Sylikonavaja kanava
Dziejučyja asoby
Anton Siarhiejevič — akademik.
Sieva — małady čałaviek, hadoŭ pad sorak.
Ivan Ivanavič — idealahičny rabotnik pry rajvertykali, karocieńki z puzaniatam.
Ciotka Hela — u brudnaj sukiency i halošach na bosuju nahu, vielmi spraŭnaja.
Pakinuty haspadarami sialanski padvorak. Z adnaho boku staraja ŭźlezłaja ŭ ziamlu chata, z druhoha — zarosły łopuchami, napaŭrazburany kałodziež.
I
Anton Siarhiejevič i Sieva.
Spačatku stajać kala kałodziežu, pa kalena ŭ łopuchach, potym patrochu adychodziać ubok.
Sieva. Ot, Anton Siarhiejevič, što vy hałavu sabie durycie, jak pryjeduć, to j tak pryjeduć, a jak nie, to i tak nie. Dyj dzie tam u Amerykach jany takija łopuchi bačyli?!
Anton Siarhiejevič. A što, Sieva, maješ racyju, ja ž tam byŭ, dyk pavieryš, dzie ni chadziŭ, ni na adzin nie natrapiŭ!
Sieva. Nu, nia dziva, što nie natrapili, bo nie rastuć tam łopuchi, nia mohuć dychać ichnim hniłym pavietram! I voś ža, Anton Siarhiejevič, im heta ŭsio nia treba, usio roŭna — vada tam ci łopuchi, jany ž, akramia svaje navuki, aničoha nia bačać. Pratre zranku vočy, kubak kavy pierakulić, akulary na nos, kamputar da sietki, i siadzić tak uvieś dzień, što za vušy nie adciahnieš, a vy sami kazali, tut choraša, dychajecca lohka, pavietra.
Anton Siarhiejevič. Nu tak, Sieva, tak, heta viadoma, ale ŭsio roŭna, im ža i spać na niečym treba, i viačerać tam kali-nikali.
Sieva. A ja ŭžo havaryŭ — z hienerałam. U jaho navat u dva jarusy łožki jość, žaleznyja, kazaŭ, kolki chočacie, stolki biarycie, i matracaŭ, kazaŭ, taksama advalić z paduškami. A viačerać — tak kuchniu zładkujem, ciotku tut jakuju nojmiem, ničoha, doraha nia voźmie, bulby z burakami chopić, chaj siače sabie ŭ kacioł.
Anton Siarhiejevič. A žonki ichnija?
Sieva. Nu, taksama była razmova, uładkujem i ich, lampu tam dzie-niebudź da słupa zaśviecim, i chaj skačuć sabie, nohi vykručvajuć, vo — zaadno i łopuchi patopčuć; nu, kali-nikali ŭ horad vyvieziem, pančoch tam adarvać ci što, jak hrošy na benzin znojdziem. Ale… (paniziŭšy hołas i ahlanuŭšysia) ja vam pa sakrecie, hienerał padkazaŭ, taja jašče hałava, rotu jakuju ci dźvie sałdat siudy kiniem. Jany ž, žonki ichnija, kurvy, jakich śviet nia bačyŭ, vo chaj z sałdatami pa kustach i kačajucca.
Anton Siarhiejevič. Što ty kažaš! (Śmiajecca.) Nie, praŭda?!
Sieva. Tak, ja praviaraŭ, mieŭ ź sioj-toj spravu.
Anton Siarhiejevič. Što ž, razumna.
II
Tyja ž i Ivan Ivanavič.
Ivan Ivanavič (mocna zasopšysia). Pa-pa-padličyŭ… Da-da-dakładać?
Anton Siarhiejevič. A, ty, nu davaj, dakładaj.
Ivan Ivanavič. Jość… Za-zaraz… Fu… Voś, na ruce zapisaŭ (hladzić na ruku). Tak, dzie jano… aha… usiaho z paŭsotni.
Anton Siarhiejevič. Z paŭsotni?
