Aśviažyli imidž palicejskaj dziaržavy

Biełaruskija dziaržmiedyi družna praviali kampaniju ŭ padtrymku ŭkaza ab rehulavańni internieta. Kłasika žanru: maŭlaŭ, nu treba ž niešta rabić, kali synok biez stomy łazić pa parnasajtach!

Tak i chočacca spahadliva zapytać: nu što, dapamoh narmatyŭny akt, užo nie šnyryć hareza? Musić, adrazu zapisaŭsia ŭ hurtok junych batanikaŭ, pieściki dy tyčynki vyvučaje?

Pradstaŭnik kłana pravajderaŭ Ihar Sukač («Šparki damavik») ciarpliva tłumačyć čajnikam, što «mahčymaść abmiežavańnia dostupu karystalnikaŭ da niehatyŭnaj infarmacyi moža być realizavana na terminalnym abstalavańni klijentaŭ interniet-pravajderaŭ, u pryvatnaści ŭbudavanymi funkcyjami apieracyjnaj sistemy, takoj jak Windows».

Praściej kažučy, zajdzi ŭ nałady braŭziera dy pastaŭ patrebnuju opcyju.

Pry hetym spadara Sukača, vidać, raździrajuć smutnyja sumnieńni. Jon robić niaśmiełuju remarku: «Kali ž realizoŭvać heta patrabavańnie vyklučna za košt resursaŭ pravajdera, to spatrebicca madernizacyja najaŭnaha abstalavańnia, što abydziecca davoli doraha dla apieratara pasłuh».

Apieratary jašče pakrekčuć, možacie nie sumniavacca. Ukaz № 60 — vyklučna ramkavy, viedamstvam naležyć raspracavać u dadatak kuču ŭsiakich pastanoŭ pra paradak rehistracyi, identyfikacyi dy inš.

Usio heta pavodle słaŭnaj tradycyi stanie hałaŭnym bolem subjektaŭ haspadarańnia — u hetym vypadku «virtuałaŭ».

Pakul ža sa staŭpoŭ ajčynnaha interniet-biźniesu vycisnuli łajalnyja kamientary: maŭlaŭ, ničoha strašnaha, pry žadańni možna navat prahresiŭnyja momanty ŭhledzieć. Staŭpoŭ možna zrazumieć: skažy nie toje — ličy prapała! A tak, moža, i praskočym.

Chulihany-błohiery taksama kamientujuć ukaz u duchu: fihnia, prarviemsia! A «orhany», maŭlaŭ, zadziaŭbucca pył hłytać.

I pa vialikim rachunku vieb-anarchisty majuć racyju. Nie taki strašny čort. U pryncypie, ananimnaść u Siecivie i dahetul była iluzijaj. Kaho treba, viali i vyłoŭlivali. Ryzyka i raniej była. Usich ža nakryć — kiška tonkaja. Nu, a kali pačnuć błakavać sajty… Proksi-sierviery i ananimajziery dazvalajuć abychodzić rahatki adnym macham.

Viadoma, čajniki napačatku buduć tarmazić. Ale

ŭkaz № 60 i sapraŭdy zhulaje prahresiŭnuju rolu: masy juzieraŭ u krainie partyzanskich tradycyj rezka pavialičać svaju prasunutaść što da patajemnych ściežak u virtualnych puščach. I dzie tam voźmieš!

Ale hałoŭnaje — «ochranitieli» adrapartavali navierch: usio schoplena, ciapier nijakija tviter-revalucyi nam nie strašnyja. Surjoznyja kantory buduć asvojvać surjoznyja resursy. Chacia navat kali ŭbuchać hrošaj bolej, čym na AES, Bajniet usio adno nie zacemientuješ. Nie taja materyja.

A voś pierad śvietam čarhovy raz paŭstali ŭ śpiecyfičnym abliččy. «Kantrol za dostupam u suśvietnaje sieciva ŭ naš viek paŭsiudnaha internieta aznačaje ŭ vačach usiaho cyvilizavanaha śvietu dobraachvotnaje abviaščeńnie siabie krainaj-izhojem, ŭłady katoraj strašacca ŭłasnaha naroda, jaho dumak, aniekdotaŭ i kuchonnych hutarak». Tak prakamientavaŭ u «Kommiersantie» pryniaty ŭ siniavokaj respublicy ukaz huru Runieta Anton Nosik.

Na jaho dumku, rasijskaja ŭłada nie idzie na zacisk internietu ŭžo tamu, što kraina — u G8, i «joj nie treba, kab na jaje hladzieli jak na azijackuju despatyju, što kapijuje kitajskija ŭzory». Noblesse oblige, karaciej.

Śviežy ž uzor biełaruskaj narmatvorčaści ŭžo pryciahnuŭ uvahu Jeŭropy. Pakul, u pryvatnaści, na ŭzroŭni Łuca Huełniera, pres-sakratara łedzi Eštan — novaj źniešniepalityčnaj prymy ES:

«Hety novy prezidencki ŭkaz nakont internieta, kali jon uvojdzie ŭ dziejańnie, viadoma, jašče bolš abmiažuje svabodu słova i infarmacyi ŭ Biełarusi. My razhladajem heta pytańnie jak značny krok u niapravilnym kirunku».

Zaŭtra aficyjnamu Minsku stanuć prajadać łysinu ŭsie emisary Brusiela. Nibyta i varta pasłać ich kudy treba, dy nie z ruki. Hrošy patrebnyja. I čym macniej biare za horła bratniaja Rasija, tym miakčej davodzicca ładzić stasunki z praklatymi buržuinami.

Niadaŭna chrabrylisia, što abydziemsia, maŭlaŭ, biez novych kredytaŭ MVF, dno kryzisu zzadu i ŭsio takoje. «Bratniaje» myta na naftu źbiła hety pijanierski impet. Ciapier i hałoŭny bankir Prakapovič, i premjer Sidorski ŭ adzin hołas zahavaryli pra novyja pazyki.

Tym časam Brusiel pakul prytrymaŭ morkaŭku na 290 miljonaŭ dołaraŭ. Nibyta z arhanizacyjnych pryčyn, ale vožyku zrazumieła, što «značnyja kroki ŭ niapravilnym kirunku» zusim nie pavialičać šancy na atrymańnie vyhadnych zachodnich hrošaj. Darečy, makrafinansavaja dapamoha ad ES musić zaćviardžacca Jeŭraparłamientam. A tam — zub na Minsk.

Čamu pasadziejničali śviežyja najezdy tutejšych «ochranitielej» — na partyjnych nastaŭnikaŭ, Sajuz palakaŭ, «Biełsat», čalcoŭ «niačesnaha» sajuza piśmieńnikaŭ. Vialikija i maleńkija načalniki nijak nie mohuć pazbavicca ad niedarečnych chapalnych refleksaŭ. Dziejničajuć pavodle pryncypu «łučšie pieriebdieť». Mroicca kramoła, revalucyja.

Niaŭkludnaje «ochranitielnoje» ščyravańnie daje minimalny efiekt, bo pałochajuć ža pužanych, usio adno «Biełsat» nie začyniš i ŭpartych palakaŭ nie pierakuješ.

Tym bolej nie prydušyš interniet. Błohiery, vieb-žurnalisty, zaŭsiodniki forumaŭ paściabajucca dy praciahnuć svaju spravu.

A zmročnyja «ochranitieli», raz za razam zakładvajučy ŭ sistemu represiŭnyja opcyi, damahajucca tolki adnaho — akuratna aśviažajuć imidž palicejskaj dziaržavy.

Alaksandr Kłaskoŭski, BiełaPAN.

• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0