Власть7979

«Я не просто пришла такая: «И дайте мне пост президента!» Ковалькова о себе, сексе и зарплате бухгалтера

Напярэдадні прэзідэнцкіх выбараў большасць апазіцыйных партый вырашыла аб’яднацца і абраць адзінага кандыдата. У праймерыз плануюць удзел як мінімум 5 чалавек, з іх толькі адна жанчына — 36-гадовая хрысціянская дэмакратка Вольга Кавалькова.

Яна распавяла «Нашай Ніве», навошта ёй удзел у выбарах, колькі зарабляе як бухгалтарка, як ставіцца да абортаў, ЛГБТ і сэксуальнай адукацыі ў школах.

«Наша Ніва»: Вы хочаце стаць адзіным кандыдатам у прзідэнты. Сур’ёзна? Навошта вам гэта?

Вольга Кавалькова: Усё ўсур’ёз, гэта не жарт. Навошта? А навошта людзі ідуць у палітыку? Каб вырашаць штодзённыя пытанні. Мяне не задавальняе сітуацыя ў Беларусі — і таму я ў палітыцы.

«НН»: Але навошта гэта вам сёння і цяпер? Пакуль што вы не асабліва вядомы шырокім масам чалавек.

ВК: Але ці важная гэтая вядомасць, калі ў Беларусі ўвогуле няма публічнай палітыкі? У нас жа няма магчымасці падыскутаваць ані з прадстаўнікамі ўлады, ані паміж сабою, сярод апазіцыі. І кожная кампанія дае магчымасць паказаць, што ёсць апазіцыя, магчымасць паказаць людзям свае праграмы, каштоўнасці, зацікавіць людзей і вырашыць праблемы тых груп людзей, з якімі мы працуем ужо не першы дзень.

Ды і ўсё ж я не ўчора прыйшла ў палітыку. Я сем гадоў займаюся рознымі кампаніямі, і ў БХД — напэўна, гэта толькі ў адной нашай партыі — ёсць шмат кейсаў, калі мы змянялі заканадаўства тут і цяпер. Мы не чакаем, пакуль прыйдзем да ўлады.

«НН»: А калі адзіным кандыдатам выберуць не вас, будзеце яму канкурэнтам?

ВК: Не, я ўдзельнічаю ў праймерыз. Калі пасля адзіным кандыдатам стане іншы, я, як і ўсе, буду працаваць на яго.

«НН»: А чаму людзі мусяць выбраць адзіным кандыдатам менавіта Вольгу Кавалькову, а не Казлова, Севярынца ці Губарэвіча?

ВК: Выбіраць і ацэньваць якасці кандыдатаў павінны людзі. Адукацыю кандыдатаў, прафесійныя здольнасці, паспяховыя кейсы… Я маю кампетэнцыю, маю дзве адукацыі: юрыдычную і эканамічную. У мяне ёсць аўдыторыя, якой, можа, і няма ў іншых кандыдатаў, бо я ўжо некалькі гадоў займаюся пытаннямі рэфармавання судовай сістэмы, пытаннем «328», я сама працавала на дзяржслужбе і ў мяне ёсць падтрымка сярод людзей, якія працуюць на дзяржпасадах.

Я не проста прыйшла такая: «І дайце мне пасаду прэзідэнта!» Я ўжо шмат што рабіла для простых людзей і калі займалася працай на дзяржаўнай службе, чаго мне, дарэчы, не хапае цяпер. Бо ўлада ўсё ж дае магчымасць дапамагаць людзям, а не толькі іх рэпрэсаваць, як робіць сённяшні рэжым.

«НН»: Раней вы казалі, што выбараў няма і праз выбары апазіцыя ніколі не прыйдзе да ўлады. Навошта тады ў выбарах удзельнічаць?

ВК: Пакуль існуе гэтая машына фальсіфікацыі, электаральная перамога немагчымая, так. Але сёння людзі не ведаюць пра апазіцыю амаль нічога. Рэальна нічога!

«НН»: Хто ж у гэтым вінаваты?

ВК: Тут вінавата і сама апазіцыя. Я даволі самакрытычны чалавек і сама гэта разумею. Мы не дапрацоўваем.

