«Гісторыя Літвы ў шасці тамах»: калі б так выглядаў школьны падручнік па гісторыі Беларусі
Піша Дзмітры Гурневіч.
«Гісторыя Літвы» Эйдзінтаса, Бумблаўскаса, Кулакаўскаса і Тамашайціса прачытаная. Кніга экспартная, для замежнікаў, перакладзеная на асноўныя еўрапейскія мовы. Я чытаў у папяровай версіі, але чуў, што на розных мовах яе можна бясплатна запампаваць з інтэрнэта. За аднаго гэта літоўцам трэба даць залаты медаль.
Кніга літвацэнтрычная, няма падміргванняў да ніводнага з гістарычных партнёраў, якія па жаданні альбо па прымусе былі ў Літвы. Аўтары не хваляваліся, «а што пра нас падумаюць». Кнігу пісалі навукоўцы, якія не баяліся выкарыстоўваць тэрміны «патрыярх нацыі», «айцец дзяржаўнасці», «нацыянальны герой».
Эмацыйны падыход да ўласнага народу моцна адчуваецца, хаця б у падборцы цытат пра выключнасць літоўскай мовы, шматлікіх прыметніках, але гэта не перашкаджае ў раздзеле «Халакост у Літве» без усялякіх нюансаў прызнаць, што габрэяў там пачалі знішчаць яшчэ да прыходу немцаў.
Незалежнасць у 1990-я - не «дар нябёсаў», а наступства высілкаў уласнага народа.
Калі б па гэтай кніжцы вучыліся беларускія школьнікі, то першыя 150 старонак маглі б нарадзіць нямала комлексаў непаўнавартаснасці. Але ёсць добрая навіна. Беларускія школьнікі не вучацца па гэтай кніжцы. Але калі б так выглядаў школьны падручнік па гісторыі Беларусі, напісаны беларускімі аўтарамі, ды яшчэ і перакладзены на 8 моў, то я не меў бы нічога супраць.
Каментары