Aleksijevič raskazała, što nie tak zrabili biełaruskija elity ŭ 2020 hodzie

Łaŭreatka Nobieleŭskaj premii pa litaratury Śviatłana Aleksijevič u intervju DW raskazała, što nie tak zrabili biełaruskija elity ŭ 2020 hodzie i ci škaduje jana, što biełarusy nie ŭžyli siłu ŭ toj pieryjad.

«My, bo ja taksama častka elity, apynulisia ŭ vialikaj niečakanaści. My nie čakali takoha vychadu naroda. My nie čakali, što našy ludzi zdolnyja na heta», — adznačyła Aleksijevič i pryhadała, jak niezadoŭha da maršaŭ u kole siabroŭ, jakija sabralisia ŭ jaje doma, kazali: «Nie, naš narod śpić, ničoha niemahčyma».

Aleksijevič uspaminaje maładuju dziaŭčynu, jakaja na adnym z maršaŭ stajała z płakatam: «Darahija biełarusy! Darujcie mnie. Ja ŭ vas nie vieryła i chacieła źjechać».

«My išli śledam za padziejami. My nie čakali hetych padziej i išli śledam za imi. I, viadoma, ludziej, jakija ŭśviedamlali, jakija asensoŭvali, što adbyvajecca, amal nie było. Mahčyma, ja mahu zhadać tolki Łatušku. Vielmi razumny čałaviek. I heta było prosta śviata. Prosta šeście, jak nas mnoha, jakija my dobryja, jakija my pryhožyja i ŭvohule budučynia — voś jana, pobač. Ale ŭsio akazałasia bolš žorstka», — dzielicca svaimi dumkami piśmieńnica.

Aleksijevič zhodna ź mierkavańniem niekatorych pra toje, što mirny pratest nie mieŭ nijakich šancaŭ na pośpiech, «bo pobač byŭ hatovy da ŭmiašańnia Pucin». Ale ŭ toj čas jana, jak i mnohija inšyja, dumała, što mirny pratest taksama moža być paśpiachovym:

«Tamu što ja ŭjaŭlała — kali heta technika, jakuju ja baču ranicaj, vypaŭzie sa svaich zavułkaŭ, to chto zahinie pieršym? Heta studenty, maładyja ludzi. Tak. I ja nie mahu skazać: «Chadziem». Nie, ja nie była z tych, chto moh paklikać na kroŭ», — adznačaje piśmieńnica.

Piśmieńnica niadaŭna atrymała list: «Nu što, vašy šaryki-banciki? Kali b my nie bajalisia kryvi, to žyli b u inšaj krainie».

«Bajusia, što z-za Rasii my nie žyli b u inšaj krainie. My z vami bačym, na što zdolny Pucin. Jon by nie spyniŭsia. Biełaruś lažała b u ruinach, jak zaraz lažyć u ruinach Ukraina», — adkazvaje na takuju zaŭvahu łaŭreatka Nobieleŭskaj premii i padkreślivaje, što ŭ jaje niama škadavańnia, što biełarusy nie vystupili inakš, bolš naporysta.

«Ja liču, što my ŭsio zrabili pravilna. My dakazali sabie i śvietu, što heta ŭsio-tki XXI stahodździe, što treba jak-niebudź inakš, biez kryvi. Što voś heta niakrasaŭskaje «i dieło kriepko, kohda pod nim struitsia krov» — heta ŭžo nie pavinna być našym devizam».

Aleksijevič ličyć, što, niahledziačy na toje, što my nie dabilisia svajoj mety, nielha skazać, što my prajhrali:

«My stali inšymi, śviet pačaŭ hladzieć na nas inšymi vačyma. Heta vielmi šmat značyć. Voś paśla takoj histaryčnaj traŭmy, dramy takoj, kali ludziej prahnali praz turmy, niahledziačy na heta, pamiać pra toj žnivień budzie padtrymlivać našu hodnaść vielmi doŭha, i heta zastaniecca ŭ historyi».

• 13
• 5
• 2
• 5
• 0
• 5
• 0
• 1