Ivan Ivanavič. Tak točna, ale heta jak nie ličyć tych, što za vozieram.
Anton Siarhiejevič. Za vozieram! I kolki za vozieram?
Ivan Ivanavič. Z vulicu jakuju, dakładna nia viedaju, nie dabieh, daloka, byŭ kinuŭsia pa bierazie — dzie tam!
Sieva. A ty b, Ivan Ivanavič, naprastki — upłaŭ.
Ivan Ivanavič (uzdychnuŭšy). Nia ŭmieju ja, patanu, ale jak treba… treba… Ja… ja…
Anton Siarhiejevič. Nie, nia treba. Tak kažaš, z paŭsotni?
Ivan Ivanavič. Nu, heta biaz tych, što za vozieram, a kala lesu…
Sieva. Jašče kala lesu?
Ivan Ivanavič. …A kala lesu tak chmyźniakom paraśli, što, daliboh, nie praleźci!
Anton Siarhiejevič. Nu, usio roŭna, z paŭsotni dyk z paŭsotni.
Ivan Ivanavič. Ale ŭ niekatorych jašče šavielacca.
Anton Siarhiejevič. Chto šavielicca?
Ivan Ivanavič. Nu, heta — dažyvajuć, ale takija staryja, što dalej niama kudy, ledź rypiać, zaraz źjeduć.
Anton Siarhiejevič (nie razumiejučy). Ledź rypiać i zaraz, kažaš, źjeduć?.. Kudy źjeduć? Kali?
Ivan Ivanavič. Praz hod tam ci dva, bolej im nia vytrymać. Ja ŭziaŭ tut daviedku, dyk na tym tydni adnaho ŭžo źvieźli i jašče čakajuć, za sto hod maje.
Anton Siarhiejevič. A, voś što! Heta dobra, što čakajuć. Sieva, jak ty miarkuješ, chopić nam z paŭsotni hetaj ci nie?
Sieva. A chto jaho viedaje, kab hetych, kaho čakajuć, padahnać, dyk, napeŭna chapiła b!
Ivan Ivanavič. Dyk my, jak treba, padhonim, čaho tam čykacca.
Sieva. I jak ža ty ich, Ivan Ivanavič, padhaniać źbirajeśsia?
Ivan Ivanavič. Nu, nia viedaju — pravady z chat paabryvać ci vyhan abrezać, jość rezervy.
Anton Siarhiejevič. Nie, ničoha pokul nie abryvać i nia rezać. A ty, Ivan Ivanavič, voś što — davaj, duj da škoły i zirni tam šyryniu na daŭžyniu, pad doślednuju vytvorčaść załadkujem, i na poštu kiń voka, usio roŭna jana tut nie da patreby.
Ivan Ivanavič. Aha, dobra, ale ŭ mianie metra niama.
Anton Siarhiejevič. A ty krokami, ničoha. Tolki voś što: ty za dvaje svaje adzin čałaviečy krok zaličvaj.
Sieva. I zapišy, nia viedaju tam dzie.
Ivan Ivanavič (ciahnie ruku). Jašče miesca zastałosia. Dazvolcie lacieć?
Anton Siarhiejevič. Laci, laci.
Ivan Ivanavič. Jość! (Lacić.)
III
Anton Siarhiejevič i Sieva.
Anton Siarhiejevič. Voś tak, Sieva, takuju spravu pačynajem, što navat strach biare! Nu, a ty nia chočaš u navuku kinucca, ja b i sam, ale stary ŭžo, bracie, a ŭ ciabie ŭsio napieradzie, hladziš, i Nobeleŭskuju adarvieš.
Sieva (ździŭlena). Što vy, Anton Siarhiejevič, jaki ź mianie navukoviec, chiba ja hetamu vučyŭsia!
Anton Siarhiejevič (uśmichajučysia). Viedaju, Sieva, viedaju — jak uspomniu, jak ty na trecim kursie adnu tracinu ź dźviuma złažvaŭ…
Sieva. Bo nie maja heta sprava — niešta tam złažvać. Vo, siudy ich uładkujem i niachaj… a ja ŭžo prasaču, kali-niekali padjedu, kab jak maje być złažyli.
