Ja tolki zmoh pramović: «Što ž vy robicie, chłopcy! Heta ž śviatoje!» Na što jon mnie adkazaŭ: «Chłopcy tam, kuda my tiebia posadim!»
«Słavianski bazar» pačaŭsia dla nas ź siabram zusim sumna. Bolš za ŭsio nas ździviła najaŭnaść štučnaha intelektu ŭ viciebskich metałašukalnikach i ich absłuhoŭvajučym persanale (ekspartny mienski AMON).
Byli ŭražanyja ich mahčymaściu adšukvać metał pa kolery (i navat nie metał), asabliva z vyjavami nacyjanalnaj symboliki. Pieršaje, što pačuŭ moj siabra ad amonaŭca: «Śniať simvoliku!» Paśla amonaviec sarvaŭ ź jaho kiepku z maleńkim BČB-značykam. Siabar zabraŭ kiepku sa słovami: «Ja jaje zaraz schavaju ŭ zaplečnik». Ale toj znoŭ vyrvaŭ jaje i, adarvaŭšy značyk, pakazaŭ astatnim svaim paplečnikam. Paśmiaŭšysia razam ź imi, jon kinuŭ jaho za płot bližejšaj budoŭli.
Ja tolki zmoh pramović: «Što ž vy robicie, chłopcy! Heta ž śviatoje!» Na što jon mnie adkazaŭ: «Chłopcy tam, kuda my tiebia posadim!» Paśla hetaha my sprabavali vyśvietlić ich proźviščy i starejšaha, ale jany pakłali svaje bejdžy u kišeni i, adturšchvajučy nas, skazali, kab my lepiej źnikli.
Voś jany, naviny z «kulturnaj stolicy Biełoruśsii».
