U čym pamyłka Pryhožyna i ci moža niechta zachacieć paŭtaryć miaciež?
«Nas nie zmohuć źniščyć — u nas jość mety, my hatovyja ŭsie pamierci», — hod tamu, u noč z 23 na 24 červienia 2023 hoda, hetaja fraza zjaviłasia ŭ telehram-kanale haspadara samaj viadomaj pryvatnaj armii ŭ śviecie — Jaŭhiena Pryhožyna. Za niekalki hadzin da hetaha jon pačaŭ uzbrojeny miaciež — abviaściŭ, što 25 tysiač bajcoŭ iduć u Maskvu «karać» tahačasnaha ministra abarony Siarhieja Šajhu i načalnika Hienštaba Valeryja Hierasimava. Da Maskvy «vahnieraŭcy» tak i nie dajšli. Na podstupach da stalicy Pryhožyn addaŭ zahad «razvaročvacca», ale PVK biez boju ŭziała horad-miljońnik Rastoŭ-na-Donie, źbiła šeść viertalotaŭ rasijskaj armii i samalot Ił-22. Roŭna praz dva miesiacy ŭ avijakatastrofie zahinuŭ i sam Pryhožyn.
Pra bunt Pryhožyna «Choład» pahavaryŭ z suaŭtaram knihi «Naš biznes — śmierć» pra PVK «Vahnier» Illom Barabanavym.
— Na znakamitym videa z Rastova Pryhožyn kaža Jeŭkuravu i Alaksiejevu: «My chočam atrymać načalnika Hierasimava i Šajhu». A na što, jak vam zdajecca, jon realna raźličvaŭ z hetym miaciažom? Jakija ŭ jaho, na vašu dumku, byli płany na viečar 24 červienia?
— Treba razumieć, što Jaŭhien Viktaravič — jon usio ž taki čałaviek z 1990-ch. Jon biznesmien z paniacijnymi ŭjaŭleńniami ab žyćci. Na praciahu niekalkich miesiacaŭ jon vioŭ publičny handal ź Ministerstvam abarony. I vidavočna, što jon spadziavaŭsia vyhandlavać sabie niejkija ŭmovy vyjścia z hetaj situacyi.
U studzieni 2023-ha hoda jaho pazbavili mahčymaści vierbavać zekaŭ. Hetuju mahčymaść zabrała sabie Ministerstva abarony. U bajach za Bachmut, my viedajem, Pryhožyn «stačyŭ» 20 tysiač hetych zekaŭ, tak što dalej kali b «Vahnier» praciahnuŭ prymać udzieł u vajnie z raniejšaj intensiŭnaściu, to ŭ vielmi chutkim časie ad jaho b ničoha nie zastałosia.
Pryhožynu treba było niejak vyjści z hetaj vajny i zachavać svoj vajenny aktyŭ. Ab hetym jon sprabavaŭ damovicca.
Ale, jak my pamiatajem, damovicca jamu ab hetym nie ŭdałosia. Uładzimir Uładzimiravič u lubych takich kanfliktnych situacyjach zaŭsiody stanovicca na bok biurakratyi. U dadzienym vypadku Pucin taksama staŭ na bok biurakratyi, skazaŭšy, što chto b dzie ni biehaŭ i ŭ kaho b jakija zasłuhi pierad Rasijskaj Fiederacyjaj nie mielisia, usio roŭna ŭ vyniku ŭsio pavinna być unifikavana — usie pavinny padpisać kantrakty ź Minabarony.
Dumaju, Pryhožyn rascaniŭ toje, što adbyvajecca, litaralna jak sprobu rejdarskaha zachopu svajho asnoŭnaha aktyvu. A jahony miaciež — heta adčajnaja sproba vyhandlavać sabie choć niejkija ŭmovy dalejšaha isnavańnia.
— U vyniku prajhraŭšy bitvu za isnavańnie navat fizična.
— Heta toje, što mianie bolš za ŭsio ździŭlaje ŭ hetaj historyi, viadoma. Jak navat paśla zaviaršeńnia miaciažu, ale paśla taho, jak Pucin acharaktaryzavaŭ jaho dziejańni jak zdradu, jak jon moh pavieryć lubym harantyjam, jakija jamu daŭ, usio roŭna, Dziumin ci Łukašenka? Jak jon zastavaŭsia paśla hetaha ŭ Rasii? Jon ža cudoŭna viedaŭ, što adbyvajecca z tymi ludźmi, jakich Pucin nazyvaje zdradnikami!