Але мой прынцып: «Палітыка тут і цяпер». Мы можам яшчэ 50 гадоў не прыйсці да ўлады. Але мы за гэта змагаемся, я змагаюся, бо я хачу тут жыць. Я хачу, каб тут жылі мае сваякі, мае бацькі, каб мае сябры не думалі, што трэба з’язджаць. А сёння шмат людзей майго ўзросту кажуць: «Ой, Воля, калі сёлета нічога не зменіцца…»

Таму трэба выкарыстоўваць выбары як магчымасць заявіць пра сябе. Возьмем парламенцкую кампанію. Выбараў на ёй не было. Але быў інтарэс журналістаў, у тым ліку і дзяржаўных СМІ, былі магчымасці паказаць людзям, што ёсць дэмакраты, якія змагаюцца за ўладу. Што не проста ў нас ціхае балота.

«НН»: Вы самі сказалі, што людзі пра апазіцыю не ведаюць. Гэта сапраўды так. Раз на 5 гадоў на прэзідэнцкіх выбарах з’яўляецца чарговы новы кандыдат, які пасля знікае кудысьці. І не паглыблены ў палітычнае жыццё чалавек і не ведае, дзе той кандыдат пасля. А на наступных выбарах — новы кандыдат і затым гісторыя паўтараецца. Чаму так, чаму апазіцыя ці то не ўмее, ці то не хоча працаваць з аўдыторыяй? Сёння ж ёсць інтэрнэт, сацсеткі, задача, здаецца, спрасцілася.

ВК: Калі жывеш у Еўропе і ты палітык, то гэта публічная палітыка, ты ёй жывеш і ў ёй працуеш.

У Беларусі палітык мусіць недзе працаваць, зарабляць на жыццё і дадаткова займацца палітычнай дзейнасцю, ісці да выбарцаў, вырашаць іх праблемы. Гэта крыху розныя рэчы: нашы чаканні ад палітыкаў і ўмовы, у якіх мы жывем. І людзі, мне падаецца, у Беларусі сёння самі стомленыя, і шмат з іх не маюць ніякай надзеі. Але калі людзі бачаць, што нешта робіцца, то яны пачынаюць спадзявацца, што нешта зменіцца. Сёння я збіраю за сябе подпісы. Мне на працы кажуць: «Ой, Воля, давай, мы падпішамся!» Нават людзі, ад якіх я не чакаю падтрымкі, могуць неяк актывізавацца.

«НН»: Не, я трохі пра іншае. 20-гадовы чалавек, які не сядзіць у фэйсбуку, не будзе ведаць ні Кавалькову, ні Казлова, ні Барысава. У Расіі ёсць Навальны, які вельмі спрэчны як палітык, да яго шмат пытанняў. Але ён выдатна працуе з аўдыторыяй, у тым ліку і маладой.

ВК: Так, у параўнанні з Навальным мы недапрацоўваем у сацсетках, недапрацоўваем у адносінах з журналістамі, але там у Расіі зусім іншы рэсурс. Каб выпускаць такія прадукты, як робіць Навальны, трэба мець прафесійную каманду, а не валанцёрства, якое сёння ў Беларусі. У нас кожны палітык па меры магчымасцяў укладае свае рэсурсы, якія ён зарабляе для таго, каб штодня рабіць нешта.

Але Навальны — адзінкавая гісторыя, такіх прыкладаў няшмат. І сітуацый, як у нас, у Беларусі, калі 25 гадоў дыктатура, у Еўропе няма. Мне хочацца канкурэнцыі, як у Еўропе, каб палітыкі канкуравалі паміж сабою, але ў нас апазіцыя не прадстаўленая ва ўладзе, нас няма нідзе. Мы не ўплываем на прыняццё рашэнняў. Таму адзіны інструмент — праводзіць грамадскую кампанію, ціснуць на ўладу, хадзіць на перамовы.

