Na minułym tydni skončyŭsia seryjał na kanale «RTR» — «Honar maju» («Čiesť imieju»). Anansavany jak rekvijem rocie pskoŭskaha desantu, film pieratvaryŭsia va ŭvodziny ŭ asnoŭnyja napramki rasiejskaj palityki: «Duchaŭ mačyć! Radzimu abaraniać!» Prajšlisia i pa aliharchach. Hałoŭny persanaž kapitan Čysłoŭ admaŭlaje pryjemnaj va ŭsich adnosinach biznesoŭcy Hańnie. A ŭ picierskaj kamandziroŭcy jon abaraniaje ad patryjatyčna afarbavanych admarozkaŭ letuciennaha čačenca i vyklikaje fanatyčna-nienaturalny davier svajoj vajskovaj formaj u studentki-zavočnicy, jakuju pravioŭ pa ciomnych padvarotniach dadomu.
Kazki «hraždanki» pieraryvajuć durnavata-idyličnyja abrazki ŭ vojsku. Načalstva hrubavataje, ale čullivaje. Nijak nie abyjakavyja i pradažnyja ludzi, praź jakich, faktyčna, i zahinuli pskoŭskija chłopcy. Hledača rychtujuć da taho, što nichto nie vinavaty ŭ śmierci roty. Kali pa vyviednikaŭ nie prylataje šrubalot, pałkoŭnik spasyłajecca na hienerała, a toj — na naziralnikaŭ i žurnalistaŭ, što nia ŭ čas zavitali... Niby skapijavanyja z savieckich filmaŭ, pobač palać zašmalcavanyja cyharki «tunhus» i armianin Ara. Jak jašče biełarusaŭ nie prypisali? Maroz pa skury...
Raźviazka, sam boj — na druhim planie. Nievyraznaja stralanina i zmazany finał. Ni bajavik, ni meladrama. Prykry rolik ci to ŭ padtrymku niepapularnaj kampanii ŭ Čačenii, ci to ŭ padtrymku niepieramožnaha Pucina.
Usievaład Ścieburaka, Vialejka
