«Marzaluk virtuozna zasvoiŭ iłžyvuju movu biełaruskich čynoŭnikaŭ»
«Marzaluk virtuozna i napoŭnicu zasvoiŭ cyničnuju i łžyvuju movu biełaruskich čynoŭnikaŭ, kali tyja vykazvajucca pa moŭnym pytańni, — piša ŭ siabie ŭ fejsbuku historyk Alaksandr Paškievič. — Jak toj kazaŭ, z vaŭkami žyć — pa-voŭčy vyć:
I heta pry tym, što pytalisia ŭ jaho, kali vieryć materyjału BiełaPAN, usiaho tolki pra toje, «ci ličyć jon nieabchodnym źjaŭleńnie biełaruskamoŭnaha ŭniviersiteta ŭ Biełarusi».
Nie pra toje išła havorka, kab zahaniać va ŭniviersitet kahości pry dapamozie prymusu i hvałtu, a tolki pra toje, ci treba, kab u aficyjna dźviuchmoŭnaj krainie taki ŭniviersitet isnavaŭ u pryncypie. Pavodle deputata-prafiesara — nie, kaniečnie, taki ŭniviersitet nam biez patreby, bo «ŭ niekatorych VNU jość całkam biełaruskamoŭnyja śpiecyjalnaści — naprykład na histaryčnym fakultecie BDU». I sapraŭdy — navošta niešta bolšaje, kali dla puskańnia pyłu ŭ vočy i hetaha całkam chapaje? Takaja voś svaboda vybaru atrymlivajecca — kali vybaru na praktycy niama.
Kali ty pa niejkich pryčynach chočaš atrymlivać adukacyju nie na histfaku BDU — a takija ludzi siarod biełaruskamoŭnych taksama byvajuć, jak heta ni dziŭna.
Nu, i viadoma, dziažurnyja zhadki pra Irłandyju i iŭryt. Ničoha aryhinalnaha, karaciej. Adnu i tuju ž žujku ŭsie žujuć», — padsumoŭvaje Alaksandr Paškievič.
Kamientary