Я не буду называць той абласной бальніцы, у якой я ляжаў. Бо тое, з чым я там сутыкаўся, — не асаблівасць канкрэтнага месца. Гэта агульная сітуацыя па краіне.
Якім бы сучасным шпіталь ні зрабілі, вырашальным фактарам застанецца чалавек.
Я клаўся ў бальніцу на абследаванне — для ўдакладнення дыягназу ўчастковага тэрапеўта. Гэта была бясплатная шпіталізацыя. Доктар папярэдзіў, што яна зойме паўтара тыдня. У выніку я фактычна збег праз 13 дзён.
Палата нагадвае студэнцкі інтэрнат...
...са сваёй бібліятэкай...
...санвузлом...
...і супольным душам. Калі вада трапіць у куток (дзе пачарнела), можна заліць кабінет у іншым аддзяленні.
Старая звычка «прапячатваць» бялізну так і не звялася. Часам назву аддзялення падпісваюць ручкай.
На сняданак — аўсянка, масла, сыр, чай.
Абед — суп, пюрэ, морква, катлета, кампот.
Адзін з нямногіх абедаў без морквы: суп, макарона, катлета, кампот.
Пасля такой вячэры дакладна захочацца есці.
Давалі і такое: рыба, буракі, чай.
Вегетарыянская вячэра: рыс, буракі, варанае яйка і чай.
Сусед па палаце аддаваў перавагу галубцам пад гарэлку. Не палохала нават пагроза неадкладнай выпіскі, калі б папаўся доктару.
А дзяжурныя медсёстры спалі начамі, нягледзячы на забарону.
Лекі, як і на Захадзе, прыносяць у кубачках.
Адна з самых страшных працэдур. )
Бальніца
Бальніца вялікая. Не ведаю, што робіцца ва ўсіх аддзяленнях (яны раскіданыя па некалькіх корпусах), але вонкава патрэбнае мне радавала. Чысты калідор, акуратны медпост. У яшчэ большае захапленне прывялі палаты — па чатыры чалавекі (думаў, што будзе ўдвая больш), асобная прыбіральня, праўда, без душа. Душ быў адзін на паверсе — на 12 палат, і мыцца пад ім было праблемна.
У палаце — чатыры ложкі і столькі ж тумбачак, тры крэслы, адзін стол, шафа. Сцены пафарбаваныя. Вялікае акно з балконам (ён, праўда, не адчыняўся — толькі акно), але гэта хаця б давала шмат святла.
Суседзі
З суседзямі пашанцавала толькі ў плане весялосці. Праўда,
каб я пабыў з імі ў адной палаце яшчэ тыдзень, то перайшоў бы на мацюкі, а пра сваю вышэйшую адукацыю забыўся б.
Нас было чацвёра. Я, былы вайсковы верталётчык Алег (ваяваў у Афганістане), праграміст Жэня і кіроўца «МАЗа» Дзіма. Апошні ствараў вясёлую атмасферу, але з ім было і цяжэй. Часта даводзілася паўтараць сказанае, але іншымі словамі, каб ён зразумеў, адмаўляўся ад «высокого штіля». Ягоны дыплом ПТВшніка не дазваляў размаўляць пра нешта апроч «баб», сэксу і гарэлкі.
«Усё, даскакаўся — заўтра прачнешся ў драўляным шынялі», — казаў сусед, калі хтосьці пачынаў скардзіцца на болі.
На шчасце, у нашым аддзяленні ніхто за гэты час не памёр.
Персанал
Сярэдні ўзрост персаналу (на выгляд) — 40 гадоў. Узрост, канечне, нічога не дае. Але суседзі жартавалі, што ў аддзяленнях, дзе пацыенты часта і хадзіць самі не могуць, медсёстры маладыя.
А вось у нас наўмысна працуюць непрывабныя, каб да іх не заляцаліся.
Бачыў толькі некалькі мужчын сярод медыкаў — дактары. Медбратоў — ніводнага (хаця па жыцці сустракаў і такіх). Таму да нас у палату як да самых маладзейшых і дужых прыходзілі з просьбай завезці каго з бабак ці дзядоў на тую ці іншую працэдуру.
«Я вам што, рыкша?» — абураўся сусед, коцячы вазок.
Харчаванне
Яно чатырохразовае.
8.45 — сняданак, 13.45 — абед, 17.00 — падвячорак (кубак кефіру), 18.00 — вячэра.
