Kiroŭca tramvaja zaŭvažyŭ na prypynku «Pichtavyja hory» mužčynu ŭ rasie, jaki paliŭ cyharetu i piŭ šampanskaje z butelki. Jon vyrašyŭ źniać scenu na telefon, bo pryniaŭ hetaha čałavieka za śviatara.
Jak raspavioŭ kiroŭca, śviataru heta nie spadabałasia, i jon vyrašyŭ «razabracca», dziela čaho pačaŭ ščamicca ŭ tramvaj. Jon nanios niekalki ŭdaraŭ kiroŭcu, paśla čaho byŭ vypchnuty z tramvaja aburanymi pasažyrami. Pierad tym, jak syści, śviatar kinuŭ butelkaj šampanskaha ŭ tramvaj.
«Dobra, što ŭ škło nie trapiŭ, — raskazvaje kiroŭca tramvaja Alaksandr Buraŭ. — Abliŭ mianie svaim šampanskim z hałavy da noh, akulary sarvaŭ, udaryŭ paru razoŭ. Ale siniakoŭ nie zastałosia, tak, paru drapin — u kabinie asabliva rukami nie pamašaš».
Miascovyja śviatary paviedamili, što mužčyna ŭ rasie ŭžo śviatarom nie źjaŭlajecca, ale sapraŭdy słužyŭ u carkvie.
«Jon bolš nijaki nie ajciec, i ŭžo daŭno, u miru kličuć jaho Aleh, — raspavioŭ błahačynny Hornazavodskaj akruhi ajciec Hienadź. — U carkvie jon słužyŭ, tak — u siamji nie biez vyradka. Ale my hetaha vyradka prahnali. Piŭ jon časta. Časta i šmat. Za toje byŭ adłučany ad carkvy. A ŭ rasie da hetaha času razhulvaje, tamu što abarzieŭ u kraj. I nie saromiejecca hańbić carkvu. Jość dumka paprasić kazakoŭ, kab jany hetamu Alehu vyrazna patłumačyli, što niadobra hańbić carkvu svaimi pavodzinami, i nie patrebna jamu rasu nasić».
Kamientary