Kadr ź filma.
Učora, 24 vieraśnia, u Minsku adbyłasia premjera filma «My, braty», taksama viadomaha jak «Aviel».
Na pieršy pakaz źjechałasia pałova Ministerstva kultury i pradstaŭniki minskaha bamondu. Pierad uvachodam u kinateatr «Maskva» paścialili čyrvony dyvan, a akciory, padśviečanyja lampami z telekamier, raskazvali ŭ intervju pra «ruskuju dušeŭnaść», zakładzienuju ŭ filmie.
«Heta mastactva, heta kino, vy zrazumiejecie, pra što ja», — zapeŭnivaŭ sa sceny pradziusar filma Siarhiej Ždanovič.
Potym prysutnym pakazali kranalnyja zvaroty amierykanskich akcioraŭ, jakija «nie zdoleli pryjechać» u Minsk.
Adziny, chto prajšoŭsia pa čyrvonaj darožcy aficyjna i navat niekalki razoŭ — Alaksiej Chlastoŭ, vykanaŭca saŭndtreku da filma, piša tut.by.
Aproč ich, nie źjavilisia i scenaryst z režysioram, što vyhladała davoli dziŭna dla premjery «nacyjanalnaha kinaprajekta». Zrešty, paśla prahladu usio stała na miesca, bo kali b jany byli na pakazie, adšukałasia b niamała achvotnych padyści da hetych ludziej i spytacca, a za što tut zapłacili niekalki miljonaŭ dalaraŭ z našych kišeniaŭ?
Akciory filma, pradziusier i ministr kultury Barys Śviatłoŭ.
Pačynajecca film z zastaŭki «Na zamovu Ministerstva kultury Respubliki Biełaruś. Usie padziei vydumanyja, supadzieńni vypadkovyja». Dalej cytujecca Biblija, paśla čaho ŭ kadry źjaŭlajucca silikonavyja vusny hałoŭnaj hieraini.
Zvarot amierykanskaha akciora, jaki nie zdoleŭ pryjechać na premjeru i žestami pakazvaje, što film atrymaŭsia.
Amierykanskaja žurnalistka razam ź siabram siadzić u kaviarni pravincyjnaha mieksikanskaha horada, tut ža niejki mužyk palivaje siabie bienzinam i padpalvaje. Jany kidajucca da jaho, ale padjazdžaje mašyna, u jakuju žurnalistku pačynajuć «pakavać». Jaje siabra ŭ hety čas zaŭziata adbivajecca ad zładziejaŭ, łamajučy im skivicy, ale nie paśpiavaje vyratavać siabroŭku i kidajecca ŭ pahoniu, padčas jakoj taranić i pierakulvaje mašyny złamyśnikaŭ. Biespaśpiachova.
Paśla pary chvilin ekšnu hledaču prapanujuć aznajomicca ź siužetam —
niejkaja žančyna davodzić «žurnalistcy», što ŭ śviecie isnujuć kiepskija «kainity» i dobryja «avielity». Treba pieraprahramavać usich kainitaŭ, bo tyja zaprahramavanyja na samaźniščeńnie. U advarotnym vypadku jany buduć pładzicca i nadydzie śvietu kaniec.
Paśla hetaha žurnalistka (jakuju nibyta skrali) nieviadoma jak pračynajecca ŭ svaim łožku u Łos-Andželesie ad telefanavańniaŭ nieviadomych, jakija maŭčać u słuchaŭku.
Užo praz 10 chvilin prahladu ruka reflektorna namacoŭvaje pult i nie pakidaje adčuvańnie, što hladziš niejki treciehatunkavy bajavik na NTV.
Tut hladač pieranosicca ŭ Minsk, dzie prezidenckaja achova, siarod jakoj dva braty, pje piva ŭ pabie.
Potym źjaŭlajecca efiektnaja dziaŭčyna «małodšaha» brata, jakuju jon adrazu pačynaje raŭnavać da «starejšaha», jakoha zaprašaje zhulać u biljard i sastupaje. Paśla hetaha «małodšy» vylataje z paba, zahadaŭšy dzieŭčynie nie čapać jaho.
«Starejšy» ž sadzić dziaŭčynu na taksi i źjazdžaje razam ź joj. Na nastupny dzień, padčas skačkoŭ ź viertalota, «starejšy» raskazvaje ŭsim, što ŭčora jechaŭ dadomu razam z žančynaj, a što było dalej raskazvać nie treba — usio i tak zrazumieła. Usio! Kanflikt pamiž bratami stvorany! Bolšuju častku filma havaryć pamiž saboju jany nie buduć.
I voś tut pačynajecca viniehret, u jakim namacać siužetnuju liniju prosta niemahčyma. Prynamsi ŭ mianie za 2 hadziny zrabić heta nie atrymałasia.
