Bacharevič nakinuŭsia na Sajuz piśmieńnikaŭ: Paŭmiortvyja dziadki z savieckimi mazhami, prypraŭlenymi tupavatym nacyjanalizmam
«U Miensku pačaŭsia źjezd sajuza biełpiśmieńničkaŭ [źjezd Sajuza biełaruskich piśmieńnikaŭ (SBP)]. Čamuści jahonyja členy duža hanaracca, što naležać da «najstarejšaj tvorčaj arhanizacyi Biełarusi». Nikoli nie razumieŭ, što tut takoha pačesnaha — sajuz byŭ stvorany ŭ stalinskija časy, represii ŭ 1933-1934 užo išli vaŭsiu, i sam sajuz byŭ patrebny, kab trymać litaraturu pad tatalnym kantrolem stalinskaj systemy. Ale tradycyja dla SBP — heta śviatoje. I adzinaje, što jon maje», — napisaŭ Alhierd Bacharevič u svaim fejsbuku.
Paźniej jon vydaliŭ heta zapis, ale jaho pieradruki šyroka razyšlisia ŭ internecie.
«Vonkava sajuz — «niezaležnaja hramadzkaja arhanizacyja», sutnasna — toj samy ramieśnicki cech pa vypracoŭcy kanfarmizmu i pustasłoŭja, — piša Bacharevič. — Jerarchičny da nieprystojnaści: ablizvać starych i padazrona stavicca da lubych prajavaŭ inšadumstva tut zakon i norma. Sajuz biełpiśmieńničkaŭ — piramida, na viaršyni jakoj farmalna siadziać bahi: žyvyja i paŭmiortvyja stareńkija dziadki z savieckimi mazhami, prypraŭlenymi tupavatym nacyjanalizmam. Krychu nižej — žracy, sapraŭdnyja haspadary hetaj miortvaha carstva, jakija cicha i ścipła arhanizujuć bohasłužeńni, a nasamreč upotaj kirujuć pracesam. Dalej idzie samaja šmatlikaja prasłojka — hrafamany, jašče nižej — moładź, jakuju vychoŭvajuć u duchu viernaści tradycyjam, to bok dziadkam. Možna i inakš apisać jerarchiju: mužčyna-pisulkin tut zaŭždy vyšejšy za lubuju žančynu, stary mužčyna-pisulkin vyšejšy za ŭsich me i žo, nu, a miortvy mužčyna-pisulkin — ikona, na jakuju ŭsie molacca. Staražytny drymučy patryjarchat… Pry hetym jašče i niejki partkomaŭski. Kabinetny. Kali «čyrvony čałaviek» u Biełarusi jašče niedzie viadzie rej, dyk heta tut, u sbp», — piša Bacharevič.
«Palityčna sajuz biełpiśmieńničkaŭ — vyrazna prava-kanservatyŭny, — praciahvaje jon. — Siarod jahonych členaŭ sustrakajucca sapraŭdnyja nacyki, ale nikomu i ŭ hałavu nie prychodzić heta pryznać».
Pra siabie Bacharevič piša: «Usio, što ja maju, ja maju biez usialakich sbp. Festyvali, pierakłady, vystupy, zaprašeńni, stypendyi, kanferencyi, vuzkaje koła razumnych čytačoŭ, prajekty, troški sumnieŭnaj słavy, reputacyja «nie dla ŭsich» i maje knižki. Mnie nia treba padporki, rezalucyi i «źjezdy», kab pisać toje, što ja chaču. Ja sam pa sabie. Jany sami pa sabie. Urešcie, śviet abydziecca i bieź mianie, i biaź ich. I naohuł bieź litaratury. Užo zusim chutka», — piesymistyčna dadaje Bacharevič.
Vykazvańni Bachareviča vyklikali abureńnie mnohich piśmieńnikaŭ.
«Jak škada, što ciapier nie 30-ja hady. Jon by ŭžo navioŭ paradak», — iranizuje piśmieńnica Maryja Roŭda.
«Bacharevič pryraŭniaŭ siabroŭ Sajuzu biełaruskich piśmieńnikaŭ da kurapackich kataŭ i nazvaŭ hrafamanami dy nacystami. Kołas i Kupała, Karatkievič i Stralcoŭ, Bykaŭ i Baradulin, Arłoŭ i Niaklajeŭ…» — napisaŭ Usievaład Ścieburaka.
A Anatol Ivaščanka zaŭvažyŭ, što Bacharevič ni słovam nie krytykuje Sajuz Čarhinca, a kancentruje svaju krytyku na niezaležnym SBP.
Kamientary