Anton Siarhiejevič. Tak, Sieva, tak. Papraŭdzie kažučy, ja taksama paśla aśpirantury ŭsio bolš na marksizm naciskaŭ, ale pačakaj, vuń, pahladzi.
Sieva (hladzić ubok). Što, zaviarnuć?
Anton Siarhiejevič. Nu, davaj.
Sieva (kryčyć). Ciotačka!.. Ciotačka!.. Siudy… siudy varočajcie!
IV
Tyja ž i ciotka Hela (ź viadrom u ruce).
Ciotka Hela. Čaho vam?
Sieva. Spytać tut u vas chočam.
Ciotka Hela (stavić viadro na ziamlu). Nu, spytajcie.
Sieva. A jak vas?
Ciotka Hela. Hela ja!
Sieva. Hela? Nie, ciotka Hela! Vielmi pryjemna. A ja Sieva. Dyk voś što za sprava — my tut navukoŭcaŭ chočam u vašu viosku zakvataravać, u chaty, što kinutyja, i kaho-niebudź hatavać im viačery šukajem. Tak znojdziem ci nie? Nu viadoma, nia prosta tak, a za hrošy.
Ciotka Hela. A, za hrošy znojdziecie! U nas, u kałhasie, hrošaj jak z hod dziesiać nichto nia bačyŭ, a tolki pensijanery, jak ja.
Sieva. Što vy kažacie?!. Nu a vy, naprykład, zmahli b?
Ciotka Hela. I ja, synok, čamu ž, za hrošy, nie? Voś zaraz, tolki parasiatam dam (kivaje hałavoj niekudy ŭbok), jany ŭ mianie ŭ letniku stajać, i kali łaska, vam što-niebudź namiašaju.
Sieva. Nie, dziakuj, nam nia treba, my ŭžo pierakusili.
Ciotka Hela. A nu, škada, a to b ja zaraz.
Sieva. Nie, nie, idzicie ŭžo, heta my tak, spytali tolki, ale jak što, na vas budziem raźličvać.
Ciotka Hela. Aha, aha, na mianie, synok, na mianie. (Biare viadro i adychodzić.)
V
Anton Siarhiejevič i Sieva.
Sieva. Vo, spraŭnaja staraja, a ja ž vam kazaŭ!
VI
Tyja ž i Ivan Ivanavič.
Ivan Ivanavič. Pa-pa-pamieraŭ. Dakładać?
Anton Siarhiejevič (vyciahnuŭšy ruku, čytaje). Sto dvaccać piać na tryccać šeść z pałovaj.
Anton Siarhiejevič. Aha, heta škoła.
Ivan Ivanavič. Ale na joj dachu niama!
Anton Siarhiejevič. Jak niama? Kudy jon dzieŭsia?! My ž prajaždžali — jak byccam byŭ, ha, Sieva?
Sieva. Byŭ!
Ivan Ivanavič. Nia viedaju. I vokan taksama!
Anton Siarhiejevič. I vokny byli!
Ivan Ivanavič. Aha, i padłohi ź dźviaryma, nivodnaj doški!
Anton Siarhiejevič. O, a pošta?
Ivan Ivanavič (raźvioŭšy ŭ baki ruki). Zusim! Niama! Źnikła!
Sieva. A była, ja ž šyldu na ścianie bačyŭ!
Ivan Ivanavič. Ni šyldy, ni ścienaŭ, ničoha, adnyja kamiani!
VII
Tyja ž i ciotka Hela.
(z šyldaj «Počta», jakuju trymaje abiedźviuma rukami, vychodzić z adnaho boku i, nie zatrymlivajučysia, idzie na druhi). Da Sievy.
Ciotka Hela. Tak ty, synok, nie zabudź, jak što, na mianie, na mianie raźličvaj. (Źnikaje.)
Doŭhaja niamaja paŭza.
Kamientary