Tut tabie i ČS pa chakiei, i makiety zubroŭ, i Minsk-Arena, i Nacyjanalnaja biblijateka, i kadry, u jakich ciažka nie razhledzieć adsyłki da padziejaŭ na Płoščy ŭ 2010 hodzie dy terakta ŭ mietro.
Sami ž hieroi robiać nijak nie patłumačanyja dziejańni — kahości šukajuć, zabivajuć, biehajuć… Niama sumnievaŭ, što Minkult prosta daŭ zadańnie zdymačnaj hrupie pad peŭnym hradusam pakazać bolšaść padziej i «dasiahnieńniaŭ» našaj najnoŭšaj historyi, a kinošniki nie asabliva kłapacilisia pra trapnaść i realizacyju.
Kadr z «mitynhoŭcami». Što ŭvohule adbyvajecca ŭ krainie, nie tłumačycca.
A voś kadry, dzie natoŭp šturmuje budynak, u jakim siadzić vybarčaja (?) kamisija. Čamu buntujuć hetyja ludzi i čaho jany chočuć? Niezrazumieła dla čaho ŭ film uvodzicca i abstraktny «prezident», jaki pa telefonie zahadvaje to pačać apieracyju «Ščyt», to apieracyju «Centryfuha», padčas jakoj śpiecnaz pačynaje źbivać i zatrymlivać ludziej.
Pry hetym nijakaj siužetnaj nahruzki sceny z pratestami nie niasuć i paŭstaje pytańnie, navošta heta ŭvohule pakazvajecca?
Potym šakujuć bujnyja płany z pulsujučymi vantrobami paciarpiełych ad «terakta».
Kali b siarod maich rodnych byli achviary vybuchu ŭ minskim mietro, anałohija ź jakim navidavoku, ja b uspryniaŭ heta jak nieprykryty ździek z pamiaci ludziej.
Chiba vypadkovyja pasažyry tady zahinuli praz razborki «avielitaŭ» i «kainitaŭ»? I kali aŭtary chacieli pakazać biełaruski bol, to ŭdałosia tak kiepska, što lepš by jany hetaha nie rabili.
Taksama ŭ filmie prysutničajuć prahramisty i Biełazy. Pradstaŭleńnie apošnich ničym nie adroźnivajecca ad rekłamy, kali amierykanskaja žurnalistka štučna robić «Vaŭ», ubačyŭšy biełaruskuju mašynu, paśla čaho Biełaz pačynaje dušyć ludziej…
Tym časam «starejšy» brat, pa sumiaščalctvie načalnik achovy prezidenta, pahadžajecca dapamahčy amierykancy šukać «kainita» u Biełarusi.
Uvohule film całkam kampramietuje słužbu achovy prezidenta — pavodle «My, braty», hetych śpiecnazaŭcaŭ možna lohka «vyrubać» kułakami, spakusić na seks, jany vierać u roznuju łuchtu pra «avielitaŭ», sadziacca za styrno pjanymi, a mroja majora-kamundujučaha — heta na «Bentli» katacca pa Malibu ŭ ZŠA razam z žančynami. Śmiech, dyj hodzie.
Z ulikam taho, što «My, braty» ujaŭlaje saboju łancužok ničym nie źviazanych sumburnych kadraŭ i prymityŭnych dyjałohaŭ uzroŭniu «Oŭ, ja tak bajusia nočyć adna, pajechali da ciabie?», jon prymušaje zadušvać u siabie paziachańnie praz paŭhadziny prahladu. A kab nie darahija i dobraadźniatyja śpiecefiekty, to i praz 20.
Kančajecca ž film raspoviedam «złoha» amierykanca pra prahu da tannaj nafty i kantrolu nad ludźmi.
Paśla finalnych citraŭ zastajecca pytańnie «a što ja tolki što pahladzieŭ»? I navošta?
«Heta nazyvajecca «nacyjanalny kinaprajekt»? U mianie kožnaja scena vyklikała pytańnie, ci jość tut składniki mastactva. Takoje ŭražańnie, što Ministerstva kultury za hrošy padatkapłatnikaŭ finansuje zamiežnych pornazorak, — skazaŭ u kułuarach scenaryst Andrej Kurejčyk. — Sastarełaja, ale jurlivaja Nataša Ałam z adtapyranaj dupaj — voś tvar «nacyjanalnaha kinaprajekta». Što mnie pakazali? Ja ničoha nie zrazumieŭ. Bačna tolki, što zdymaŭ kaskadzior — ludzi ŭvieś čas padajuć, harać i pamirajuć. Nu što tut skazać, kaskadzior źniaŭ, jak umieŭ, heta śmiešna. Nie śmiešna tolki toje, što na heta vydatkavana niekalki miljonaŭ biudžetnych dalaraŭ. I nie śmiešna taksama toje, što zdymki prachodzili na miescach realnych trahiedyj — na «Kastryčnickaj» i na Płoščy. Heta žach», — padsumavaŭ ahulnyja ŭražańni ad hetaha tvora Kurejčyk.
Bolš tut dadać niama čaho.