Тут яшчэ пытанне: наколькі сама апазіцыя ўмее распавядаць пра тое, што мы шмат робім. Гэта таксама праблема. Мы сустракаемся з міністрамі, наладжваем дыялог, кажам, што вось там патрэбныя змены, вось тут патрэбныя. Калі мы не будзем паказваць ім праблемы, то нічога не зменіцца. І без дыялогу нічога не будзе.

Але нярэдка такая праца нябачная людзям, бо мы не ведаем, як распавесці пра гэта… Не ведаю, складана сказаць, чаму так атрымліваецца.

А пра выбарчую кампанію і ўдзел у ёй — ёсць жа шмат людзей, якія не сядзяць у сацсетках, і нават калі мы будзем выдатна камунікаваць з аўдыторыяй у сеціве, такія людзі не даведаюцца пра апазіцыю. Выбары даюць магчымасць паказаць ім апазіцыю, распавесці пра сябе, актуалізаваць праблемы. І нават калі мы не можам дамагчыся перамогі, то зможам пачуць і вырашыць пытанні людзей.

«НН»: Але, можа, тады прыспеў час ісці іншых шляхам? Праз БРСМ, праз Акадэмію прэзідэнта, праз дробныя чыноўніцкія пасады? Убудавацца ў сістэму і спрабаваць рабіць штосьці знутры яе, калі разбурыць яе за 25 гадоў так і не атрымалася?

ВК: Гэта добрая тактыка. Але колькі людзей сёння гатовыя ісці такім шляхам? Аднаго чалавека будзе недастаткова. І ўнутры самой сістэмы разумных людзей вельмі шмат. І нядаўна мяне спыніў адзін такі чалавек і кажа: «Вольга, ну калі вы ўжо даможацеся?» Людзі сістэмы чакаюць таго ж, чаго і апазіцыя, такіх людзей там шмат.

Таму інтэгравацца ў сістэму — ну, гэта адзін з магчымых варыянтаў.

Маё асабістае меркаванне, чаму сёння апазіцыя зусім па-за межамі любых перамоваў і сістэмы — бо вельмі позна сама апазіцыя зразумела, што з уладай трэба размаўляць. Апазіцыя толькі высоўвала патрабаванні, а калі б з уладай ад пачатку быў дыялог, можа быць, мы б сёння і не былі ў такім апазіцыйным гета.

«НН»: А дае плён гэты дыялог з уладай?

ВК: Канечне. Бо інакш яны нас — апазіцыю — бачаць як неадэкватаў. Ім такое меркаванне навязанае.

Аднойчы мы ехалі ў Брэст і машыну спынілі, нібыта яна была ў вышуку. У выніку Лябедзька паехаў у Брэст, а я засталася з машынай і пяццю міліцыянтамі, дзве гадзіны мы чакалі экспертаў. За гэты час мы абмеркавалі і эканоміку, і пенсійную рэформу… І пасля мне міліцыянты кажуць: «О, дык вы нармальныя!» Разумееце? Яны пра нас думаюць, што мы крыкуны, якія штосьці патрабуюць. Але ж у апазіцыі хапае інтэлігентных і разумных людзей, і дыялог з уладай дае магчымасць пабачыць адно аднаго, зразумець, што мы таксама хочам жыць тут, у нас проста іншы погляд, і гэтым поглядам мы хочам з вамі падзяліцца, каб вы яго таксама ўлічвалі, каб бачылі меркаванне больш шырокага кола людзей.

Кавалькова (злева) падчас «Чарнобыльскага шляху»

«НН»: Калі падсумаваць, то калі вы станеце адзіным кандыдатам, то выкарыстаеце выбары як магчымасць для апазіцыі і асабіста для вас больш гучна заявіць пра сябе?

ВК: Так. Для мяне гэта магчымасць яшчэ і пашырыць ідэі хрысціянскай дэмакратыі, бо лічу, што гэта моцная і адзіная ідэалогія, якая ўлічвае патрэбы ўсіх.

«НН»: А што прапануе кандыдат Вольга Кавалькова? Можна пару прыкладаў?

ВК: Мусяць быць выбары, нармальна сфарміраваны парламент, мусяць быць выбары мэраў, суддзяў. Патрэбная судовая рэформа і рэформа праваахоўнай сістэмы, якая сёння працуе не на дапамогу людзям, а на пакаранні.

