«Вёска ўжо не з’яўляецца базай для беларускай меншасці». Падляшскі беларус расказаў пра свой шлях да мовы дзядоў
Знаць беларускую мову важна не толькі для жыхароў Беларусі і тых, хто з’ехаў з краіны з розных прычын, але і для прадстаўнікоў нацыянальнай меншасці ў Польшчы. Most паразмаўляў з падляшскім беларусам і журналістам Polskie Radio Białystok Міхасём Сцепанюком пра яго шлях да мовы дзядоў, культурнае жыццё мясцовых беларусаў, а таксама пра тое, чаму могуць навучыцца беларуская дыяспара і нацыянальная меншасць адна ў адной.
Міхась Сцепанюк. Фота: Monika Kalicka / Polskie Radio Białystok
«Адчуванне беларускай адметнасці было, але пра гэта ў хаце не гаварылася»
Міхась Сцепанюк нарадзіўся ў Бельску-Падляшскім у 1984 годзе. Ягоныя бацькі таксама нарадзіліся ў гэтым горадзе. У сям’і размаўлялі па-польску.
«Большасць прадстаўнікоў беларускай меншасці з майго пакалення мелі бацькоў, якія нарадзіліся на вёсцы. А ў мяне толькі дзяды нарадзіліся на вёсцы, і менавіта яны пераехалі ў свой час у горад. Бабуля і дзядуля яшчэ размаўлялі «па-свойму».
У бацькоўскім доме не ўзнікала пытання нацыянальнай прыналежнасці. Хаця, канешне, Міхась адчуваў адрозненне ад іншых, датычнасць да беларускай нацыянальнасці. Перш за ўсё, ён чуў, як бабуля з дзядулем размаўляюць па-падляшску. А па-другое, сям’я была праваслаўнай, таму існавалі і адпаведныя традыцыі.
«Тады праваслаўе было важнай часткай беларускай ідэнтыфікацыі. Ва ўсялякім разе, адчуванне беларускай адметнасці ў нас было, але пра гэта ў хаце не гаварылася, і пытання такога не ўзнікала».
Аднак нягледзячы на тое, што ніякіх размоў бацькі з маленькім Міхасём не праводзілі, менавіта яны аддалі яго ў школу, дзе было абавязковае вывучэнне беларускай мовы. А пазней яны падтрымалі хлопца ў яго цікаўнасці да роднай культуры.
«Мне шанцавала сустракаць добрых людзей на сваёй жыццёвай дарозе»
У школе Міхась пачаў цікавіцца жыццём меншасці. Але ён прызнаецца, што напачатку ўрокі беларускай мовы не любіў.
«Бо быў з польскамоўнай сям’і і не ведаў нават падляшскага дыялекту, якім карысталіся дзеці, бацькі якіх прыехалі з вёскі. Але ў трэцім класе мне сустрэлася супернастаўніца Валянціна Бабулевіч, яна па сённяшні дзень вучыць беларускай мове ў Бельску-Падляшскім. Тады мяне і зацікавіла тэма беларускай мовы, тоеснасці».
Мужчына ўспамінае, што настаўнікі ў бельскай школе працавалі добрыя. Яны не перарывалі вучняў, калі тыя гаварылі па-падляшску, ужо потым маглі паправіць, нешта дадаць да адказу. Хаця былі і такія, што спынялі адказ «па-свойму» і патрабавалі гаварыць на літаратурнай мове.
Выкладчыца Валянціна Бабулевіч заахвоціла маленькага Міхася пісаць у тыднёвік беларусаў у Польшчы «Ніва» — у дадатак для дзяцей «Зорка». А пазней Ганна Кандрацюк-Свярубская, якая вяла гэты дадатак, запрасіла хлопца на «Сустрэчы Зоркі», на якіх ладзіліся мастацкія, журналісцкія і літаратурныя майстар-класы. Яны адбываюцца і па сённяшні дзень.
«Я іх наведваў і неяк уцягнуўся ў гэтае беларускае жыццё. Ужо пазней пазнаёміўся з Дарафеем Фіёнікам, чалавекам з вёскі, які даследуе мясцовую гісторыю і культуру. Так гэта і пачалося. Мне шанцавала сустракаць добрых людзей на сваёй жыццёвай дарозе».
«У беларусаў Падляшша перастаў існаваць вясковы комплекс»
Міхась адзначае, што культурнае жыццё меншасці змянілася. Яшчэ ў 1980-я яно было звязанае з вёскай, і з-за гэтага ў многіх беларусаў нараджаліся комплексы, што іх культура горшая. Мяняцца ўсё пачало ў 1990-я. З аднаго боку, цэнтр беларускага жыцця перамяшчаўся ў гарады, але з другога — сталі знікаць носьбіты падляшскага дыялекту.
«Насамрэч нават мае аднагодкі ўжо не былі носьбітамі гэтай гаворкі. Так можна гаварыць пра іх бацькоў, якія пераехалі ў горад з вёскі. А мае сябры проста ведалі, разумелі гэты дыялект, бо іх бабулі так размаўлялі. Можа, нехта мог ім нават і карыстацца час ад часу. Але гэта ўжо не носьбіты. Носьбіты — гэта людзі, якім сёння 50 гадоў і болей».
У 1990-я з’явіліся актывісты, якія паказвалі, што быць беларусам на Падляшшы — значыць быць звычайным сучасным чалавекам, што беларуская культура цікавая, адметная і іншая. Міхася ў той час, напрыклад, «заразілі» альтэрнатыўнай рок-музыкай. Ён кажа, што быў ашаломлены, што такое ёсць па-беларуску.
