Павел Горбач опубликовал в фейсбуке новое стихотворение.
Памятаеш мяне? Я стаяў у акне «Цэнтральнага»,
я валяўся бухі каля Кальварыйскіх могілак,
я кахаўся ў прыбіральні журфака.
У жаночай — мужчынскія не замыкаліся.
Ты мог бачыць мяне на судзе, на прысязе, ля помнікаў,
сярод тых, хто купляў шаурму на Зыбіцкай.
На запраўках — бо крамы былі зачыненыя,
а душа так хацела свята падчас псіхатропных трыпаў.
Я мог піць дзешманскі глінтвейн каля Захарава,
праносіць у пакетах віно ў музей Азгура,
ці чытаць свае вершы ў маленькім «Графіці»,
альбо ў іншай якой зла*бучай трасцы.
Мы маглі праходзіць разам па вуліцы,
з мосту сцаць у раёне інстытута Культуры.
Ці на нейкай здымнай хаце ў спальным раёне
парушаць законы — кожны раз выпадковыя.
Ты мог бачыць у метро, як я думаў, што абасраўся,
назіраць мяне ў «Бірэндвайне» на Кульман,
ці заўважыць як нас з дзяўчынай аднойчы забралі людзі
і адвезлі з Залатой Горкі — сядзець на Акрэсціна.
Я мог бачыць цябе, калі ўвечары ішоў па цэнтры,
і кідаў рубель чуваку з я*учаю дудкай.
Ці на прыпынку аўтобусаў разам з тралейбусамі,
дзе й дагэтуль часта стаяць лесбіянкі.
Але нашы шляхі разышліся — бы распусцілі кабель
і цяпер кожная жыла ляжыць паасобку.
І няма шмат дарог, і людзей, і кавярняў.
І бывае, што сонца нават ўзыходзіць херова.
Комментарии