Opiernaja śpiavačka Marharyta Laŭčuk hatova adkryvać dźviery nahoj, pakazvać pašpart i kryčać: «Ja — biełaruska!»
Na dumku 28-hadovaj opiernaj śpiavački Marharyty Laŭčuk, vielmi niespraviadliva, što Biełaruś u śviecie paznajuć tolki pa dasiahnieńniach našych spartsmienaŭ.
Opiernaje mastactva Biełarusi ciapier znachodzicca na vielmi vysokim uzroŭni, ličyć śpiavačka. Biełaruskich salistaŭ zaprašajuć vystupać u suśvietnaviadomych teatrach, biełarusy — pieramožcy samych prestyžnych konkursaŭ.
Sama Marharyta Laŭčuk stała adkryćciom 2018 hodu.
Salistka Vialikaha teatra Biełarusi i Muzyčnaha doma «Kłasika» Marharyta Laŭčuk — heta novaje imia na opiernaj scenie Biełarusi, navat nie imia, a źjava. Pra jaje kažuć, što jana paŭtaryła los Papiałuški. Naradziłasia ŭ maleńkaj vioscy na Brestčynie, a zmahła skaryć opiernyja sceny nie tolki Biełarusi, ale i zamiežža. U minułym hodzie vyjhrała čatyry prestyžnyja opiernyja konkursy. Jak atrymałasia? Kaža, što «treba mieć dźvie rečy: talent i maru».
Ciapier jaje ciažka zaśpieć u Minsku: kancerty, sustrečy, vystupleńni.
Pahutaryli my z Marharytaj pa telefonie, pakul jana znachodzicca ŭ Charvatyi, paśla jaje — premjera śpiektakla «Ramea i Džuljeta» u italjanskaj Ravenie.
«Hanarar mieraju ajfonami»
«Paśla hetaha jašče bieźlič płanaŭ! — raskazvaje z zapałam Marharyta. — Mianie čakajuć u teatry, mianie zavuć na kancerty. I jašče: ja nie opiernaja dziva, ja — dzIvačka. Maleńkaja tamu što. Moj dyrektar, Alaksandr Čachoŭski, kali telefanuje mnie, zaŭsiody pačynaje słovami: «Ty tolki nie kryčy, nie panikuj, ale…». I raskazvaje, što mnie za dva tydni nieabchodna vyvučyć novuju partyju. Vuču. Choć kryču i psichuju, ale vuču, bo ciapier ja mahu sabie dazvolić zajmacca tolki tym, što padabajecca, i być tam, dzie chaču być».
Marharyta pryhadvaje historyju, kali jaje paprasili vystupić na karparatyvie.
«U sensie, heta stolki kaštuje, vy ž śpiavajecie ŭsiaho dźvie aryi?» — skazali mnie. Na što ja adkazała: «Tak, ale ja heta rablu kruta». Vam patrebny tolki aryi, tady zaprasicie studentak kansiervatoryi».
Marharyta nie saromiejecca pryznacca, što jaje vystupy kaštujuć doraha.
«Ciapier ja mieraju košt svaich vystupleńniaŭ ajfonami. Niadaŭna pamianiała telefon na 10-ty ajfon i prykinuła, kolki jašče telefonaŭ ja b dazvoliła sabie z zarobku za vystupleńnie. Niekalki. Słuchajcie, ja vučyłasia śpiavać 16 hadoŭ. Ja mahu dazvolić sabie heta».
Marharyta Laŭčuk vyrasła ŭ nievialičkim pasiołku Stradzičy, što kala Bresta, śpiavała ź dziacinstva. Paśla była i muzyčnaja škoła, i muzyčny kaledž, i Akademija muzyki.
«Opiernaj śpiavačkaj być nie chacieła nikoli. Naadvarot, mianie razdražniaŭ hety pisk opiernych śpiavačak. Ja dumała, nu jak tak možna? A paśla ŭbačyła ŭ teatry opieru «Karmen». Ale nie jana ŭ vyniku stała maim lubimym tvoram. Ja ciapier u lubym stanie, navat razbudzi mianie nočču, ja zaśpiavaju aryju Kunihundy ź miuzikła Biernstajna «Kandyd». Nastolki maja hierainia, moj charaktar».
«Plotki pra mianie? Cha! Ja sama dalju aleju ŭ ahoń!»
Na pytańnie, jaki ž charaktar u Marharyty, jana adkazvaje prosta: «Ja Avien».
