«Песняры» — як яны ёсць. Шматгалоссе, меладычнасць, распеўнасць, пазнавальнасць…
Цяперашні склад дзяржаўнага ансамблю перапяяў і перазапісаў найлепшае з створанага для «Песняроў» Ігарам Лучанком.
У альбом гарманічна ўпісаліся і дзве новыя песні: «Вандроўная пташка» і «Смех дзявочы». «Смех», пэўна, самая жывая песня гэтай складанкі, адчуваецца ў ёй тая самая «песняроўская» энергетыка часоў «Перапёлачкі».
Іншыя нумары падаюцца нейкімі застыглымі і безаблічнымі. Відаць, ад боязі музыкаў папсаваць класічны матэрыял. Старыя хіты прычасалі да такой ступені, што яны наогул ніякіх эмоцыяў не выклікаюць: бубны прыглушылі, загасілі гітару, прыбралі рэзкасць скрыпкі, не засталося і намёку на арт‑рок.
Цяперака «Песняры» дэманструюць толькі вакальную моц (яна, натуральна, ого‑го), але не інструментальную і тым больш не музычную прасунутасць. А во псіхадэлу дадалі б у гэтыя песні‑пастаменты, ну гітарай там пабзынькалі б у «Вераніцы», далі б «кайзер чыфсу» ў «Дзяўчыначцы» або падкіслілі б трохі «Мой родны кут» — зусім бы па‑іншаму выглядала. І тады гэты дыск можна было б назваць патрэбным і цікавым.
