U baranavickaj škole nastaŭnica dała aplavuchu vučniu. Baćki stali na bok nastaŭnicy
U adnoj z sacyjalnych sietak zjaviłasia videa, na jakoje patrapiŭ kanflikt nastaŭnicy z vučniem. Spačatku nastaŭnica adčytvaje za niešta školnika, čuvać, što jana ŭ mocnaj emacyjnaj uzrušanaści. A zatym, miarkujučy pa huku (na videa hetaha niama), daje jamu aplavuchu, piša «Naš kraj».
Na zapisie paznačana, što incydent adbyŭsia ŭ siaredniaj škole №17 horada Baranavičy.
Pa kamientary «Naš kraj» źviarnuŭsia da načalnicy ŭpraŭleńnia pa adukacyi Baranavickaha harvykankama Taćciany Šastak.
— Na žal, hety vypadak sapraŭdy byŭ, jon adbyŭsia viasnoj minułaha hoda, — raspaviała Šastak. — Mahu skazać, što incydent nieadnaznačny. Da vyśviatleńnia ŭsich abstavinaŭ zdareńnia nastaŭnik časova adchilena ad pracy.
Baćki ž školnika pryniali bok nastaŭnicy.
— Ja zaŭsiody budu na baku piedahoha, ja vydatna razumieju, jakija składanyja zaraz dzieci, jak mnoha jany sabie dazvalajuć, — vykazałasia mama. — Syn raspavioŭ mnie pra toje, što pasvaryŭsia z kłasnaj, jašče tady, u mai. Adnak ab pryčynie zmaŭčaŭ. Pra heta stała viadoma ŭžo ciapier. Ja razumieju, što jon sam vinavaty ŭ hetym kanflikcie, što jon jaje spravakavaŭ. Jon pa charaktary hareza, dy jašče i pierachodny ŭzrost nakładvaje svoj adbitak na pavodziny. Ja čuła, što nastaŭnicu adchilili ad pracy, i sprava moža dajści da zvalnieńnia. Chaču skazać, što my z baćkam kateharyčna suprać hetaha. I, kali dojdzie da zvalnieńnia, budziem pisać listy ŭ abaronu piedahoha.
Sam školnik, jaki ŭdzielničaŭ u kanflikcie na videa, skazaŭ, što chacieŭ by, kab pra vypadak nie było viadoma.
— Kali ščyra, ja nie dumaŭ pra toje, što ŭ toj historyi mohuć być takija nastupstvy, što pra heta stanie tak šyroka viadoma, — skazaŭ jon. — Siońnia ja škaduju, što spravakavaŭ kanflikt. Takaja «słava» nie patrebna ni mnie, ni nastaŭniku, ni našaj škole.
Ciapier čytajuć
Biełaruskim top-čynoŭnikam u Vałhahradzie razdali kałaradskija stužki. Marzaluk zastaŭsia ź jabłynievaj FOTY8
Kamientary
U maim padletkavym uzroście naš vychavaciel zołata moviŭ: «Kali dzieci addajuć pieravahu telefonu nad hulniami, stasunkami i chobi — značyć darosłyja nie ŭmiejuć arhanizoŭvać ni hulni, ni dyjałoh, ni zaniatki. Značyć piedahoh navat nie prykładaje namahańni, kab zacikavić dziaciej». I dakazvaŭ pravatu na spravie. Dy i kali ja sama vykładała ŭ dziaciej 7-8 kłasa, nazirała, što absalutna ŭsie «šałaputy» nasamreč vielmi cikaŭnyja enerhičnyja dzieci, ale im ciesna ŭ miežach zvyčajnaha zubreńnia. Ale jany ŭsie biez prablem ŭzialisia za pahłyblennaje daśledavańnie temy: ese, tvorčyja raboty, svabodnaje daśledavańnie. Voś možna ž było naŭzamien kryku i hvałtoŭnaj pierarobki asob dziaciej pad svoj kamfort prajavić da ich ŭvahu. Jak da adčužanych asob, a nie pakornych raślin. I pavahu.