Natalla Rusieckaja. Fota Siamiona Piečanko.
Likviduje prabieły ŭ karcinie śvietu
– Šałkievič vystupaje ŭ Minsku z kancertami, źbiraje zały. U jaho jość svaja publika, jakaja słuchaje jaho ŭžo dvaccać hadoŭ. Ale tut jon trapiŭ na hałoŭnuju scenu Respubliki. Heta ž jakaja rekłama! Šałkievič vykonvaŭ u śpiektakli staryja pieśni, i ja spadziavałasia, što zała zaśpiavaje razam ź im. Ale jany ŭpieršyniu čuli ich! Zabaŭlalnaje «Miestačuovaje kabare» likviduje surjoznyja prabieły ŭ karcinie śvietu staličnych hledačoŭ.
Pamyłka pijaru
– Hledačy, jakija padzialilisia sa mnoj uražańniami paśla premjery, adznačali: Pinihin chacieŭ pakazać žyćcie Zachodniaj Biełarusi, ale nie zrabiŭ hetaha. Ale ja dumaju, zadača śpiektakla była ŭ inšym. Jon u stylizavanym vyhladzie adnaŭlaje toje, što niekali isnavała. Voś takija kabare i hučali, tak bavili čas u 30-ja hady XX stahodździa: u kaviarniach z žonkami (ci kachankami) paśla pracoŭnaha dnia. «Miestačkovaje kabare» — nie «pra što», a, ułasna, «što» było.
Usie iduć pabačyć žyćcio Zachodniaj Biełarusi, a traplajuć nie na lekcyju, a ŭ teatr, dzie taja ž Zachodniaja Biełaruś, tolki ŭ «žyvych malunkach».
Z čym jaduć «Miestačkovaje kabare»
– «Miestačkovaje kabare» — heta ŭ pieršuju čarhu znajomstva z tvorčaściu hienijalnaha kabareciara Marjana Chiemara. Polskamu słuchaču ci hledaču jahonaje imia dobra viadomaje, pieśni Chemara i siońnia hučać pa radyjo, vykarystoŭvajucca ŭ kino i teatry. Biełaruskamu hledaču my nanova adkryvajem imia polskaha satyryka, znajomim publiku z elemientami polskaj kultury, prysutnaj u 1930-ja na ziemlach Zachodniaj Biełarusi. My nie sprabujem dakazać, što heta — biełaruskaje. Ale Biełaruś znachodzicca miž Zachadam i Uschodam, i ŭ našaj kulturnaj paradyhmie zaŭsiody suisnavali elemienty polskija, rasiejskija, jaŭrejskija. Ad hetaha nie treba admaŭlacca. Heta treba viedać i šanavać. Jak pisaŭ Piatro Bitel, «šanuj čužoje až da pakłanieńnia, svajo lubi da samazabyćcia».
