Niekalki razoŭ čuŭ ja ad svajoj prababci takuju kazku. A raskazvała hetu kazku mnie maja prababcia zadoŭha da Čarnobyla, kali sam ja byŭ zusim małym. Čarnobyl — čornaja trava.
«Niekali było miesca i było toje miesca zaklataje… I rasła tam čorna, čorna trava. Jak chto jaje datknie — sam čarnieŭ naśmierć. I zvali toje miesca «Čorna trava». Kožny, chto viedaŭ, toje miesca abychodziŭ.
A ludzi, što tady žyli — inakšyja, jak ciapieraka, byli. Boha bajalisia, to i hrašyć — nie hrašyli. Ale byŭ adzin taki, što a ni Boha, a ni Čorta nie bajaŭsia. Ni jaho, ni jaho bydła taja trava nie brała. To pra siabie kazaŭ, što jon adzin nie hrešny.
Tady pastaviŭ jon u tym zaklatym miescy chatu. Kab kožny jaho bajaŭsia dy słaviŭ. Aha, a tady ŭ toj svaje chacie zmuravaŭ byŭ pieč. A paliŭ jon tuju pieč nie drovami, a čornaju toju travoju.
Adnaho razu nadta ŭžo chaładno było, to napchaŭ poŭnu pieč čornaje travy, kab doŭha hareła. Ale tak taja trava razharełasia, što tresnuła pieč napałam, a prysak ź piečy palacieŭ pa vakolicach. To pačarnieła ŭsia ziamla vakoł, ad taho pahanaha prysaku. Tak usio žyvoje i zmarnieła…
Adno dziciatko žyvoje zastałosia — Isus, naš Chrystos, to jon tych chto nie hrešny byŭ, to adžyviŭ. A taho što pieč čornaju travoj paliŭ — najbolšym hrešnikam nazvaŭ.
I ciapier toj hrešnik u piekle. Lažyć na patelni žyŭcom smažycca, a čerci adno taje čornaje travy padkidajuć…
Tak žyćcio novaje ŭ va ŭsich pačałosia».
Jak paśla kanca śvietu. Ahrasiadzibu ŭ Salihorskim rajonie zaniesła ziamloj3
Kamientary