U mianie bulba raście pa pryncypie «Adzin miech pasiejaŭ - adzin vykapaŭ, nivodnaja nie prapała». To bok, vielmi pahana.
A tolki pasiejać — mała. Jašče treba pałoć, źbirać i travić žukoŭ. A potym usio adno zaraście chmyźniakom - to kasić i kapać. Ja prykinuŭ, što sioleta ŭradžaju nie budzie i vyrašyŭ nie kapać.
Pazvaniła maci.
- Jak heta nie kapać?
- Tupa nie kapać.
- Pasiejaŭ i - nie kapać?
- Nie kapać.
- Ciujuiu… Ja pryjedu i pakapaju.
- Jedź i kapaj, kali tabie niama čaho rabić.
Pryjechała. 100 km. Vykapała dva miachi čarvivaj bulby.
- Vo, - kaža.
Kali možna padzialić biełarusaŭ na katehoryi, ja b heta rabiŭ nie pa moŭnaj prykmiecie, nie pa palityčnaj i nie pa terytaryjalnaj. Ja b padzialiŭ biełarusaŭ na tych, chto lubić stajać rakam na bulbianym poli, i tych, chto zdaŭsia.
Ja znachodžusia na miažy. Vosieńniu zdajusia. Kažu:
- Usio, nikoli! Nivodnaj! Nidzie!
Viasnoj prychodzić dumka: «Nu, viadro ž treba pasiejać, kab małodzieńkaja na stale była». Zatym - druhaja dumka: «Dzie viadro, tam i dva». Paśla - treciaja dumka: «A mo sioleta vyraście?». I - samaja paskudnaja - čaćviortaja: «Aj, a što siejać, jak nie bulbu? Niachaj trava raście? Ot tut šče miesca je. I tut. I tama. Bulbačka - maja preleść. Treba svajo mieć. Niama bulby - to ničoha niama». Usio, kapiec. Paśla čaćviortaj dumki - to ŭžo prapaščy čałaviek.
Bulba - heta narkotyk.
Skažycie mnie, dzie sustrakajucca ananimnyja mazachisty. Ja zapišusia na kursy. Ja chaču pra heta padumać ciapier, pokul u mazhi nie trapiŭ kruchmał.
- Mianie zavuć Andrusik Ivanavič. Mnie 33. Ja viedaju, što bulbu praściej kupić, ale viasnoj nie zmahu spynicca.