Być Avienam dla Marharyty Laŭčuk — heta zaŭsiody havaryć praŭdu, nie bajacca svajho mierkavańnia i nikomu nie vieryć.
«Na scenie ja sałdat. Ni adnamu z hledačoŭ nie cikava, što ŭ ciabie adbyvajecca ŭ žyćci, što ty chvory, što niaščasny. Kali ja vyjšła na scenu, ja zmahajusia. A što datyčna taho, što kažuć u ciabie za śpinaj, maje pieražyvańni na hety kont raźviejała maja vykładčyca».
Piedahoh raskazała, što kali była maładziejšaj, u teatry chadzili plotki pra jaje nastolki niedarečnyja i kryŭdnyja, što maładaja tady vakalistka čyrvanieła, pieražyvała i płakała. Ale minuła ŭsiaho niekalki hod i niejak pastupova havaryć stali radziej i radziej. Pakul ty małady i znakamity — ty cikavy ŭsim.
«Tak što chaj havorać! Cha! Heta ž opiera. Vy što? Tut taki śviet intryh i plotak, luby šou-biźnies pazajzdrościć. Ale ja ŭ peŭny momant zrazumieła, što zmahacca ź plotkami pra siabie biessensoŭna, tamu ja prosta padlivaju aleju ŭ ahoń. U vas raman z tym tenaram? Kaniečnie! Vy sustrakajeciesia z vašym partnioram pa śpiektakli? Nu što vy? Ja pierajechała da jaho žyć! Abažaju bačyć hetuju razhublenaść na tvarach svaich «dobrazyčliŭcaŭ». A praŭdy ŭsio adno nie daviedajecca nichto!»
NN: «A ŭ čym usio ž praŭda? Vaša serca zaniataje?
«Ja maładaja, pryhožaja, z vydatnaj fihuraj, razumnaja i bahataja. Vy dumajecie, takaja žančyna moža być adna? Nikoli ŭ žyćci! Kaniečnie, serca zaniataje. Dla mianie ŭ adnosinach važna było, kab moj mužčyna mianie lubiŭ, a nie dziaŭbaŭ mnie mozh. I samaje hałoŭnaje, kab jon moh mianie raśśmiašyć. A to jość takija, jakija pačynajuć isteryć, kali treba było ŭ śpiektakli całavacca z partnioram. Sprabujuć zabaraniać. Ja ŭ asabistych adnosinach karaleva. Ja sama vyrašu, što mnie rabić i zabaraniać mnie nie moža nichto!»
Brat pra aholenuju fotasiesiju: «Małaja, ty ahoń»!
Tak było i z fotasiesijaj, u jakoj Marharyta źniałasia aholenaj.
«Mnie prapanavali, ja adrazu pahadziłasia. Chacia maje baćki nie zrazumieli hetaha. Zatoje małodšy brat Romka napisaŭ niešta nakštałt: «Małaja, ty ahoń». Zdymacca amal hołaj, heta tak cikava, tak ščyra. Ja hanarusia svaim ciełam, čamu b jaho nie pakazać i nie zachavać na stužcy? Viedajecie, što samaje pryšpilnaje? Kali tabie znajomyja chłopcy, kalehi pačali pisać, kali časopis vyjšaŭ: «Siadžu zaraz, hartaju časopis. Ty tut takaaaaaja». A ni adna žančyna-kaleha nijak nie adreahavała. Zajzdraść heta ci što? Mnie fatohraf toj piša, što hatovy jašče zrabić adnu fotasiesiju biaspłatna. Abaviazkova, jak budu ŭ Minsku, pahadžusia».
Pytańnie, kali jana budzie ŭ Minsku, pakul adkrytaje.
U Minsk — na kancert Maksa Karža
«Naturalna, pryjedu na niekalki dzion i źjedu znoŭ. Płanuju ŭ lipieni paŭdzielničać u pastanoŭcy opiery Maniuški «Verbum nobile», jakuju «Muzyčny Dom «Kłasika» stavić pad adkrytym niebam na chutary «Dudara». Kali supadzie hrafik, to abaviazkova schadžu na kancert Maksa Karža ŭ Minsku».
NN: «Maks vam niešta adkazaŭ na hety vystup? Źviazvaŭsia z vami?»