«Вёска ўжо не з’яўляецца базай для беларускай меншасці. Ёй сталі гарады. І, па-мойму, найбольш актыўны Беласток. Бо тут жывуць бацькі, якія ўдзельнічаюць, напрыклад, у аб’яднанні AB-BA, тут жыве шмат актывістаў беларускай справы. Я бачу, што меншасць эвалюцыянавала. З’явіліся свядомыя людзі, і перастаў існаваць той самы вясковы комплекс. Гэта тое, да чаго імкнуўся ў свой час Сакрат Яновіч».
«Каб добра карыстацца нечым, трэба гэта практыкаваць»
Міхась кажа, што жыццё меншасці развіваецца. Ёсць беларускамоўныя медыя, такія як «Радыё Рацыя». Сам мужчына з калегамі вядзе на Radio Białystok перадачу «Пад знакам Пагоні». У беластоцкім аддзеле польскага тэлебачання раз на тыдзень выходзіць перадача Tydzień białoruski.
Таксама ёсць шмат аб’яднанняў, якія ладзяць розныя імпрэзы, рэалізуюць праекты. Напрыклад, фонд Tutaka сёлета правёў аднайменны фестываль, які наведалі каля 5 тыс. чалавек. Гэтае мерапрыемства стала магчымым у тым ліку дзякуючы супрацоўніцтву з беларускай дыяспарай, а большасць яго наведвальнікаў былі менавіта беларусы, якія з’ехалі з Беларусі, ратуючыся ад рэпрэсій.
Наконт падзей 2020 года Міхась кажа, што тады беларусы з мясцовай меншасці былі вельмі ўзрушаныя. А тыя, хто не цікавіўся Беларуссю, зацікавіліся ёй.
«Мяне ўразіла масавасць пратэстаў. А што рабілася ў Беластоку 9 жніўня?! Людзі ўвесь дзень стаялі ў чарзе, каб прагаласаваць. Мяне ўсё гэта вельмі ўзрушыла, я адчуў яшчэ большую годнасць ад таго, што з’яўляюся часткай гэтай нацыі».
Мужчына ўпэўнены, што дыяспара і меншасць могуць шмат чаму навучыцца адна ў адной. Беларусы, што прыехалі ў Польшчу, маюць вялікую энергію нешта рабіць, а беларусы Падляшша — вопыт і разуменне мясцовай спецыфікі.
Пры канцы размовы Міхась (ён таксама прафесійна выкладае іспанскую мову) даў простую, але слушную параду, як палепшыць веданне беларускай мовы.
«Наогул, каб добра карыстацца нечым, трэба гэта практыкаваць. Ты не будзеш карыстацца добра мовай, калі не будзеш на ёй размаўляць. Так што самае важнае — проста размаўляць. Не цурацца, не саромецца, а проста размаўляць — і ўсё. Тады будзе добра».
Чытайце таксама:
«Чужына гэта ці не чужына? — задумваюся чарговы раз»
Беларусам з Беластока адказалі на зварот аб магчымасці вывучаць беларускую мову
Каментары
> развіваецца. Ёсць беларускамоўныя медыя, такія як «Радыё Рацыя».
Дупа разьвіваецца. Трыццаць гадоў няма дзяржавы. Няма ні мовы, ні краіны. Нямае сваёе зямлі. Затое маем "медыя". Шпацыры пад гумовымы дубцамі. Кветачкі. Бясконцыя размовы. "Апазыцыйныя" выданьні на расейскай па змаўчаньню. А да гэтага яшчэ 70 год ня малі, затое быў "урад". Дзесьці далёка. Я ўжо пастарэць пасьпеў. Мае дзеці не будуць ужо ведаць што яны беларусы. Яны атрымаюць расейскія пашпарты праз пару год. А тыя "медыя" будуць чытаць "беларусы" падляшша якія праз гадоў 40-50 канчаткова апалячацца і будуць яу кашубы ці як якуты ў расеі - з марамі аб сваёй краіне і культуры якая захаваецца толька ў каўбасе пальцам піханай якую яны будуць прадаваць турыстам з Варшавы.
Я думаю і нямае сэнсу ў тых дзецях увогуле, хоць не пойдуць забіваць калі іх не будзе. 30 гадоў я верыў што зможам; а цяпер мне хочацца забыць гэта ўсё і гэтую краіну і гэтых людзей і гэтую мову і стаць якім-небудзь інданэзыйцам ці аргэнтынцам. Бо толькі боль адзін ад тупасьці ўсяго гэтага і ад ідыятызму. Няма ўжо Вітушкаў ды Каліноўскіх якія так зараз патрэбныя, ёсьць толькі хіпстары з "медыя" і балбытнёю. І таму няма Беларусі.
Вось так "літэратуршчыкі" і даваць і зьнішчаюць старіейшые дыялекты. Забороняць вымоўляць падляшскі і разом з тым старославянскі дыфтонґ "іе" ды й іншые гукі - гэто як называецца? То бок выходзіць што белорусы што вымоўляюць у ісконным старожытным стылі гэто ў іх нейкіе неправільные носьбіты мовы. Барбарство, не йнакш. Долоў дыктат сучасной літэратурной нормы!
Ну дык хоть вулiцы у вёсках усе забрукавалi, ды туалеты прымушалi будаваць на гаспадарках, каб быу у кожнага гасподажа, а не бегалi да ветру цi у хлеу!