Патрэбная пенсійная рэформа. Сёння ва ўлады няма разумення, што рабіць, акрамя як павышаць узрост.

«НН»: А вы не баіцеся стаць для шараговага выбаршчыка чарговай Таццянай Караткевіч, якая незразумела адкуль узялася і пасля незразумела куды падзелася?

ВК: Тут пытанне, чаму чалавек не бачыць Караткевіч? Таму што няма публічнай палітыкі. Каб сёння займацца палітыкай, трэба зарабляць грошы, я ж ужо казала.

Але я не баюся, бо я не Таццяна Караткевіч і ў мяне няма задачы дамаўляцца з уладамі. Бо Караткевіч дамовілася ж з уладамі: подпісы яны не сабралі, але ёй далі магчымасць удзельнічаць у выбарах.

«НН: У перамогу на выбарах вы не верыце. Але колькі за вас прагаласавала б, калі быў бы шчыры падлік галасоў?

ВК: Я думаю, што дэмакратычны кандыдат, якога сапраўды падтрымліваюць усе дэмсілы, мае сапраўды вялікія шанцы на перамогу. Пры шчырым падліку адзіны дэмакратычны кандыдат набраў бы большасць.

«НН»: І калі апытанні пакажуць 51% галасоў за Кавалькову, а вам намалююць 2%, што будзеце рабіць? Заклікаць на Плошчу?

ВК: Я шмат гадоў удзельнічаю ў назіранні за выбарамі. І калі б падчас падліку галасоў людзі, якія галасавалі за дэмакратычнага кандытата, прыйшлі б да сваіх выбарчых участкаў — не на Плошчу! — гэта быў бы вялікі ціск на камісіі. Такога кейса пакуль у Беларусі не было, але, каб каля кожнага ўчастка сабралося па 150—200 чалавек, гэта б паўплывала на сумленне членаў камісіі, яны б не змаглі фальсіфікаваць выбары.

«НН»: Вы казалі ў нейкім інтэрв’ю, што гатовыя да любых сцэнараў, нават самых жорсткіх. Гэта да якіх? Сесці на пару гадоў?

ВК: Да любых. Для мяне гэта пытанне каштоўнасцяў. Я хачу тут жыць, я не магу рабіць выгляд, што мяне тут нічога не хвалюе. Я гатовая да ўсяго, гэта маё рашэнне і мая адказнасць.

***

«НН»: А самі вы з Мінска? Хто бацькі?

ВК: Так, я мінчанка. Сям’я звычайная: мама працавала закройшчыцай усё жыццё, тата быў сталяром. Яны ўжо на пенсіі. Бацька ўвогуле на пенсіі па інваліднасці: у яго праблемы з сэрцам.

«НН»: Пенсіі ім хапае?

ВК: Канечне, не. Тату хапае тых грошай увогуле толькі на лекі. І калі яму не працягнуць групу інваліднасці, то прыйдзецца ўсё роўна набываць тыя ж лекі, толькі па большых цэнах. А працаваць ён ужо не можа.

«НН»: А дзе вы вучыліся, што скончылі?

ВК: Я скончыла Акадэмію Міністэрства ўнутраных спраў і пасля — Рэспубліканскі інстытут перападрыхтоўкі кадраў. У Акадэміі я вучылася на юрыста, правазнаўцу. З апошніх курсаў і пасля навучання я працавала ў адміністрацыі Партызанскага раёна Мінска, затым — у адміністрацыі Савецкага раёна. Пазней была юрысткай у будаўнічай сферы.

«НН»: А чаму сышлі з дзяржсектара? Заробак не задаволіў?

ВК: Так, мне падабалася мая праца ў адміністрацыі, але я пачала будаваць кватэру, і крэдыт, які трэба было выплочваць, быў большым за маю зарплату.

«НН»: Як жа вам далі такі крэдыт?

ВК: Ну… Далі.

«НН»: А чаму вы яго ўзялі, за што збіраліся жыць?