«Ja vas prašu! Ja dumaju, što jon nie bačyŭ navat taho vystupu! Jon žyvie svaim žyćciom, robić kłasnuju muzyku i nie źviartaje ŭvahu na toje, što adbyvajecca navokał. Ale ja padpisanaja na jaho ŭ sacsietkach».
Na pytańnie, ci moža tak zdarycca, što Marharyta moža źmianić opiernuju scenu na estradu, opiernaja dziva adkazvaje, što ni ŭ jakim razie.
«Biełaruskaja opiera ciapier na takim uzdymie! Novyja pastanoŭki, novyja režysiory. Salisty zapatrabavanyja nie tolki ŭ Biełarusi, ale i za miažoj. Ja tak hanarusia svaimi kalehami. I vielmi prykra, što mała chto viedaje, što biełaruskija opiernyja śpievaki — lepšyja ŭ śviecie. Jany pieramahajuć u samych prestyžnych konkursach. A heta vam nie jakoje-niebudź «Jeŭrabačańnie». Mnie časam chočacca ŭ zamiežnych pajezdkach adkryvać dźviery nahoj ź biełaruskim pašpartam u rukach i kryčać z paroha: «Ja — biełaruska!»
Biełaruskaja mova — maja. Čamu ja pavinna jaje zabyvacca?
I pasty ŭ instahramie ŭ Marharyty pa-biełarusku.
«Heta maja mova. Čamu ja pavinna na jaje zabyvacca i saromiecca? Inšaja sprava, što davodzicca dublavać u instahramie na ruskuju ci anhlijskuju. Nie ŭsie siabry — biełarusy. A toje, što za miažoj zaŭsiody prosiać vykanać što-niebudź biełaruskaje, to heta zaŭsiody kali łaska».
Marharyta pryznajecca, što čaściej za ŭsio pa prośbach zamiežnikaŭ vykonvaje dźvie biełaruskija pieśni. «Kupalinku» i «Kałychanku».
«Pakrysie, na rasie…» Zamiežnikam padabajecca. Zaŭsiody reakcyja «Vaŭ». Dy nie tolki biełaruskija pieśni im padabajucca. Pierad Novym hodam u nas byŭ vystup u Vilniusie. Arkiestr cudoŭny, dyryžor Madestas Pitrenas. Viedajecie, taki kajf, kali tabie nie treba pieražyvać za arkiestr. Ty prosta vychodziš i nasałodžvaješsia muzykaj. Dyk voś. Paśla kancertu — bankiet. Da mianie padychodzić žančyna-muzykantka. I kaža: «Nam kali skazali, što saliravać budzie niejkaja dziaŭčynka ź Biełarusi, u arkiestry byli razmovy nakštałt: «I što heta? Što tam mohuć umieć u toj Biełarusi?». Ale kali vy ŭziali pieršuju notu, stała zrazumieła, što pracujem z Talentam i Prafiesijanałam».
Opiernyja śpiavački nie mohuć dazvolić sabie pierad vystupam seks i arechi
U niaprostaj pracy opiernaj śpiavački, raskazvaje Marharyta, jość taksama svaje minusy.
«Arechaŭ nielha jeści pierad vystupleńniem. Raptam zakašlajusia. Dla hołasa škodna. Seksam pierad vystupleńniem ja nie mahu zajmacca. I samaja vialikaja prablema, — śmiajecca Marharyta, — časam nie chočacca apranać kancertnuju sukienku ŭ druhi raz».
Marharyta kaža, što jana nie šapaholik.
«Dy nie lublu ja chadzić pa mahazinach. A naohuł, viedajecie, pra što maru?»
NN: Solny kancert u «Mietrapoliten-opiera»?
«Cha, nu heta zrazumieła. Heta ŭ płanach. Ale maru, kab u mianie byŭ asobny pamočnik pa vałasach i makijažy. Chacia, voś našy mužčyny ŭ teatry naadvarot robiać kamplimienty, kali ja prychodžu nie nafarbavanaja. Nijakaha stymułu navučycca rabić heta samoj!».
-
Rasijski servis nie raźmiaściŭ biełaruskamoŭnuju pieśniu — paličyŭ, što trek prapahanduje nacyjanalizm ci hvałt
-
Queen pradaŭ svoj muzyčny katałoh za $1,27 miljarda — heta rekordnyja hrošy ŭ muzyčnaj śfiery
-
«Dałaś tiebie vot eta Polša, v RB zarpłata bolšie». Štučny intelekt napisaŭ prapahandyscki chit
Kamientary