Chutar Łastok — hłuchoje miesca, kudy nie jeździać ekskursijnyja aŭtobusy.
Siudy nie zazirajuć turysty, tolki vypadkova zabrydajuć hrybniki. Chutar Łastok zastaŭsia takim ža, jakim byŭ u 1890–95 hadach. Jaho i siońnia ciažka znajści siarod lasoŭ Staŭbcoŭskaha rajona.
Kali dabracca da Stoŭbcaŭ, to maršrut pa małoj radzimie Kanstancina Mickieviča, bolš viadomaha pad psieŭdanimam Jakub Kołas, lohka vybudoŭvajecca.Uklučaje jon u siabie čatyry miemaryjalnyja siadziby (try ź ich — miesca słužby leśnika Michasia Mickieviča, baćki litaratara): Akinčycy, Albuć, Smolnia i Łastok. Usie jany znachodziacca ŭ adnym kirunku.
Chutar Łastok, samy addaleny, mianie cikaviŭ bolš za ŭsio: tolki tam zachavaŭsia aŭtentyčny dom, pa jakim biehaŭ budučy kłasik biełaruskaj litaratury.Čamu jaho nie źnieśli, nie spalili, nie razbambili za dźvie suśvietnyja vajny i hady savieckaj ułady?
Adkaz, padobna, prosty: ruki nie dajšli. Sprava ŭ tym, što navat u XXI stahodździ (ja ŭžo nie kažu pra kaniec XIX stahodździa) miesca znachodzicca ŭ hłušy. Jak pamiatajecca z tryłohii «Na rostaniach», słova heta Jakub Kołas vielmi lubiŭ…
U padarožža pa małoj radzimie kłasika my adpravilisia na viełasipiedach.
Siadziba Akinčycy, dzie źjaviŭsia na śviet Jakub Kołas (ciapierašniaj vosieńniu kruhłaja data z dnia jaho naradžeńnia — 130 hadoŭ!), ciapier uvachodzić u rysu horada,tamu dabracca tudy nie skłała ciažkaści.
Niedaloka ad Stoŭbcaŭ, za 5 kiłamietraŭ, znachodzicca siadziba Albuć, dzie budučy piśmieńnik žyŭ ź siamjoj ad 1890 hoda i jakuju jon apisaŭ u paemie «Novaja ziamla» pad nazvaj «Parečča».
Jašče
niekalki kiłamietraŭ pa asfaltavaj darozie i my ŭžo apynulisia ŭ Smolni, dzie žyli maci, dziadźka, braty i siostry litaratara. Mienavita tut u 1912 hodzie ŭpieršyniu sustrelisia Jakub Kołas i Janka Kupała,pra što śviedčyć niadaŭna adkrytaja miemaryjalnaja doška.
A voś
kab patrapić u kančatkovy punkt maršrutu, chutar Łastok, treba było pieraadoleć niekalki pieraškod.
kali vy, narešcie, sustreniecie na šlachu ŭkazalnik na Łastok, skiravany ŭ les, to lohka možacie zrabić pamyłku. Zhodna ź im paviartać treba na pravaje adhalinavańnie lasnoj darohi, tady jak žychary navakolnych viosak abhruntavana rekamiendujuć zbočvać «rezka» naleva.
U heta hłuchoje miesca za 18 kiłamietraŭ ad Stoŭbcaŭ nie jeździać ekskursijnyja aŭtobusy.Tut byli navat nie ŭsie supracoŭniki muzieja Jakuba Kołasa.
Da našaha ździŭleńnia dom vyjaviŭsia žyłym.Takim jon byŭ, padobna, zaŭsiody. Bolš za dziesiać hadoŭ tamu na źmienu siamji, vymušanaj šukać škołu dla svaich małaletnich dziaciej, pryjšła Lidzija Michajłaŭna Kraśnik. Tut joj i žyllo, i nievialikaja zarpłata.
Zachavalnica siadziby pakazała nam dom, chleŭ, humno — usie jany stajać z tych časoŭ, kali tut žyła siamja Mickievičaŭ.
Adna z pakojaŭ doma addadzieny pad muziejnyja ekspanaty.
— Kali tut apošni raz byli turysty? Ciažkaje pytańnie.Turystaŭ jak takich tut nie byvaje. Hrybniki byvaje za vadoj zojduć, — raspaviała Lidzija Michajłaŭna.
Uviesnu siudy nibyta źbiraŭsia pryjechać premjer Michaił Miaśnikovič, jaki naviedvaŭ susiedniuju Smolniu.Ale tak i nie dajechaŭ.
Z pastajannych naviednikaŭ na chutary Łastok chiba što viadomy majstar Anatol Klaščuk, fotakar «Źviazdy». Pryjazdžaje na aŭto, dastaje z bahažnika pałatku i čakaje, kali dom, u jakim vyras Jakub Kołas, nakryje husty biełaruski tuman.
Ciapier čytajuć
«Stajać na svaim, kožny nakolki moža!». Vialikaja hutarka z Natallaj Dulinaj pra hopnikaŭ z HUBAZiKa, Kaleśnikavu i što tam u kaho ŭ kałonii5
Kamientary