Eduard Chanok raspavioŭ, jak žyvie sam i jak žyvie ŭ Izraili jaho dačka

— Eduard Siamionavič, čym vy ciapier zajmajeciesia i kudy źnikli? Apošnim časam pra vas niejak mała čuvać…

— Ja nie źnik, naadvarot, aktyŭna pracuju! Pravodžu sieryju sustreč z moładździu. Užo kala 150 sustreč było, a ŭsiaho zapłanavana 280. Tak što kožny dzień pracuju. Chutka pavinien atrymać rasijska-biełaruski hrant u Maskvie. Tam paśla ŭchvaleńnia Dziarždumaj i Ministerstvam kultury stvorany Sajuz dziejačaŭ mastactva dla dziaciej i moładzi «Dziacinstva». Tudy ŭvajšli Alaksandr Zacepin, Jury Encin, Alaksandr Šahanaŭ, jaki napisaŭ amal usie pieśni dla hurta «Lube» dy inšyja viadomyja piersony. Ja ź imi supracoŭničaŭ doŭhi čas, a ciapier jany vydzialajuć dla mianie śpiecyjalny hrant. Pakul pytańnie ŭ stadyi rašeńnia, ale, miarkuju, usio atrymajecca. 

— Niekatoryja papularnyja artysty siońnia pa-raniejšamu śpiavajuć vašy pieśni… 

— Ź pieśniami ja zaviazaŭ užo. Jak i sa starejšym pakaleńniem. U mianie siońnia zusim novaje žyćcio. Kali pieršy etap u mianie byŭ kłasičny, druhi — piesienny, treci — navukovy, to ciapier nastupiŭ čaćviorty, jaki nazyvajecca bałdziožny. Jon zaklučajecca ŭ tym, što ja prosta naziraju, jak pracuje teoryja chval, i joj spakojna ŭsie padparadkoŭvajucca, plus z ranicy da viečara pravodžu tvorčyja sustrečy z moładździu.

— Vy pracujecie biaspłatna? 

— Ja dastatkova zabiaśpiečany čałaviek i mahu sabie dazvolić dabračynnyja vystupleńni. Tym bolš škoła nie maje takich hrošaj, kab mnie zapłacić. Dy i ŭvohule hetyja sustrečy dla mianie jak vitaminy, jakija doktar prapisaŭ. Ja ad ich nasyčajusia enierhijaj. Heta, kali žadajecie, novy srodak amaładžeńnia arhanizma. Harmony maładości biez ukołaŭ. Ščyra kažučy, paśla hetych sustreč ja adčuvaju siabie tak, nibyta mnie 20 hadoŭ. 

— A vam ža 83! I napeŭna dzieści arhanizm maje zboi, i niejkija bolki čaplajucca… 

— Tłumaču. Bolki, viadoma, prysutničajuć, ale nie ihrajuć nijakaj roli. Heta jak byccam tabie mucha na nos sieła: zmachnuŭ jaje i pajšoŭ dalej. Tonus u mianie 100 pracentaŭ stanoŭčy! Ranicaj pračynaješsia — byvaje, niejkija kryŭdy vyskokvajuć, niešta balić, a potym ustaŭ pad chałodny duš — i ŭsio zmyła! Jašče nichto nie bačyŭ mianie ŭ niejkim piesimiźmie. Navat i blizka hetaha niama! Čaćviorty etap — samy smačny ŭ maim žyćci. Heta nazyvajecca ščaślivaja staraść. Ankałohiju my pieramahli. Jana niedzie tam siadzić, ale zatrymałasia amal na nuli.

Pavialičyć

— Jak vam heta ŭdałosia? 

