Vital Hurkoŭ — adzin ź biełarusaŭ, dziakujučy pośpiecham jakoha luby tajłandski chłapčuk viedaje, što stalica Biełarusi — Minsk.
Svoj pieršy čempijanat śvietu jon vyjhraŭ u 16 hadoŭ. Vital —
My zaśpieli spartoŭca padčas jaho adpačynku, u adziny momant, kali bajec moža nie dumać pra treniroŭki, charčavańnie i režym dnia.
— Jakija najbližejšyja mety, Vital?
— Jak minimum — čempijanat Jeŭropy ŭ traŭni i ŭ žniŭni čempijanat śvietu, ale chaciełasia b takoha, dzie mianie jašče nie było. Chaču bolš prafiesijnych bajoŭ, nu i pracavać nad saboj.
— Što treba ŭ nas u RB, kab spabornictvy i ŭmovy dla bajcoŭ byli vyšejšyja na ŭzrovień?
— U nas usio jość. Chiba što nie tak časta byvajuć turniry takoha razmachu jak K1, dla hetaha patrebnaja dobraja sponsarskaja padtrymka.
— Apošnim časam u mnohich spartoŭcaŭ jość ludzi, jakija prasoŭvajuć ich da viadomaści, zaklučajuć kantrakty. Jak ty stavišsia da taho, što ŭ bajca pavinien być svoj menedžar?
— Na žal, u našym śviecie heta nieabchodna. Asabista mnie heta vielmi nie padabajecca, ale na niekatoryja turniry biez hetaha prosta nie trapiš. Sistema naładžanaja, piroh padzieleny, i ty možaš być bajcom jakoha zaŭhodna ŭzroŭniu, ale kali ŭ ciabie nie budzie piśmiennaha pramoŭšanu, ty nie pieraskočyš praź siabie.
U hetym płanie ja pakutuju ŭžo daŭno. Naprykład, u 2007 ja baksavaŭ z kanadcam na čempijanacie śvietu ŭ finale i vyjhraŭ u jaho biez prablem. Praź miesiac hety bajec staŭ čempijonam śvietu siarod prafiesijanałaŭ.
Značna praściej z tytułami ŭ Niderłandach. Nichto nie hladzić, kolki ŭ ciabie fancikaŭ u kišeni. Hladziać kankretna: chto, kali, z kim biŭsia i chto, kaho, jak pieramoh.
— Jak nastrojvaješsia pierad bojem?
— U asnoŭnym starajusia złavić tak zvany chałodny stan, kab być abyjakavym (u dobrym sensie) da ŭsiaho, što adbyvajecca. I treba ŭśviedamlać svaje dziejańni. Kali ty prapuściš ŭdar i prysiadzieš, razumieješ: «Byvaje i tak. Upaŭ — praciahnuŭ dalej boj».
Viadoma, zaradžaju siabie roznymi pazityŭnymi dumkami: kožny pajadynak — heta ž cikava. Byvaje ŭ spartoŭcaŭ apatyja da ŭsiaho, a byvaje, što niervovaja sistema naadvarot pieraŭzbudžanaja. Ja sprabuju znajści załatuju siaredzinu.
— Vital, ty ŭžo praz 2 hady trenirovak vyjhraŭ svoj pieršy čempijanat śvietu. Jakija jakaści pavinien mieć pieramožca?
— Pavinien być unutrany stryžań i vola da pieramohi, pamnožanyja na pracavitaść. Pierš za ŭsio treba pieramahčy samoha siabie. Kali ty nie možaš dać rady samomu sabie, to jak zmožaš pieramahčy supiernika? U luboj spravie treba niejkaje samaachviaravańnie.
— Uspomni svoj pieršy boj.
— U pieršym bai mianie vynieśli za niekalki siekundaŭ. Heta byŭ navat nie boj, a sparynh. Mnie było hadoŭ čatyrnaccać, i ŭ kancy treniroŭki trenier pastaviŭ nas ź siabram. Ja ŭsio dumaŭ: «Jak heta? Ja zaraz budu ź im bicca. Heta ž moj siabar!» Nie viedaju, pra što dumaŭ jon, ale mnie zdavałasia, što nie budziem my surjozna, zaraz papracujem
— A pamiatnuju bojku ź junactva?
