Na Paŭnočnych mohiłkach, pierad pachavańniem Paŭła Šaramieta, pydyšli my da šerahu šapikaŭ z kvietkami nabyć hvaździkoŭ. Ja ledź užo nie tyču hrošy adnamu dziadźku, a Raman Vasiljeŭ torhaje mianie: «Ty što, zirni».
Ja: «Što takoje».
«Dy vo», — pakazvaje toj na majku dziadźki.
Ja – zirk, a tam — Pucin.
«Vo zaślapiła mnie», — padumaŭ ja sam sabie, a dziadźku kažu: «Ty šo hetaha terarysta napialiŭ na puza?»
Pačali my aburacca, a dziadźka niešta pyžyć na nas u adkaz. Asabliva niešta dakazvać nie było kali — i my pajšli na mohiłki.
Pa viartańni ž ja prapanavaŭ pahladzieć na dziadźku i acanić vyjavu niekatorym inšym siabram, u tym liku Paŭłu Sieviaryncu i Mikałaju Aŭtuchoviču — i jany, viadoma, rušyli. Praz chvilin paru paśla ich idu ja da šapika, a Sieviaryniec užo rušyć ćviordym krokam nazad.
«Nu što, bačyŭ durnia?» — pytaju ja jaho.
«Pahavaryli, — adkazvaje Paša, — jon jaje ŭžo pieraadzieŭ unutranym bokam».
Baču: sapraŭdy, staić jon saramliva ŭnutry šapika, a na puzie zamiesta Pucina — vyviarnutaja tym bokam majka.
Kłasik biełaruskaj litaratury Pimien Pančanka pisaŭ u vieršy «Mała skazać: nienavidžu…»
Mała skazać: nienavidžu,
Mała skazać: pryznaju,
Bicca za praŭdu — i vyžyć,
Niby sałdat u baju.
Drennamu — nie pakarycca,
Dobraje — nie praziavać.
Z drobnaj chłuśnioj nie mirycca,
Z bujnaj chłuśnioj vajavać.
I ci nie pačatak heta chłuśni, kali navokał nas chodziać u vopratcy z savieckaj simvolikaj, Leninym, Stalinym ci Pucinym? I što, my robim vyhlad, što nie bačym ich? Ci prosta niešta marmyčam aburalnaje sabie pad nos? Ty prosta padydzi dy skažy: «Navošta ty apranuŭ hetuju niečyść na puza?» Prosta skažy Słova. Ranicaj vykažaš svajo abureńnie ty, pa abiedzie ŭ stałoŭcy padydzie da jaho niechta inšy vykazacca — i ja pierakanany, što heta padziejničaje.
Vajavać z bujnaj chłuśnioj starajucca mnohija. Ale ž usio bujnaje pačynajecca z čahości małoha. I ja miarkuju, što kali my pryvučym siabie nikoli i ni pry jakich abstavinach nie mirycca z drobnaj chłuśnioj, to nad nami nikoli nie zapanuje i bujnaja chłuśnia.