— Try ŭkoły amierykanskija mnie zrabili za paŭtara hoda. Ciapier kantraluju pakazčyki — pa analizach vidać, što jana nie raźvivajecca. Vyskačyła, darečy, na fonie stresu. A kavid pratrymaŭsia ŭ mianie paŭtara dnia. I ja z hetaha zrabiŭ adkryćcio, što karanavirus žre hniłoje, a tych, chto ŭ dobraj formie, jon nie kranie. Jon pieramahaje tych, chto ŭ depresii, u piesimiźmie. Kali kazać pra takija zvyčajnyja bolki, to nohi, naprykład, pabolvajuć časam — dyk heta narmalna! U staraści, kažuć, usio jakraz i pačynajecca. Ale ŭ mianie ŭsio biez abvastreńniaŭ i raźvićcia. Reč u tym, što kali ty ŭvieś śviecišsia, žyvieš svajoj spravaj, chvaroba nie prabje tvaju braniu. Kremam śpiecyjalnym našmaravaŭsia, tabletki vypiŭ i pajšoŭ! Ja, darečy, dobry pacyjent. Vykonvaju ŭsie rekamiendacyi lekaraŭ, kuplaju i pju ŭsie leki, što mnie prapisvajuć. 

— Vosieńskija prastudy da vas nie prystajuć? 

— Zaraz sapraŭdy ničoha takoha nie moža być, tamu što ja na chvali, na ŭzdymie. 

— Eduard Siamionavič, a adkul vy svoj aptymizm čerpajecie? Dzie taja čaroŭnaja razietka, da jakoj padklučajeciesia? 

— Tłumaču: kali z moładździu pahutaryš — jak na kryłach laciš! I enierhijaj ad jaje nasyčaješsia. 

— Vampirycie, značyć? 

— U ich nie źmienšaje, a mnie karyść (śmiajecca)! Ja amal kožny dzień takija sustrečy pravodžu. Zaraz u Maskvu pajedu, zatym u Ciumień palaču… Heta novy etap majho žyćcia, jaki mianie vielmi akrylaje. Kali ja pačynaŭ navukaj zajmacca, ja taksama jak na kryłach lotaŭ. I ź pieśniami taksama było. Što potym budzie — mianie ŭžo nie strašyć. Ja vieru, što maje adkryćci, moj zakon tvorčaj chvali rana ci pozna budzie pryznany. Hałoŭnaje, što ty haryš, pracuješ, bačyš plon svajoj pracy. Voś ja kožny dzień zapisvaju niejkija svaje dumki, a potym z hetaha ŭsiaho dla knihi voźmieš hramulku. Heta jak zołata zdabyvać: z tony piasku adzin hram zołata vychodzić. 

— Moža, u vas jašče adna kniha na padychodzie? 

— Viadoma, i jana budzie samaj lepšaj. U joj ja chaču padziakavać usim svaim voraham i niadobrazyčliŭcam — dziakujučy im ja damahaŭsia svaich met. Ja bajec pa natury, a bajcoŭ treba bić. Niekatorych pierachvalvajuć i takim čynam źniščajuć u čałavieka bajcoŭskija jakaści. I na hetym, ułasna kažučy, šmat chto i paślizhvajecca. Andreju Małachavu chutka niama kaho budzie zaprašać u svaju pieradaču — mnohija ŭžo na tym śviecie… A ja viečna małady! I ŭ svaje 83 hady ja sapraŭdy siabie adčuvaju lepš, čym u 23. Tady ja kuryŭ šmat, naprykład… 

— Viedaju, što vy daŭnym-daŭno admovilisia ad ałkaholu, nie kurycie… 

— Tak, i zdarovieńkim pamru (śmiajecca). Ad žyćcia treba atrymlivać asałodu. Bałdzieć treba. I ad vynikaŭ svajoj pracy ŭ tym liku. Treba vieryć u toje, što robiš, hareć hetym. Bo žyćcio minaje. I chvala moža minuć. Voś Alena Vajenha pryjechała da nas, i jana vystupaje ŭsiaho tolki ŭ kancertnaj zale «Minsk». A raniej mahła «Minsk-Arenu» sabrać! Usio, čas minaje. Heta nazyvajecca teoryja chval u dziejańni. Byŭ na zdymkach niadaŭna ŭ Maskvie, na kanale TVC. Pryjšoŭ Jury Łaza, praśpiavaŭ «Płot», pryjšoŭ Saša Dabranravaŭ — praśpiavaŭ «Kak upoitielny v Rośsii viečiera». Ja na ich hladžu i razumieju: jany ŭžo dapiavajuć svajo, novaha ŭ ich ničoha niama. Kali b u mianie nie było inšaj pracy, ja b taksama dapiavaŭ i dažyvaŭ svajo, i chvaroby ŭ mianie prahresavali b na ŭsiu moc. A tak bolki sprabujuć atakavać moj arhanizm, ale ničoha ŭ ich nie atrymlivajecca — ja idu svajoj darohaj, a jany prachodziać mima. 

