Englishman in Minsk

Рэпартаж з мінскага канцэрта Стынга.

Вось той, каго мы бачылі толькі на карцінках і чулі адно на аўдыё- і відэаносьбітах, аўтар вечна маладой Roxanne, чырвовы валет брытанскай музыкі, які ўласнай персонай удзельнічаў у шалёнай дзяльбе картаў, грошай і дзвюх руляў. Адчуванне такое, мы, больш за дзесяць тысяч беларусаў, які дазволілі сабе прыйсці на «Мінск-арэну» ды паселі адпаведна з загадзя купленымі квіткамі, заслужылі яго. Гэтага стрункага чалавека, які ўпэўненай хадою падышоў да 60-гадовай мяжы. Трохі чужога ў Нью-Ёрку, а ў Мінску пагатоў. Гэтай Desert Rose/Пустэльнай ружы, якая расцвіла спасярод паўночнай краіны з пераходнай эканомікай.

У процівагу народным «Скорпіёнз»,

Стынг не махаў сцягам, не практыкаваўся прынагодна ў беларускай мове (скарыстоўваў напрацоўкі з маскоўскага і пецярбургскага канцэрту). Выдаваў рэспектабельныя рамансы кшталту Fragile (памятаеце «…он энд он…»). Выкрасаў на губным гармоніку пра shape свайго heart.

Гэтым вечарам «Дыскач 90-х» ператварыўся ў «Слухач 80-х», а «Мінск-Арэна» — у Палац Рэспублікі. Усаджаная ад берага да берага крэсламі хакейная пляцоўка і

самавітая публіка ў бліскучым чорным больш пасавалі для канцэрта філарманічнай музыкі. Такім канцэртам выступ Стынга, у прынцыпе, часткова і быў (усё ж прэзентацыя альбома «Сімфонісіці» — добра знаёмыя хіты пад аркестравы акампанемент). На сцэне таксама панаваў сядзячы лад жыцця: 45 удзельнікаў Каралеўскага філарманічнага аркестра +гурт, +Сам. Звыклы па кліпах грувасткі бас у яго руках быў заменены на маленькую, гавайскападобную гітарку.

І ўсё ж Стынг адной песняй нагадаў Клаўса Майнэ са «Скорпіёнз», які ў свой час тутсама, на «Мінск-Арэне» з настальгічынкай у голасе анансаваў «Вецер пераменаў». Пэўна, у іх у Еўропе гэта быў шчаслівы перыяд, калі трава была зялёная, ворагі — чырвоныя, а вайна — халодная. Калі дастаткова было прапяяць, што «расійцы таксама любяць дзетак» -- і цябе адразу залічвалі ў змагары. Так, так, гэта мы пра стынгаўскую Russians, што тычылася ўсіх "савецкіх людзей". І гучала як увекавечаны ў камяні заклік пабурыць берлінскі мур.

Кульмінацыяй зрабілася меланхалічная Moon Over Bourbon Street/«Месяц па-над вуліцай Бурбон». Калі з экрана па-над сцэнай звесілася амаль натуральная поўня, а Стынг з сваімі чорнымі апранахамі і басовымі нотамі нагадаў герояў свайго ўлюбёнага «Інтэрв’ю з вампірам» і Тома Уэйтса.

Карцінкі дзяцінства, чарговы сеанс настальгіі… Кожны крок, які робіць Стынг, кожны ўздых, які ўдыхае Стынг… Запоўненыя трыбуны «Мінск-Арэны» давялі, што ў Стынгу мы любім не яго, а сябе з ім на фоне.

* * *

Дарэчы, з'явіўся беларускі пераклад песні Shape Of My Heart.

Рысы маіх сэрцаў. Пераклала Марыйка Мартысевіч

Ён раздае карты, нібы аплаткі
Кранаецца іх, як часцінак душы
Гульня для яго – не шлях да багацця
Гульня для яго – не шык

Ён ставіць фішкі, нібы пытанні
Ці б ён спасцігнуць формулу ўдачы мог
У чым таемны закон канца Гульні – і масці
Танчаць у рукох

Я ведаю, віны – штыкі жаўнераў
Я ведаю, кулі іх – жалуды
Я ведаю, звонкі звіняць у славу вайне
Але не такія сэрцы ўва мне

Ён можа адкрыць свой галоўны козыр
Ён можа дамаю вінаў біць
Ён можа схаваць туза, а ў якім рукаве
Ніхто не назаве

І калі я сказаў табе, што буду кахаць вечна
Гэта зусім не значыць, што я падману
Я не такі, каб хавацца за розныя маскі
Я нашу адну

А той, хто шмат кажа, ня знае нічога
І плаціць за словы па поўнай цане
Як той, хто ўголас кляне сваю ўдачу
Будзе заўжды на дне

Я ведаю, віны — штыкі жаўнераў
Я ведаю, кулі іх — жалуды
Я ведаю, звонкі звіняць у славу вайне
Але не такія сэрцы ўва мне
Не, не такія сэрцы ўва мне

Пераклад паводле:users.livejournal.com/maryjka.

• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0