Aleksijevič pra zatrymanaha try hady tamu Babaryku: U jaho była niejkaja navat naiŭnaja viera ŭ toje, što my možam niešta pamianiać

Nobieleŭskaja łaŭreatka Śviatłana Aleksijevič hetyja nadziei bačyła i čuła padčas šmatlikich sustreč i razmoŭ ź ludźmi na pieradvybarčych pikietach na Kamaroŭcy, jak piša «Radyjo Svaboda».

— Dla ich heta byŭ zusim novy čałaviek, nie źviazany z palitykaj. Palityki našy, apazicyjnyja ŭ tym liku, u toj čas užo nie mieli takoha mocnaha aŭtarytetu, a tut raptam pryjšli novyja ludzi, i hramadstva adkliknułasia na ich. Ja viedała Viktara, my navat krychu pasiabravali. Jon niekalki razoŭ prychodziŭ da mianie, pamiataju našy vielmi siabroŭskija razmovy pra ŭsio. Było bačna, što paśla straty žonki jon šukaŭ niejki sens žyćcia. Jon kazaŭ: «Usio, što ja jość, zrabiła maja žonka ź mianie, i ja b chacieŭ niešta dziela jaje pamiaci zrabić, nie zdradzić ni joj, ni sabie». Takoje nie časta pačuješ ad našych mužčyn, uvohule ad mužčyn.

Śviatłana Aleksijevič padkreślivaje, što heta była inicyjatyva Viktara Babaryki, kab Biełhazprambank vyłučyŭ hrošy na pierakład na biełaruskuju movu i vydańnie jaje piaci knih.

— Knihi byli ŭžo nadrukavanyja, i Viktar chacieŭ pieradać ich u roznyja biblijateki krainy. U Hrodzienskaj i Homielskaj abłaściach skazali, što ŭ ich knih Aleksijevič dastatkova. Potym vyśvietliłasia, što tam i dziasiatka knih nie nabiarecca. Mianie ŭražvała, što ŭ jaho była niejkaja navat naiŭnaja viera ŭ toje, što my možam niešta pamianiać.

Nobieleŭskaja łaŭreatka dobra pamiataje adkaz Viktara Babaryki na pytańnie žurnalistki, pra što b jon zapytaŭ Łukašenku, kali b jany sustrelisia.

— «Ja b jaho zapytaŭ, ci lubiŭ ty kaho-niebudź», — adkazaŭ Viktar Babaryka. U jaho byli humanitarnyja ŭjaŭleńni pra žyćcio. Budučy čałaviekam bankaŭskaj sistemy, u toj ža čas jon byŭ šyroka humanitarnym čałaviekam. Hetaje pytańnie i adkaz śviedčać i pra taho, chto pytajecca, i pra taho, chto adkazvaje. Kab zrabić z našym hramadstvam toje, što było zroblenaje paśla 2020 hoda, treba nie lubić jaho, treba być vielmi niesučasnym čałaviekam. Niechta skazaŭ, što heta vajna starych. My akazalisia ŭ pałonie ludziej starych ujaŭleńniaŭ, staroha śvietapohladu. Adrozna ad Viktara Babaryki. Dahetul mnohija ludzi źviazvajuć ź im nadziei. Dumaju, praz heta ŭłady sprabujuć jaho niejtralizavać lubym sposabam. My dahetul nie viedajem, dzie jon i što ź im, ale ŭsie pamiatajuć pra jaho.

• 30
• 0
• 5
• 2
• 3
• 5
• 4
• 0