«Kak mať, – hovoriu, – i kak žienŝina...»

Perypetyi zysku pracaŭnicy Mazyrskaha NPZ Maryny Cyblijenki da palityka Viktara Ivaškieviča nahadali dysydenckich časoŭ piesieńku Alaksandra Haliča «Pra toje, jak Klim Piatrovič vystupaŭ na mitynhu ŭ abaronu miru». Hieroju pieśni, znatnamu rabočamu, padsunuli nia tuju papierku i jon začytaŭ papierku ad imia... žančyny:

Izrailskaja, – hovoriu, – vojenŝina
Iźviestna vsiemu śvietu!
Kak mať, – hovoriu, – i kak žienŝina
Triebuju ich k otvietu!

Kotoryj hod ja vdovaja,
Vsie sčasťje – mimo,
No ja stojať hotovaja
Za dieło mira!
Kak mať vam zajavlaju i kak žienŝina!..

Byŭ uražany, kali spadarynia Cyblijenka ŭ svajoj abvinavaŭčaj pramovie litaralna pracytavała Haliča: «Mnie patrebnaja stabilnaść, jak maci, jak žančynie».

Tradycyja, niepaduładnaja času.

Praŭda, z hiendernaj identyfikacyjaj hetym razam nakładki nia zdaryłasia. Chacia ŭ cełym vykanańnie było na ŭzroŭni Skaryny picierskaha, paeta Vasila Bykava dy bliskučaj cytaty z Dastajeŭskaha.

Na prostyja pytańni Ivaškieviča Maryna Cyblijenka vidavočna «płyła»,

Sudy nad udzielnikami Płoščy 2010 nia zdoleli znajści nikoha, chto zaklikaŭ by da pahromaŭ, bolš za toje – pry najaŭnaści dziasiatkaŭ, kali nia sotniaŭ fota- i telekamer na płoščy nia byŭ znojdzieny nivodzin čałaviek, jaki b udaryŭ milicyjanta ci amapaŭca.

Pikantnaści palitalahičnym študyjam spadaryni Cyblijenki nadaje jašče toj čyńnik, što Ivaškievič jakraz u adpaviednaści ź jaje formułaj i «vystupiŭ u presie» sa svaimi mierkavańniami nakont sankcyj, a taksama sprabavaŭ «sabrać schod i parazmaŭlać ź ludźmi» jakraz na rodnym spadaryni Marynie Mazyrskim NPZ. I što? Napačatku pałochali, što rabočyja razarvuć «voraha naroda» na šmatki. Palityk pieratvarycca ŭ šmatki nie pabajaŭsia.

Ale niečaha pabajalisia inšyja.

I ŭsio ŭ takim ža styli teatru absurdu. Uklučna z vyrakam sudu abaviazać Ivaškieviča abvierhnuć svaje zajavy na sajcie Chartyi'97 (!). Voś carskamu sudu niejak nie prychodziła ŭ hałavu prymušać balšavikoŭ kajacca ŭ ich invektyvach suprać samadziaržaŭja mienavita na staronkach leninskaj «Iskry». A sudździ Irynie Łaŭkovaj pryjšło. Tak postmaderniscki pošuk arhanična spałučajecca ź viernaściu tradycyi, uvasoblenaj u zysku Maryny Cyblijenki.

Mahčyma, ułady vielmi radujucca svajoj pijar-znachodcy, maŭlaŭ, nie dziaržava pieraśleduje «złopychatiela», a prostaja biełaruskaja žančyna, narod, słovam.

Ale, zdajecca, hetyja truki nia dziejničali ŭžo navat u savieckija časy. I sol pieśni Haliča ŭ tym, što błytaninu z połam Klima Piatroviča ŭ jaho pałymianaj pramovie nasamreč nichto nie zaŭvažyŭ. Hetak ža nichto nie zaŭvažyŭ i niedarečnaści ŭ spravie «Cyblijenka suprać Ivaškieviča»:

A kak končił –
Vsie zachłopali razom,
Piervyj tožie – lično – sdvinuł ładoši.

Opośla zazvał v svoju votčinu
I skazał pri vsiem okružienii:
«Chorošo, brat, ty im dał, po-rabočiemu!
Očień vierno ośvietił połožienije!»...
Vot takaja istorija!

I ŭsio taja ž historyja ciahniecca dahetul. Historyja «śviatoj prastaty», jakaja padkładaje paleški ŭ vohnišča. A jana što? Jana ž nie sa zła, ad ščyraha serca, jak maci i jak žančyna.

• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0