Pryroda takaja prostaja. Jana lubić raskidać svaje dałońki.
— Jakija dałońki?
— Vosieńniu — piacipałyja. Zimoju — šaścipałyja.
«Viecier padźmuŭ spačatku ŭ dudačku. Potym u dudku. Zatym — u dudu».
I voś kali viecier zaroŭ u dudu, tut i pryjšła jana, Kniazioŭna Zima Dźvietysiačyčaćviertaja Biezdakornaja. Ludzi cialopkajucca ŭ składkach jejnych strojaŭ. Vyrazny malunak halla na śniezie, łupaty Miesiac, by akryviełaja sava. Majo serca niechta pje praz sałominku, i jaho zastałosia mała, a toje, što zastałosia, ciahuča j baluča ŭzdymajecca ŭharu — u Tvoj rot. Tłumačeńnia hetamu niama.
Janin susied — były milicyjant, a ciapier piraman i drevanienaviśnik ź biełym biletam. Ponačy jon padpalvaje ludzkija dźviery i piłuje drevy — vyklučna vysakarodnyja, tapolaŭ dy biaroz nie čapaje. Unačy niahodnik śpiłavaŭ pieradapošniuju ź Janinych dziesiacioch tujaŭ. Akno zhaleła j złysieła. I miesiac čaściej zaziraje, i žyvatastyja saroki pierastali vicca. Zvalili saroki. A byli heta samyja pryhožyja ptuški na śviecie: viejerakryłyja, prastachvostyja, čorna-biełyja, hrafika sioletniaj zimy.
Jana nastukała na susieda ŭ milicyju, ale milicyjanty nie začapili byłoha kalehu. I praŭda, chto budzie kłapacicca pra tuju tuju — u krainie ciažkoje stanovišča, na chleb nie chapaje. U krainach, dzie piłujuć tui, nikoli nie chapaje chleba. Heta jasna jak dzień, ale svajho rozumu nikomu ŭ hałavu nie ŭvabješ.
Jana staić na haŭbcy i ličyć piańki, papivajučy kavu z nosika zavarnika. Nikoli nie sprabavali? Hłytočki drobnyja, u doŭhim skryŭlenym nosiku hułka bulkaje, byccam kaljan pališ. A hałoŭnaje — možna pić krajočkam rotu. A kali chočaš skorčyć suśvietu kazinuju mordu, to pićcio kavy kryvym rotam — samaja sprava.
Časam chočacca syści damoŭ. U sapraŭdnaje damoŭ. Čarhovy mužčyna pakujecca ad Jany preč. Nastroj u jaho svarlivy.
Ty ehaistka. Chočaš pa-kiepskamu — sydu pa-kiepskamu. Addavaj, nie marudziačy, maje rečy.
Biary.
Poŭny varyjant artykułu hladzicie ŭ hazecie "Naša Niva".
Jeva Viežnaviec i jejnyja siostry
Studzień 2004