ВК: Ну, бацькі, знаёмыя… І я разумела, што мне праз год пачынаць плаціць па крэдыце і ў мяне ёсць год, каб уладкавацца на іншую працу і зарабляць больш.

 «НН»: А што за кватэра? Ці жывяце яшчэ там?

ВК: Так, жыву ў ёй. Гэта аднапакаёўка. Каштавала на той момант каля 50 тысяч даляраў.

«НН»: Дзе працуеце сёння?

ВК: Я бухгалтарка ў прыватнай фірме.

«НН»: Чаму так выйшла?

ВК: Калі я хачу займацца палітыкай, то не магу працаваць кожны дзень і быць на працы цэлы дзень. А тут у мяне атрымліваецца сумяшчаць.

«НН»: Колькі зарабляеце, калі не сакрэт?

ВК: Ну, няшмат, калі шчыра. Хацелася б болей.

«НН»: «Па пяццот» выходзіць?

ВК: Не, не выходзіць.

«НН»: Не шкадуеце, што з юрыстак перакваліфікаваліся ў бухгалтаркі? І якая праца была б ідэальная для вас?

ВК: Я з 12 гадоў марыла стаць прэзідэнтам Беларусі, шчыра кажу. Я памятаю, пачала ў 16 гадоў весці дзённік, і першае, што там напісала: хачу быць прэзідэнтам.

Можа быць, нашы мары і мэты усё ж неяк ажыццяўляюцца, бо да 2012 года я хоць і не падтрымлівала Лукашэнку, але і пра апазіцыю нічога не ведала. А пасля трапіла неяк у палітыку. Знаёмы святар, да якога я хадзіла ў царкву, запрасіў мяне на сустрэчу хрысціянскіх дэмакратаў, і з таго часу я сярод іх. Мне не хапала грамадскай актыўнасці, былі ідэі, якія хацелася рэалізаваць. А партыя — гэта каманда, і калі твае каштоўнасці супадаюць з каштоўнасцямі арганізацыі, то нашмат прасцей вырашыць гэта.

«НН»: Наколькі вы рэлігійны чалавек?

ВК: Я праваслаўная. Хаджу ў царкву.

«НН»: А як ставіцеся да каштоўнасцяў, якія не супадаюць з праваслаўнымі? Да пытання ЛГБТ і іх правоў, напрыклад?

ВК: Для мяне чалавек у першую чаргу — чалавек. Незалежна ад яго веравызнання ці каштоўнасцяў. Усім мусіць быць утульна адно з адным. Я не магу сказаць пра чалавека, што ён нейкі не такі, крытыкаваць — гэта не маё права.

«НН»: А як ставіцеся да ЛГБТ-шлюбаў? Усынаўлення імі дзяцей?

ВК: У мяне свой погляд і ён традыцыйны. Шлюб — гэта паміж мужчынам і жанчынай. Але калі людзі для сябе вырашаюць штосьці іншае, то ніхто не павінен лезці ў іх адносіны.

А ўвогуле, такія пытанні не мусіць вырашаць Вольга Кавалькова ці нехта іншы. У нармальных краінах такія пытанні вырашае парламент. Ёсць падтрымка грамадства — прымаеш закон.

«НН»: Чуў такое меркаванне: «У Кавальковай няма шанцаў ані ў БХД, ані на выбарах, бо ёй падабаюцца жанчыны, а не мужчыны».

ВК: Да, такое кажуць? Прыкольна (смяецца). Я такое ў першы раз чую. 

Але ж мне падабаюцца мужчыны.

«НН»: Шкада.

ВК: Чаму шкада?

«НН»: Бо хоць хтосьці б чымсьці вылучаўся з гэтай усёй апазіцыйнай тусоўкі.

***

«НН»: Вы выступаеце супраць абортаў, так?

ВК: Не супраць абортаў, а супраць таго, каб іх лічылі нормай у грамадстве. Гэта не забарона, забаронай праблему не вырашыць.

Калі сёння паўсюль рэкламуюць паслугі перарывання цяжарнасці — гэта ненармальна. Жанчына мусіць у галаве ў сябе разумець, што аборт — гэта крытычная сітуацыя, гэта не норма.