— Vy pra Vajenhu kazali, a zaŭtra ŭ Minsku vystupaje «Bałahan Limited»… 

— Tak, u kursie. Jany śpiavajuć maju pieśniu «Tik-tak chodiki, proletajut hodiki…». Ale heta ŭsio ŭžo natury, jakija adychodziać. Takaja prafiesija artysta. Ja sprabuju davieści, što heta prafiesija časovych emocyj, a tamu i časovych ludziej.

— Eduard Siamionavič, chaču jašče pra vašu dačku Śviatłanu spytać. Jana ŭ Izraili žyvie, a tam ciapier takija strašnyja padziei adbyvajucca…  

— My ŭsio kantralujem i ŭvieś čas ź joj na suviazi. Jana žyvie ŭ Tel-Avivie. U tym rajonie, dzie jana žyvie, pakul usio cicha. Ćfu-ćfu-ćfu! My pa niekalki razoŭ na dzień ź joj na suviazi, žonka ź joj uvieś čas razmaŭlaje.

— Raskažycie, čym jana zajmajecca, dzie pracuje? Pamiataju, adrazu paśla pierajezdu niejki čas pradavała ŭpryhožańni ŭ juvielirnaj kramie… 

— Było takoje. Heta ŭ samym pačatku było. Paśla jana pajšła vučycca tam. I ciapier pracuje ŭ Ministerstvie mihracyi i emihracyi, daŭno ŭžo, darečy. Jeździła pa śviecie ź lekcyjami — izrailcian ža šmat u śviecie. Jana vielmi bajavaja ŭ mianie! Pabudavała sabie kvateru biez našaj dapamohi. Biezumoŭna, my vielmi chvalujemsia za jaje, adsočvajem usie naviny. Ale što zrobiš? Jana źjazdžać nie maje namieru ź Izraila. Viedaju, što pa pracy časta jeździła ŭ Ijerusalim, ale ciapier pakul nie jeździć. Nibyta addalena ciapier pracuje. Bambaschovišča ŭ jaje kvatery jość. 

— Dačka zamužam? 

— Zamuž jana nie choča zusim, a ja jaje nie ŭhavorvaju. Jana ŭsia ŭ karjery! 

— Nie śpiavaje? 

— Nie śpiavaje. Pryčym daŭno… Uvohule ŭsio pakul u maim žyćci idzie pa raskładzie.

Niadaŭna, darečy, dzieści pračytaŭ: kali ŭsio ŭ ciabie idzie dobra — nie radujsia, heta prosta žyćcio pierazaradžaje strelbu. A potym znoŭ tak palnie, što mała nie budzie! 

— Vy vielmi lohka znajšli siabie ŭ inšaj śfiery. A niekatoryja na piensii chutka zhasajuć… 

— Zapomni: žyćcio viruje ŭnutry samoha čałavieka. I časam my niapravilna dumajem ab ludziach. Časta byvaje tak, što my dumajem: jaki ščaślivy čałaviek, u jaho ŭsio atrymlivajecca, usio dobra, a jon na druhi dzień zastreliŭsia ci paviesiŭsia. Bo ŭ jaho ŭ dušy drenna. A inšy nam zdajecca biednym i niaščasnym, a nasamreč jon najščaśliviejšy za ŭsich, tamu što ŭ jaho ŭsio burlić i kipić usiaredzinie. Niekatoryja chutka zhasajuć na piensii, tamu što niama spravy, mety. Chtości znachodzić siabie va ŭnukach, nardach, aharodzie. Ale kali ŭ čałavieka niama mety, niama spravy — jon žyvy trup, voś u čym ciažkaść žyćcia.

Pakul haryš — žyvieš.

• 60
• 0
• 6
• 17
• 15
• 33
• 68
• 0