Ежу ў аддзяленне прывозяць з кухні. Выбару няма: еш альбо не. Раней не даводзілася ляжаць у бальніцах, таму не ўяўляў, што гэта будзе за харчаванне. Аказалася не так страшна: есці можна.
Спадабалася аўсянка, якую давалі ранкам: не шматкі, залітыя кіпенем, а звараная. Так бы і еў яе кожны дзень.
Ежы, канечне, мне як мужыку бракавала. Можна было трымаць сваё — для гэтага ў раздатачнай стаяць два халадзільнікі. І кожны вечар трэба было ў свой пакет укладаць цыдулку, на якой напісаная дата наступнага дня: маўляў, усё свежае. Выглядае абсурдна. Сам быў сведкам, як сусед прынёс ежу, а там частка прадуктаў стухла ўжо. І што з тых цыдулак?
Вольны час
Раніцай, як правіла, доктар робіць абыход. Затым працэдуры. І фактычна другая палова дня — вольная.
З 15 да 17 — «ціхая гадзіна». І паспрабуй выйсці на калідор: трапіш на вочы доктару — атрымаеш у каршэнь. Таму сядзі ў палаце і рабі што хочаш.
Але атмасфера была такая, што ні працаваць, ні хаця б чытаць было немагчыма.
Калі нават у «ціхую гадзіну» засынаў, у 16.00 уключаўся маленькі тэлевізар, і сусед слухаў навіны. Іншы меркаваў, што ўсім будзе цікава слухаць радыё праз дынамікі на яго мабільніку. А трэці гуляў у вайнушку на ноўтбуку: стрэлы і выбухі разносіліся на ўвесь пакой.
Каб бавіць час, даводзілася брацца за крыжаванку альбо гуляць у карты. Карты нібыта забароненыя. Але калі не на грошы, то заплюшчваюць вочы. Вось і сядзелі за «тысячай».
А 22-й гадзіне выключаюць святло. І калі ты не паклаўся спаць, твае праблемы. А дзесьці ў 6.20 санітаркі ходзяць па палатах і збіраюць смецце — спаць фактычна немагчыма.
Такія парадкі нагадваюць калі не турэмныя, то армейскія дакладна.
Працэдуры
Клалі ў бальніцу мяне фактычна дзеля адной працэдуры і заключэння спецыяліста. Але ці то праз нязладжанасць працы, ці то праз чэргі днямі даводзілася чакаць.
Калі б усё зрабілі хутка, шпіталізацыя павінна была б скончыцца праз 7-8 дзён. Астатняе — марнаванне майго часу і дзяржаўных грошай.
Канечне, я магу памыляцца, але так усё выглядала.
Шпіталізацыю мне прызначылі на пятніцу. У 10.30 я стаяў у аддзяленні, а доктар агледзеў мяне толькі а 17.55. А на выходных доктара няма. І фактычна першыя тры дні былі страчанымі.
Я прайшоў галоўную працэдуру, а разам з ёй і іншыя. Меркаваў, што на восьмы дзень выпішуць. Не, пакінулі на яшчэ адны выходныя. Тады чакаў, што ў панядзелак доктар дакладна мяне адпусціць: паклалі ж мяне не каб лячыць. Таксама не — на сераду прызначылі ультрагукавое даследаванне. А за дзень да гэтага сказалі, што праз чэргі на бясплатнае УГД абследуюць не раней за пятніцу. Перспектыва заставацца ў бальніцы не радавала. Чаму б не прайсці тады платна? Так і зрабіў. Але і пасля гэтага мяне хацелі пакінуць на дзень-другі ў бальніцы. Толькі праз сваё жаданне вярнуцца дадому я атрымаў рэкамендацыі па лячэнні і выпіску.
Атрымліваецца, што мяне хацелі тыдзень трымаць толькі праз бясплатнае УГД. А цана пытання склала 90 тысяч рублёў.
...Магчыма, для пенсіянераў умовы ў бальніцы здаюцца санаторнымі: кормяць, даглядаюць, лечаць. Але медыцына спансаруецца з дзяржбюджэту — з маіх і вашых падаткаў, — а таму непрымальна ствараць такі дом адпачынку (дзяўчына з суседняй палаты расказвала, што з імі ляжыць бабулька — маці кагосьці з бальнічных начальнікаў, і яна месяцамі ў розных аддзяленнях так бавіць час).
Пасля трынаццаці дзён, што я правёў у бальніцы, зноў туды класціся жадання няма. Лепш заплаціць грошы, але не «выпадаць» з жыцця на такі час.