— U škole časta byli kanflikty. Ale byvali i śmiešnyja historyi prosta praź niežadańnie bicca.
My źbiralisia źjazdžać za miažu i siadzieli ŭ kamputarnym kłubie z dakumientami. Šmat volnych miescaŭ, ja ŭziaŭ kresła pobač i sieŭ z tavaryšam. I tut padychodzić niejki mužyk jakraz na susiedniaje miesca i prosta vyryvaje
Ja nie razumieŭ, čaho jon ad mianie choča. Paviarnuŭsia, baču, niejki dziadźka staić, i dalej u manitor hladžu. Jon kaža: «Ty doŭha jašče siadzieć tut budzieš?», Ja ŭ adkaz: «A ŭ čym sprava? Prajdzicie 2 mietry i vaźmicie kresła sabie, jon: «Tabie treba, ty i vaźmi!» Ja tady jašče vietlivy zusim byŭ, zajaŭlaju: «Prabačcie. Ale ŭ dadzienaj situacyi kresła patrebnaje,
I tut jon nie vytrymaŭ i vychapiŭ kresła. Nu i staim my jak dvoje baranoŭ i trymajemsia za hetaje kresła. Jon jaho tuzaje, a ja nie addaju, jon na mianie hladzić, ja na jaho. Tut jon nie vytrymlivaje i chapaje mianie za šyju. Ja jaho prosta praz ruku: «Bam!» I jon palacieŭ kudyści na padvakońnie, kvietki paskidaŭ jašče. Ja prosta abniaŭ jaho i chacieŭ supakoić. A jon kidaje kułaki, sprabuje vykarystać suprać mianie zabaronienyja pryjomy i ŭdaryć u pach. Uziaŭ jaho za hałavu, daŭ tudy raz kalenam, paliłasia kroŭ, i nas adrazu raźniali prysutnyja. A jon nie ucichamirvajecca, usio ŭhavorvaŭ vyjści ź im na vulicu. I siabar moj jašče: «Mały! Hladzi tolki nie stukni jaho mocna, tut ža pobač milicyja, a my pavinny źjechać za miažu». Mužyk čakaŭ nas i ŭsio nie spyniaŭsia. Tady moj siabar padyšoŭ da jaho i ŭručyŭ u ruki płakat, dzie byli našy fatahrafii da spabornictvaŭ i kaža: «Voś hety mały čempijon śvietu ŭ hetym hodzie, hladzi, kolki ŭ jaho tytułaŭ. Kali chočaš: idzi, bisia ź im». Mužyk paraŭnoŭvaje fota, paru siekund u jaho niama słovaŭ, i zajaŭlaje: «Nu, ja ž nie prafiesijanał. Idzicie. Mnie prosta było cikava: ja ciabie bju, a ty maje ŭdary niejak abychodziš. U mianie prosta spartyŭny intares byŭ!»
— Jak zmahaješsia ź pieratreniravanaściu?
— Adciahvajusia roznymi padziejami, viadoma, blizkija ludzi dapamahajuć, muzyku słuchaju pastajanna i imknusia raznastaić zaniatki. Adciahvajusia, kab troški zasumavać pa treniroŭkach.
— Raskažy pra asablivaści vuličnych kanfliktaŭ.
— Luby kanflikt zaŭsiody možna abyści. Ale jak skazaŭ mnie adzin psichołah, «jość typy ludziej, jakich pakul nie ŭdaryš, jany nie zrazumiejuć». Ja ŭžo nie pamiataju, kali apošni raz biŭsia na vulicy.
— Jakija jakaści pavinien mieć mužčyna, na tvaju dumku?
— Dabryniu, siłu, spraviadlivaść. Dabrynia, padmacavanaja siłaj. I byvaje navat, kali jana pavinnaja padmacoŭvacca kułakami.
— Jakija ty bačyš u sabie źmieny dziakujučy pieramoham i parazam u sporcie? .
— Źmieny ŭ lubym vypadku prychodziać z uzrostam. Dziakujučy dośviedu, jaki atrymlivaješ pa žyćci. Ja ŭvohule nie padzialaju sport i žyćcio. Ja staŭ spakajniejšym. Viedaju, na što zdolny.
