Ahienctva Rehnum, troch aŭtaraŭ jakoha aryštavali ŭ Biełarusi pa padazreńni ŭ raspalvańni mižnacyjanalnaj varožaści, praciahvaje publikavać materyjały z rezkaj krytykaj Alaksandra Łukašenki i biełaruskich śpiecsłužbaŭ.
«Minsk choča spynić dokaznuju, arhumientavanuju, faktyčna abhruntavanuju razmovu ab aktach antyrasiejskaj palityki Minska i prytrymlivańni jaho ŭ farvatery zachodniaj antyrasiejskaj prapahandy, jakaja viadziecca IA REGNUM — i dziela hetaha hatovy na lubyja supraćpraŭnyja miery», — u charakternaj dla siabie stylistycy piša Rehnum u svaim redakcyjnym kamientary, jaki supravadžajecca karykaturaj na Alaksandra Łukašenku. Na joj kiraŭnik Biełarusi ŭ vyšyvancy zakasvaje rukavy, u vusny jamu ŭkładzienaje vykazvańnie na błatnym žarhonie.
«Minsk aficyjna pryznaŭ svaje represii suprać žurnalistaŭ palityčna matyvavanymi i paklikanymi zamaŭčać vidavočny drejf ŭładaŭ Biełarusi ŭ bok praciŭnikaŭ Rasiei na Zachadzie. My heta bačym daŭno, havorym pra heta adkryta i naŭprost. I budziem kazać pra heta i dalej», — piša Rehnum.
«Polšča prapanavała, ES pryniaŭ, a Biełaruś napieradzie Polščy i napieradzie Jeŭropy ŭsioj ŭžo «źniščaje hetuju kontru», — havorycca ŭ inšym tekście Rehnuma, jaki maje padzahałovak «Kamientar advakata».
Aŭtar interpretuje dziejańni Minska jak častku ahulnajeŭrapiejskaj palityki pa strymlivańni rasijskaha infarmacyjnaha ŭpłyvu.
«Ahulnaja vysnova ź situacyi, — piša ŭ svaim artykule šef-redaktar Rehnuma Juryj Barančyk, — [biełaruskaja] dziaržava hołaja, słabaja i tatalna falšyvaja. Jana słabaja nastolki, što jaje mohuć razburyć artykuły vartaŭnika. Uvieś toj fundamientalny budynak tatalnaj chłuśni, nieefiektyŭnaści, adsutnaści ŭsialakaj dziełavoj, hramadskaj i inšaj matyvacyi, jaki budavaŭsia ŭ respublicy apošnija hady, vyjaviłasia, moža być razburany 10—15 artykułami vartaŭnika, dacenta i žurnalista. Heta šmat kaža pra tuju «biełaruskuju dziaržaŭnaść», pra tuju «biełaruskuju ideałohiju», jakuju budavali-budavali, ale nijak tak i nie pabudavali», — piša Barančyk (dvukośsi jahonyja).
Barančyk taksama bačyć u padziejach dalekasiažnuju samastojnuju hulniu biełaruskich śpiecsłužbaŭ. Voś što jon piša: «Niekatoryja ekśpierty, jakija paprasili nie zhadvać ich imia ŭ suviazi z raspačatymi ŭ Biełarusi represijami ŭ dačynieńni da «prarasiejskaj apazycyi», ličać, što maje miesca śpiecapieracyja: «Źviarnicie ŭvahu, jak idzie praces demanizacyi. U «Našu nivu» źlivajuć infarmacyju pa Burykinu (baciuška sa svastykaj), sprabujuć abyłhać členaŭ Biełaruskaha słavianskaha kamiteta Siarhieja Kaściana i Lva Kryštapoviča, ciapier uzialisia za prarasiejskich aŭtaraŭ rasijskich vydańniaŭ. Kančatkovaja meta: źviaržeńnie navat nie Łukašenki, a postsavieckaha prarasiejskaha režymu».
«Zamiest troch čałaviek na hetyja temy — hvałtoŭnaj biełarusizacyi, viartańnie ź niabytu na dziaržaŭny ŭzrovień nieabanderaŭskaj simvoliki, razryvu z Ruskim śvietam, začystki pa-prarasiejsku aryjentavanaj hramadskaści i hetak dalej — stanuć pisać dziasiatki žurnalistaŭ, da jakich biełaruskija ŭłady nie zmohuć daciahnucca. I kali biełaruskaja ŭłada zajšłasia ŭ panicy ad artykułaŭ usiaho troch čałaviek i nie znajšła ŭ sabie siły supraćstajać im na adkrytych dyskusijnych placoŭkach, to možna sabie ŭjavić, što budzie, kali im na źmienu pryjduć čałaviek dziesiać», — piša ŭ inšym artykule toj samy pładavity Juryj Barančyk.
Ale dalej za ŭsich na Rehnumie pajšoŭ Aleh Michajłaŭ. Hety nazyvaje kiraŭnika Biełarusi ludajedam: «Litva prezidenta Dali Hrybaŭskajcie i Biełaruś prezidenta Alaksandra Łukašenki zaŭsiody byli najlepšymi paplečnikami. Ich zbližaje ludajedstva. Litva, jak častka ES, nie moža sabie dazvolić toje, što moža sabie dazvolić aficyjny Minsk. Naprykład, aryštavać niaŭhodnych žurnalistaŭ. Litva vielmi zajzdrościć hetaj mahčymaści Biełarusi», — piša litoŭski ahladalnik Rehnuma.
«Pračytajcie jaje historyju». Łukašenku daviałosia apraŭdvacca pierad Pucinym za hieorhijeŭskija stužki11
Kamientary