«Ci ciažka było žyć biez baćki?» — spytaŭ ukrainski žurnalist Dźmitryj Hardon u Alaksandra Łukašenki.
«Ja nie pamiataju, kab było ciažka, — adkazaŭ kiraŭnik Biełarusi. — Tady biezbaćkaŭščyna, 10-12 hadoŭ paśla vajny, heta było naturalna. Pa-druhoje, kali ty mały, kali ŭsie rastuć razam, kali čahości chapała… ale tady žyli prykładna adnolkava, heta byŭ niebahaty rehijon. Chapała ŭsiaho, ale kab było ciažka, ja nie skažu».
«Ale adzin raz ja bačyŭ baćku, mnie zdajecca, kali jon pryjšoŭ da nas. My z mamaj žyli ŭ vioscy, ź pieršaha da apošniaha dnia. Ja pamiataju, jon prychodziŭ dadomu. Adzinaje, što pamiataju, što heta byŭ vielmi vysoki čałaviek. Bolš za dva mietry rostam. Bolš ja ničoha nie pamiataju. I chaj mnie mama daruje, jana nie chacieła, kab ja niešta zhadvaŭ pra baćku».
Ciapier čytajuć
18‑hadovy były palitviazień raskazaŭ, što jon svajak Cichanoŭskaj. Jaho zatrymali, kali jon jechaŭ vajavać za Ukrainu2
Kamientary