. Moj pacan u siamnaccać hadoŭ staŭ hierojem u maich vačach, a jany ŭžo nikoli nie stanuć hierojami. Heta ž strašna, kali tvaje dzieci buduć brać inšyja proźviščy. Kali raniej byli ŭsie «my», to ciapier jość «my» i «jany», i prorva pamiž nami raście ŭ hieamietryčnaj prahresii, kali bačyš, jak na sudzie paśla prysuda maci, dziaduli i babuli płačuć naŭzryd, a prakuror śmiajecca im u vočy».

Ciapier Natalla i Siarhiej hadujuć unučku, pakul adnu — kažuć, tam jak pojdzie, kali David vyjdzie. «U mianie adna mara — prosta abniać jaho i niekalki hadzin nie adpuskać, — zaviaršaje Siarhiej. — Maja viera kaža mnie, što ŭsio budzie dobra, i kali vakoł ciemra, chutka budzie śviatło. Hetym my i žyviom».

Siamji Davida nieabchodna padtrymka ŭ apłacie pasłuh advakata. Rekvizity dla tych, chto choča dapamahčy: 

— na kartku «Biełarusbanka» 4255 1901 5267 0884, termin dziejańnia 08/23. Imia — DAVYD ZBARANSKI. 

— praz ARIP: Bankaŭskija, finansavyja pasłuhi — Banki, NKFA — Biełarusbank — Papaŭnieńnie rachunka —BY81AKBB30140001602661010000

• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0