Płyŭčycha Alaksandra Hierasimienia vielmi emacyjna vystupiła ŭčora ŭ efiry Jeŭraradyjo. Heta była prahrama «Pytańniečki» Źmitra Łukašuka. U joj taksama brali ŭdzieł handbolny trenier Kanstancin Jakaŭleŭ i valejbalist, hulec nacyjanajanalnaj zbornaj Artur Udrys.
Hierasimienia raspaviała pra toje, što čuje paproki z nahody taho, što joj nie varta leźci ŭ palityku. Adnak, pa słovach spartsmienki, toje, što adbyvajecca ŭ Biełarusi, užo zusim nie palityka:
— Naohuł, ja pa žyćci absalutna apalityčnaja. Ja starałasia maksimalna zhładžvać kuty i nie pahłyblacca ŭ palityku. Viedajecie, ciapier jość ludzi, jakija kažuć: «Kudy ty lezieš u palityku?! Siadzi, durnica, i maŭčy! Vary barščy, idzi biehaj i płavaj».
Ludzi, raspluščycie vočy. Heta nie palityka. Heta ŭžo daloka nie palityka, toje, što ciapier adbyvajecca. Vam zakryvajuć raty, u vas zabirajuć vašyja hałasy, u vas zabirajuć vašu volu. Heta ŭsio toje, što nam naležyć pa pravie z naradžeńnia. My — ludzi, narodžanyja svabodnymi, z pravam hołasu, z pravam vybaru. Vy dazvolili sabie zakryć rot. Čamu? Moža, vy nie bačycie čahości?
Źmicier Łukašuk paprasiŭ Alaksandru źviarnucca da pradstaŭnikoŭ ułady, jakija mahli pačuć jaje zvarot padčas efiru:
— Skažu toje, što jość, toje, što ŭnutry. Ja chacieła b paprasić pačuć vaš narod. Pačuć tych ludziej, jakich vy hadavali, jakija byli z vami i jakija zaŭsiody akazvali padtrymku. Kali zaraz na dadzieny momant ludzi nie zhodnyja, pačujcie ich, kali łaska. Pačujcie toje, što jany chočuć vam danieści, — skazała Hierasimienia, strymlivajučy ślozy.
