Пад Мінскам выставілі на продаж сядзібу XVIII стагоддзя амаль за паўмільёна даляраў

Усяго за 12 кіламетраў ад Мінска, у аграгарадку Сёмкава, з’явілася прапанова аб продажы старадаўняй сядзібы, пабудаванай напрыканцы XVIII стагоддзя. За гістарычны комплекс з амаль 250‑гадовай гісторыяй просяць 457,3 тысячы даляраў. Аб’ява размешчаная на Інвестыцыйным партале Беларусі.

Гаворка ідзе пра сядзібна-паркавы ансамбль 1780 года пабудовы. У яго склад уваходзяць галоўны дом і два флігелі — усе будынкі цагляныя, аднапавярховыя. Агульная плошча памяшканняў складае каля 1954 квадратныя метры. Разам з будынкамі прадаецца і зямельны надзел плошчай 3,61 гектара. У апісанні адзначана, што тэрыторыя дагледжаная і пакрытая травой.

Цяпер сядзіба знаходзіцца на балансе аддзела ідэалагічнай работы, культуры і спраў моладзі Мінскага райвыканкама. Пасля набыцця аб’ект можна будзе выкарыстоўваць у сферы паслуг.

Інжынерных камунікацый на тэрыторыі пакуль няма. Аднак у дакументах пазначана, што ёсць магчымасць падключэння вады, газу і электраэнергіі. Таксама звяртаецца ўвага, што непасрэдна каля аб’екта адсутнічае транспартная інфраструктура.

Пачатак гісторыі гэтай сядзібы звязаны з іменем Адама Хмары. Пасля трэцяга падзелу Рэчы Паспалітай ён прысягнуў імператрыцы Кацярыне II, што дапамагло яму захаваць свае ўладанні, у тым ліку і маёнтак у Сёмкаве. З цягам часу ў сядзібы змянілася некалькі ўладальнікаў, а пасля рэвалюцыі 1917 года яна была нацыяналізаваная.

У савецкі перыяд у будынках сядзібы размяшчаўся дзіцячы дом. Менавіта з гэтым часам звязана адна з самых трагічных старонак яе мінулага. Падчас нямецкай акупацыі дзеці, якіх не паспелі адсюль эвакуяваць, апынуліся без нагляду дарослых. Каб не памерці з голаду, яны хадзілі па ежу ў суседнія вёскі.

У лютым 1944 года байцы партызанскай брыгады «Штурмавая» вывезлі 274 выхаванцы на тэрыторыю партызанскай зоны. Мяркуецца, што такім чынам ім удалося выратаваць дзецям жыццё. У памяць пра гэтыя падзеі на тэрыторыі сядзібы ўсталяваны памятны знак.

Пасля вайны будынак перасталі выкарыстоўваць у якасці дзіцячага дома з-за адсутнасці цэнтральнага ацяплення і водазабеспячэння. Побач пабудавалі новы корпус, а старая сядзіба пачала паступова разбурацца.

Да 2010 года ў адным з флігеляў яшчэ жылі людзі. Некаторыя з іх застаюцца там прапісанымі і цяпер, нягледзячы на тое, што будынак прызнаны аварыйным і даўно не эксплуатуецца. Пры гэтым спецыялісты мяркуюць, што флігель можна аднавіць без празмерных выдаткаў.

Стан галоўнага дома значна горшы: пасля страты даху разбурэнне паскорылася, і ў выніку другі паверх быў цалкам знішчаны.

Каментары да артыкула