І для гэтага заканадаўства трэба змяняць. Калі мы пачыналі сваю кампанію па гэтым пытанні, у нас дазвалялі аборты да 22 тыдня! Каб вы разумелі, пасля 15 тыдняў дзіця ўжо можна выратаваць. А ў нас жанчына страціла мужа ці шматдзетная — на 20-м тыдні магла вырашыць, што хоча аборт. Такога не было ні ў якой краіне.

Таму мы шмат працуем, каб уплываць на меркаванне жанчын. Каб яны больш ведалі. Я шмат даследую таксама, я ніколі не выступаю за нейкую тэму, калі ў ёй не разабралася.

«НН»: А ў гэтай вы разабраліся?

ВК: Так. І шмат я гаварыла з сяброўкамі, што іх прывяло да аборту, ці ведалі пра наступствы, што казалі ім дактары. Ніхто нічога не ведае, дактары нічога не кажуць, усё проста: давай пашпарт, ідзі, усё, хто наступны?

«НН»: А пытанне сэксуальнай адукацыі ў школах? Можа, гэта б дапамагло? Бо беларуская правінцыя — гэта нярэдка сумныя гісторыяі пра алкаголь і дзяўчат, якія нараджаюць з 17 гадоў і пасля маюць па 4-5 дзяцей ад розных мужчын, якіх расцяць надгаладзь.

ВК: Усё ж гэтае пытанне мусіць вырашацца ў сям’і. Чаму школа павінна вырашаць? Трэба вучыць бацькоў размаўляць са сваімі дзецьмі.

«НН»: Як вы навучыце бацькоў? Вам проста адкажуць: не лезь у нашае жыццё.

ВК: Дык а чаму дзяржава мусіць сунуцца? Дзяржава не павінна навязваць ніякія стратэгіі, гэта пытанне, якое вырашаецца ў сям’і.

«НН»: Прабачце, з вамі бацькі гаварылі пра сэкс, кантрацэпцыю?

ВК: Са мной — не.

«НН»: Дык адкуль вы даведаліся ўсе нюансы? Са двара?

ВК: Ну, можа з інтэрнэту, я не памятаю.

«НН»: Дык, можа, лепш тады, каб гэта распавядаў прафесіянал на ўроку?

ВК: Мы неяк прывозілі ў дзіцячы дом чалавека, каб ён пагаварыў з падлеткамі пра адносіны, бо ў іх там няма мадэлі… І тое, што ён гаварыў, мяне не задаволіла, гэта трэба таксама правяраць экспертам. На мой погляд, у яго лекцыі таксама хапала перагібаў. Таму я супраць таго, каб гэта было ў школах, такое мусіць вырашаць сям’я. Ды і сёння досыць шырока пра ўсё гэта можна даведацца. Я думаю, нашым дзецям і не трэба, каб да іх прыходзілі і пра гэта казалі, бо яны і так самі ўсё ведаюць.

Комментарии79

Трамп заявил, что готов баллотироваться на третий срок, если американцы скажут «Надо!»

Трамп заявил, что готов баллотироваться на третий срок, если американцы скажут «Надо!»

Все новости →
Все новости

Тихановская прокомментировала встречу Марии Колесниковой с отцом7

Слюнькин: Одним только освобождением политзаключенных Лукашенко Трампа не заинтересует3

Сын Трампа многое решает. Вот как объясняют невыбор Помпео21

«Мы — надежный тыл». Кандидат-спойлер Чемоданова тоже снялась с выборов30

Простуда без температуры — хорошо или плохо?2

Пресс-секретарь партии Трампа имеет белорусские корни ФОТО21

Мария Колесникова встретилась с отцом36

«Он ей выкалывал глаза». В России на стенд так называемых героев СВО повесили фото насильника и убийцы6

В Польше два белоруса обокрали третьего — им грозит до 10 лет

больш чытаных навін
больш лайканых навін

Трамп заявил, что готов баллотироваться на третий срок, если американцы скажут «Надо!»

Трамп заявил, что готов баллотироваться на третий срок, если американцы скажут «Надо!»

Главное
Все новости →