Kali Pucin nazvaŭ ciabie zdradnikam, to tvoj žyćciovy finał zrazumieły. I praciahvacca hety finał budzie vielmi niadoŭha. Vyhladaje, što Pryhožyn u apošnija miesiacy prosta ŭžo nie vielmi adekvatna aceńvaŭ siabie, svaju vahu, što adbyvałasia na vajnie i vakoł jaje.
Ja dumaju, jon pieraacaniŭ svaju značnaść dla sistemy. Ja dumaju, što jon byŭ upeŭnieny, što, niahledziačy na toje, što «Vahnier» vychodzić z hulni na ŭkrainskim froncie, jaho ŭsio roŭna zachavajuć, pakolki Kreml šanuje tuju pracu, jakuju «Vahnier» vioŭ u Siryi i na afrykanskim kantyniencie.
Ja dumaju, što Pryhožyn ličyŭ, što pakolki dla Kramla Afryka — heta važny napramak, to jamu zachavajuć žyćcio i dazvolać praciahnuć pracu tam. Heta było pamyłkovaje razvažańnie.
Zamiest «Vahniera» ciapier vajuje Afrykanski korpus, stvorany Cimčankam i Jeŭkuravym. U Mali, Burkina-Faso biehajuć i spraŭlajucca z usimi zadačami, jakija raniej vyrašaŭ Pryhožyn.
— Vas ździviła, jak mienavita Pryhožyn byŭ likvidavany?
— Ja dumaju heta naŭprost źviazana sa źbitymi viertalotami i samalotami padčas miaciažu. U Pucina jość šmat opcyj zbavieńnia ad apanientaŭ, ad «Navička» da «Pałonija-210», ale toje, što ŭ vyniku zrabili ź Jaŭhienam Viktaravičam vyłučajecca na lubym fonie.
Ja dumaju, što toje, što adbyłosia ŭ niebie nad Ćviarskoj vobłaściu, — heta pramaja adsyłka da taho, što mienavita jamu ŭ vyniku nie daravali, heta značyć mienavita hetyja źbityja barty, mienavita hetych lotčykaŭ. U litaralnym sensie — prylacieła ŭ adkaz.
— Na kaho raźličana hetaja adsyłka?
— Na ŭsich. Na moj pohlad, heta było prosta pakazalnaje pakarańnie. Kab ni ŭ koha bolš i dumki ŭ hałavie nie było ab tym, što padobny miaciež mahčymy.
My bačym, jak demanstratyŭna hetaja sprava nie rasśledujecca. Jak demanstratyŭna nie dapuścili da rasśledavańnia vytvorcu hetych samalotaŭ — brazilskuju kampaniju.
I my bačym, što, uvohule, Uładzimir Uładzimiravič navat nie chavaje, chto nasamreč addaŭ zahad. Kali jon tam potym pačaŭ raskazvać, što Pryhožyn i jaho paplečniki prosta napilisia, naniuchalisia i pačali kidacca hranatami, — heta paviedamleńnie ŭsim u svaim asiarodździ pra toje, jakija buduć nastupstvy, kali jany navat dumku pra «zdradu» dapuściać.
— Vam, darečy, zdajecca, što miaciež Pryhožyna addaliŭ nastupnuju sprobu pieravarotu ci nabliziŭ? I niechta moža zachacieć paŭtaryć?
— Dumaju, i toje, i inšaje, jak ni paradaksalna. Z adnaho boku, niechta moh pahladzieć na ŭsio, što adbyłosia, i spałochacca. Ź inšaha, vidavočna, što kali ŭ kahości ŭ ahladnaj budučyni ŭźniknuć padobnaha rodu dumki, to hety čałaviek zaraz sapraŭdy viedaje, što treba davodzić spravu da kanca.
Damovicca z Uładzimiram Uładzimiravičam ni pra što nie atrymajecca. Nie treba chadzić na Ministerstva abarony — treba iści adrazu na Kreml.
Kamientary