Usievaład Ścieburaka: Čakajem Alesia Jurkojcia
Voś užo paŭhoda viadomy krajaznaŭca z Astravieččyny Aleś Jurkojć znachodzicca pad śledstvam u minskim SIZA. Jon mytnik. A čarhovaja sprava mytnikaŭ, pa jakoj zatrymana bolš za 20 čałaviek, prachodzić pad pokryvam absalutnaj sakretnaści. Svajaki nie majuć źviestak pra chod śledstva…
U Biełarusi zaŭsiody chapała talenavitych ludziej: piśmieńnikaŭ, muzykaŭ, navukoŭcaŭ. Kaho brakavała, dyk heta asobaŭ, zdolnych usich arhanizavać, abjadnać i skiravać na karyść biełaruščyny.
Mała tych, chto, nie spadziejučysia ni na materyjalnyja vyhady, ni na słavu, ni navat na słovy ŭdziačnaści, stanavilisia inicyjataramiarhanizatarami-miecenatami ŭ adnoj asobie, takimi ruchavikami biełaruskaści.
Takim čałaviekam byŭ, jość i, vieru, budzie ŭradženiec Nalščan Aleś Jurkojć.
Naradziŭsia ŭ prostaj siamji, skončyŭ BDU. Niastomna zajmaŭsia samaadukacyjaj. Nie prapuskaŭ nivodnaj biełaruskaj knihi — historyja, etnahrafija, muzyka, mova. Žyvučy ŭ vioscy Varniany, dzie i kniharni nie było, jon sabraŭ zajzdrosnuju biblijateku, časam tolki dziela jaje papaŭnieńnia vypraŭlajučysia ŭ Minsk, Hrodna, Vilniu.
Jak i knihi, jon lubiŭ i ŭmieŭ znachodzić cikavych ludziej. I nie važna, była heta stahadovaja babcia, śviedka vysadki Filistoviča, biełaruski ksiondz z susiedniaj parafii sa zboram redkich knižak ci piśmieńnik-kłasik. Vakoł Jurkojcia pastupova skłaŭsia vialiki biełaruski kłub — adkryty dla ŭsich.
Pieralik imprezaŭ, što zładziŭ Aleś, zaniaŭ by nie adnu staronku i zrabiŭ by honar surjoznaj hramadskaj arhanizacyi. Jurkojć rabiŭ heta na entuzijaźmie. Jaho pazityŭnaść i napor rabili niemahčymaje.
Jon udzielničaŭ u adnaŭleńni padjomnaha mastka i restaŭracyi viežy siadzibnaha kompleksu Abramovičaŭ, jakija ciapier stalisia vizitoŭkaj Astraŭca.
Jon pryvoziŭ na Astravieččynu dziasiatki litarataraŭ, śpievakoŭ. Rajonny haradok bačyŭ ludziej, vystupy jakich zrabili b honar staličnym placoŭkam.
Na rachunku Alesia byŭ pieršy litaraturny astraviecki słem, fotavystavy, krajaznaŭčyja čytańni.
Na mastackija płenery źbiralisia mastaki ź Biełarusi, Litvy, Polščy. U Astraviec źjechaŭsia dziasiatak skulptaraŭ. Jany pakinuli svaje pracy ŭ padarunak horadu!
Siarod imionaŭ, jakija jon adkryŭ, byŭ brat Kazimira Svajaka Albin Stapovič. U 2004 hodzie ŭ jaho rodnaj vioscy Barani adbylisia čytańni, pryśviečanyja hetaj asobie, i adkrytaja miemaryjalnaja šylda.
U 2002 hodzie Aleś byŭ adnym z arhanizataraŭ mižnarodnych čytańniaŭ, pryśviečanych dypłamatu, stvaralniku pieršaha ruskaiaponskaha słoŭnika Iosifu Haškieviču.
Navat kali dačok u Alesia stała troje, jon praciahvaŭ naradžać i pravodzić u žyćcio idei. Vaziŭ biaspłatnyja ekskursii pa Astravieččynie. Arhanizavaŭ moŭnyja kursy «Mova nanova». Staviŭ pomniki!
A što ciapier? Čałaviek bolš za paŭhoda pravioŭ za kratami. Skupyja listy, biezdapamožnaść advakataŭ i cišynia ŭ efiry. Nie majem nijakaj infarmacyi, kab mierkavać ab pryčynach, stanie i pierśpiektyvach jahonaj spravy.
Što b ni było, viedajučy Alesia Jurkojcia, ja ŭpeŭnieny, što jon nie złodziej i nie złačynca. Na takich, jak jon, trymajecca Biełaruś. Vieru, što spraviadlivaść staniecca i Jurkojć zmoža znoŭ pracavać.
«Kali ciapier chierova, značyć, heta jašče nie kaniec». Pahutaryli z epatažnym «śviatarom XXI stahodździa», pra jakoha nie było čuvać piać hadoŭ paśla aryštu
Kamientary