Volha Łojka prapanavała «zakon Cichanoŭskaj» dla čynoŭnikaŭ i patłumačyła, što heta takoje
«Dziadula moža havaryć, što va ŭsim vinavatyja biehłyja, a voś čynoŭnikam treba prydumvać bolš realnyja pryčyny. Inakš navošta jany ŭsie patrebnyja».
U novym vypusku analityčnaha TOKu ekanamičnaja ahladalnica Volha Łojka źviartaje ŭvahu na toje, jak biełaruskija čynoŭniki — u tym liku, na jaje dumku, «całkam niakiepskija, kštałtu Dźmitryja Mikałajeviča Krutoha» — paŭtarajuć za Łukašenkam rytoryku pra toje, što ŭ lubych prablemach krainy vinavatyja tak zvanyja «biehłyja».
Kab padkreślić absurdnaść takoj pazicyi, analityk źviartajecca da epizodu z tryłohii brytanskaha piśmieńnika Łui de Biernjera pra vydumanuju łacinaamierykanskuju vajskovuju dyktaturu i ab niaščasnym nasielnictvie, jakoje ratuje tolki mahija, koški i śmiech:
«Tam vajskovy špital, i visieła vialikaja abjava, što vajskoŭcam u čynie nižej za bryhadnaha hienierała zabaraniajecca zajaŭlać, što hetuju dreń (vienieryčnuju chvarobu — NN) jany padčapili na siadzieńni ŭnitaza».
Na pohlad Łojki, absurdnyja pa svaim źmieście zajavy moža rabić tolki Łukašenka, a voś čynoŭnikam varta ahučvać bolš praŭdapadobnyja pryčyny:
«Dziadula moža havaryć, što heta nam usio biehłyja padkinuli. A ŭsim astatnim treba ŭsio ž dumać hałavoj i prydumvać niejkija bolš realnyja, bolš praŭdapadobnyja pryčyny, bo inačaj nie vielmi zrazumieła, navošta jany ŭsie patrebny».
«Kali ŭ vas i bulbu biehłyja źjeli, i pakistancaŭ źbiehłyja prydumali, i pieramohu ci to vykrali, ci to sprabavali vykraści… Usiudy vinavatyja biehłyja.
Niama nijakich biehłych. Jość kolki tam? 300-400 čałaviek apazicyi, jakija realnyja «biehłyja», a astatnija — heta prosta zvyčajnyja ludzi. I kali jany vas kryšku nie lubiać z-za miežaŭ krainy, jany sapraŭdy nie zajmalisia niejkimi ŭkidami pra pakistancaŭ, dzie vy sami zrabili ŭsio, hadami vychoŭvajučy hetuju ksienafobiju, prosta hadami», — davodzić ahladalnica i zhadvaje «zakon Hodvina».
Zhodna ź im, kali internet-dyskusija praciahvajecca zanadta doŭha, rana ci pozna niechta paraŭnaje niešta z fašyzmam, a kahości — z Hitleram. I jak tolki heta zdarajecca, stanovicca zrazumieła — u hetaha boku bolš niama mocnych arhumientaŭ, jon vyčarpaŭ łahičnyja dovady. I taki bok ličać tym, jaki prajhraŭ.
Pa anałohii z hetym Łojka prapanoŭvaje varyjant «zakonu Cichanoŭskaj» — umoŭnaje praviła, jakoje musiła b dziejničać dla čynoŭnikaŭ:
«Ja prapanuju dla našych čynoŭnikaŭ niejki «zakon Cichanoŭskaj»: kali vy tłumačycie niešta ŭpłyvam biehłych — vy zvolnienyja. Vy zvolnienyja, tamu što vaša kaštoŭnaść roŭnaja nulu.
Nu surjozna, nu jakija biehłyja? Nu pry čym tut biehłyja da pakistancaŭ? «Biehłyja napałochali padletkaŭ u Breście». Vy pieraaceńvajecie ŭpłyŭ biełaruskich miedyjaŭ u vyhnańni i ŭsich biehłych, bolšaść ź ich pra hetych pakistancaŭ navat nie čuli tołkam».
Łojka pra budučaha pierajemnika Łukašenki: Adčuvajecca, što dziadula rychtujecca, prykidvaje i hladzić varyjanty
«Charčraźviorstka na bankaŭskim uzroŭni». Łojka patłumačyła, jak razumieć pieršyja zajavy Hałoŭčanki na čale Nacbanka
«Ideołahaŭ šmat, a na haspadarku pastavić niama kaho». Łojka prakamientavała pryznačeńnie Karajeva
Ciapier čytajuć
«Kali mnie prylacić, ja hatovaja». Nasta Rahatko — pra seks-scenu ŭ svajoj knizie, prarasijskich svajakoŭ, Hajun i Matolku60
Kamientary